Ανταγωνιστικοί ωσάν σκλάβοι

Πρώτα δοξολόγησαν την απορύθμιση των αγορών και το νεοφιλελευθερισμό, τώρα αναπέμπουν ύμνους και επιβραβεύουν το «σχεδιασμό των αγορών»! Οι ίδιοι που απένειμαν τα Νόμπελ οικονομίας στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, τώρα επιβραβεύουν τους αντιπάλους τους. Μονά ζυγά δικά τους. Ενώ οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που είναι έτσι κι αλλιώς οι χαμένοι της ιστορίας. Τα γνωστά λόμπι της Νορβηγίας κι όλου του κόσμου έφθασαν, επίσης, στο σημείο να απονείμουν το Νόμπελ ειρήνης σ’ έναν θεσμό, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο οποίος ξεζουμίζει κυριολεκτικά τους ανθρώπους προκειμένου να πλουτίσουν οι τραπεζίτες. Είναι γνωστά τα αιματηρά μέτρα που επιβάλλει στους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους για τη δόση των 31,5 δις ευρώ, που θα πάνε πρωτίστως στις τράπεζες! Αυτοί, λοιπόν, που στέλνουν κόσμο και κοσμάκη χωρίς ανάσα στην κόλαση της ανεργίας και στην αυτοχειρία, επιβραβεύονται, αντιστρέφοντας τους όρους και στρεψοδικώντας, καθώς λένε ότι θα μας σώσουν, ενώ μας σκοτώνουν, λένε ότι τα κάνουν όλα στο όνομα της εξυγίανσης ενώ είναι οι πιο διεφθαρμένοι. Κι όμως κάποτε η οικονομία είχε «ηθική», δηλαδή όρια. Τι συνέβη, άραγε, και αποσυνδέθηκε πλήρως η οικονομία από την «ηθική» παράδοσή της; Γιατί με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού η ηθική παράδοση απωθήθηκε υπέρ της «μηχανικής» παράδοσης που δεν αφορά τελικούς, ανθρώπινους σκοπούς και ερωτήματα, όπως για το «πως πρέπει κάποιος να ζει» ή «πως μπορεί να αναπτυχθεί ο αγαθός άνθρωπος», αλλά μόνο για τα ζητήματα διαχείρισης (logistics) και της βελτιστοποίησης της απόδοσης, δηλαδή της κερδοφορίας. Το χρήμα από μέσο έγινε σκοπός, ενώ ο πραγματικός σκοπός έγινε το μέσο, δηλαδή το χρήμα. Τώρα το παν είναι το χρήμα και η συσσώρευσή του, ενώ οι εργαζόμενοι είναι οι αναλώσιμοι της ιστορίας, μιας ιστορίας που είναι το ατέλειωτο χρονικό των θριάμβων των «πάνω». Πλέον οι τιμές των προϊόντων δεν διαμορφώνονται από την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά από τα διάφορα εφέ των hedge funds με τη συνέργια των κεντρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ο κόσμος κυβερνάται από 8 υπερτράπεζες πλανητικής εμβέλειας. Αυτές διοικούν τον κόσμο. Σ’ αυτές είναι χρεωμένες, όχι μόνο οι περιφερειακές οικονομίες αλλά και οι οικονομίες των αναπτυγμένων χωρών όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, ακόμη και της Γερμανίας. Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα μέσω του ελέγχου των πολιτικών και των κρατικών ή των διεθνών θεσμών, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν. Το όλο έργο(για τους πολλούς τραγωδία, για τους λίγους σκάκι) εμπεριέχει στοιχεία μεταφυσικής και ψυχιατρικής και εδράζεται στη δημιουργία «κρίσεων» που λαμβάνουν χώρα σε δύο χρόνους: Πρώτα, δημιουργείται αναταραχή με την υποβάθμιση μιας οικονομίας (όπως της ελληνικής) από τους οίκους αξιολόγησης και τη δημιουργία περιβάλλοντος επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ακολουθεί η προπαγάνδα της κρίσης στο σύνολο του χρηματιστικού συστήματος, μέσω των λεγόμενων «μολυσματικών» και «μιμητικών εφέ», που αγγίζουν κι άλλες οικονομίες (ντόμινο), όπως η πορτογαλική, η ισπανική και ιταλική, καταλήγοντας στην ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ. Τούτων δοθέντων, διερωτάται κανείς γιατί οι κύριοι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου υπερθεμάτιζαν για την κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Δεν γνώριζαν; Ομοίως, γιατί η κα Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε δεν έκαναν τις δηλώσεις που κάνουν σήμερα, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ούτε θα βγει από το ευρώ; Μάλλον γνώριζαν, αλλά ήθελαν να φθάσει η Ελλάδα στο σημείο που έφθασε σήμερα, να καταστεί δηλαδή μία ειδική οικονομική ζώνη, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι πλέον σκλάβοι, δηλαδή ανταγωνιστικοί!