Η συμμαχία της Δύσης και της Αλ-Κάιντα στη Λιβύη

Κόκκινη κάρτα στον Μπολτ. Το θέαμα στα 100 μέτρα του στίβου αναβάλλεται. Πριν, ένας νεαρός Αιθίοπας, ο εκπληκτικός νικητής των δέκα χιλιομέτρων ανακράζει Allah Akbar, «ο Αλλάχ είναι Μεγάλος». Το ίδιο λένε και οι εξεγερμένοι της Λιβύης. Γι’ αυτό οι δυτικοί αρχίζουν να ανησυχούν. Πολύ περισσότερο όταν η ομάδα που διαδραματίζει βασικό ρόλο στην ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι είναι το παρακλάδι της Αλ-Κάιντα στη Λιβύη! Κι όμως δέκα χρόνια μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και λίγο καιρό μετά την εκτέλεση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο κοινούς νους, αυτός στον οποίο ομνύουν οι Αμερικανοί συντηρητικοί, υποστηρίζει ότι δεν μπορεί η Δύση και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ να συνεργάζονται με την Αλ-Κάιντα! Ίσως, όμως, το παράλογο να κατοικεί παντού. Κάποτε μάλιστα μετασχηματίζεται σε ρεαλιστική πολιτική. Αυτό συμβαίνει μέσω της «μαύρης μαγείας» του πιο κυνικού οικονομικού ωφελιμισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Liberation ένας από τους αρχηγούς της εξέγερσης, ο Abou Abdallah Al-Sadek, στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης, σήμερα, είναι ένας πρώην οπαδός της ισλαμικής τζιχάντ, του «ιερού πολέμου» εναντίον της Δύσης και ιδρυτής μίας ακραίας μουσουλμανικής Ομάδας αποτελούμενης από Λίβυους(GICL). Η ομάδα αυτή πριν την 11η Σεπτεμβρίου διέθετε δύο στρατόπεδα εκπαίδευσης στο Αφγανιστάν, ενώ από το 2000 και εξής θα είναι ο αποκλειστικός εκπρόσωπος της Αλ Κάιντα στη Λιβύη, στρεφόμενη μεταξύ των άλλων και εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι. Το εντυπωσιακό είναι πως στον αγώνα των δυτικών εναντίον της μουσουλμανικής τρομοκρατίας υπήρξε συνεργασία των αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών με το καθεστώς Καντάφι. Έτσι, ο Al-Sadek συνελήφθη από τη CIA το 2003 και παραδόθηκε στον Καντάφι. Το Μάρτιο του 2010, δηλαδή πριν ένα χρόνο, τόσο ο Al-Sadek όσο και άλλοι 214 φυλακισμένοι αντίπαλοι του καθεστώτος ελευθερώθηκαν ως υλοποίηση του προγράμματος «διαλόγου και συμφιλίωσης» του Saif Al Islam, γιου του Καντάφι. Και συνέβη η εξέγερση, ξεκινώντας από την περιοχή του Τομπρούκ, δεκαπέντε χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Αίγυπτο. Ποιος και γιατί εξόπλισε τους εξεγερμένους; Ακολουθώντας τα ίχνη του χρήματος φθάνει κανείς πολύ εύκολα στο άριστης ποιότητας πετρέλαιο της Λιβύης. Είναι όμως δυνατόν οι δυτικοί να συμμαχήσουν με την Αλ Κάιντα γι’ αυτό το λόγο; Είναι.
Στο τέλος Ιουνίου, οι New-York Times επισήμαιναν την ανησυχία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των χωρών της Ευρώπης για το ρόλο του Al-Sadek και της τρομοκρατικής ομάδας του στην μετα-Καντάφι εποχή. Υπενθυμίζεται πως η CIA χαρακτήριζε τον Καντάφι ως «ισχυρό σύμμαχο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»(Wikileaks). Γι’ αυτό όταν ο Καντάφι τόνιζε αρχικά ότι πίσω από τους διαδηλωτές κρυβόταν η ισλαμική Αλ Κάιντα του Μαγκρέμπ, δεν παραλογιζόταν. Τι συνέβη και αναστράφηκε η κατάσταση, με τους δυτικούς να συμμαχούν με την Αλ-Κάιντα; Η απάντηση είναι εύκολη, αν θυμηθεί κανείς ότι οι δυτικοί συμμάχησαν με τους Ταλιμπάν εναντίων των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν! Τώρα ενδεχομένως συμμαχούν με την Αλ-Κάιντα στην Αφρική σ’ ένα πόλεμο θέσεων –προμήνυμα μιας γιγαντιαίας σύγκρουσης- με την Κίνα, η οποία είχε αναπτυχθεί δυναμικά στη Λιβύη και στην Αφρική.
Όμως, το ερώτημα παραμένει, πως μπορεί η Δύση να συμμαχεί με την Αλ-Κάιντα; Η απάντηση βρίσκεται στο βιβλίο του Τζον Γκρέι σύμφωνα με το οποίο τόσο ο δυτικός φονταμενταλισμός όσο και η Αλ Κάιντα είναι προϊόντα της δυτικής νεωτερικότητας. Η ιδεολογία της Αλ Κάιντα αποτελεί ένα τυπικό νεωτερικό υβρίδιο. Με άλλα λόγια, η σύγκρουση μεταξύ της Αλ Κάιντα και της Δύσης(θυμίζουμε τη βαθιά θρησκευτικότητα στις ΗΠΑ και τη νεοφιλελεύθερη πίστη στην χρηματοπιστωτική υπερσυσσώρευση, στο χρήμα-φετίχ) είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος και, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, μία συμμαχία «θρησκευτικών» φονταμενταλισμών. Αύριο, ή κάπου αλλού, μπορεί να συγκρούονται και πάλι, αλλού να συμμαχούν…