Κάθε χρόνο ο Σάρλης, ο θεατρίνος, στο ενιαύσιο αντάμωμα της παραράχθειας Σκούπας, ήθελε να «μαλάζει» τους συχωριανούς του για να πείθεται ότι η επιστροφή ήταν αληθινή κι όχι των ονείρων του. Φέτος δεν το έκανε. Το χωριό έχει γεμίσει από ξενιτεμένους που έχουν επιστρέψει. Ας όψεται η ανεργία. Τα «κήπια», η οικιακή οικονομία της παραδοσιακής οικογένειας, η αλληλεγγύη της γειτονιάς, η συλλογικότητα ξανανθίζουν στην ελλαδική περιφέρεια. Μαζί ζωντανεύουν κι οι άνθρωποι, εκείνοι που επιστρέφουν κι εκείνοι που ζούσαν μέχρι τώρα έρημοι και μόνοι. Μα να, στο βλέμμα των πρώτων βλέπεις τη βαριά σκιά της ματαίωσης, κι ας κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, μιλώντας για την ποιότητα ζωής και τη σιγουριά της λιτοδίαιτης αυτάρκειας της υπαίθρου. Δεν είναι εύκολο να επανασυνδεθούν με τη φύση και να γίνουν μέρος της, να ξαναριζώσουν και να γίνουν φυσικοί. Το διαπιστώνεις από τις πυρκαγιές στις άκρες των δρόμων που προκαλούν τα αναμμένα αποτσίγαρα. Το βλέπεις στα χαμένα βλέμματα που αδυνατούν να θαυμάσουν, να απορήσουν, να δεχτούν τους αργούς ρυθμούς της φύσης, ή ακόμα και να θυμώσουν σαν την άγρια θάλασσα του απογεύματος. Τελικά, αυτοί που επιστρέφουν δεν είναι νικητές, δεν είναι οδυσσείς, είναι οι ηττημένοι της πόλης, αυτοί που δεν είδαν τίποτα ,ούτε Σειρήνες ούτε Κίρκες, αυτοί που τράβαγαν μόνο άγριο κουπί στη γαλέρα της ζωής, ώσπου αυτή τους ξέρασε χωρίς ένα σπασμό αντίδρασης. Τους βλέπεις, είναι τα θύματα της κρίσης. Αλλά όχι τόσο πολύ θύματα ώστε να ξεσηκωθούν. Μικρομεσαίοι στη ζωή, μικροί και στα αισθήματα. Είναι αυτοί στους οποίους στηρίζει τις ελπίδες του για να ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο οργανώνεται σε μία νέα βάση. Έτσι από κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται κόμμα των ανέργων. Όχι, δεν πρόκειται για την «αριστερή» μετατόπιση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά για μία επιχείρηση διαφοροποίησης της λειτουργίας του πελατειακού συστήματος. Σύμφωνα μ’ αυτή, στις προσεχείς εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα εξαγοράσει την ψήφο των ανέργων με ένταξη στα προγράμματα του ΟΑΕΔ για… «ανέργους επιχειρηματίες»(!», ή με προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα. Ίσως κατ’ αυτό τον τρόπο οι βουλευτές να μπορέσουν να ξαναδούν τους «πελάτες» τους και να ξαναγίνουν «ποζεράδες» στις πλατείες των χωριών, όπου πλέον αδυνατούν να εμφανιστούν. Όσο για τους απολυμένους, αυτούς που θα πουλήσουν πάλι την ψήφο τους για μία εξάμηνη σύμβαση, τι να πεις; Μια ζωή στο άκυρο έζησαν.
Μ’ αυτή την κυβερνητική πολιτική, όμως, δεν θ’ αργήσει ο καιρός που ο πρωθυπουργός θα πει, όπως ο Κάμερον, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε φάση «αργής ηθικής κατάρρευσης». Μόνο που η κατάρρευση θα είναι των ιθυνόντων, του κατεστημένου και όλων όσων κερδίζουν από την κρίση. Γιατί η μεγάλη έκρηξη θα συμβεί, όταν οι «κάτω» αντιληφθούν ότι το παιγνίδι είναι στημένο. Τότε που θα αισθανθούν αρκετά θύματα, πληροφορούμενοι ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσουν την κρίση γιατί οι κάτοχοι της οικονομικής και της χρηματοπιστωτικής εξουσίας ωφελούνται από αυτή, ενισχύοντας την κυρίαρχη θέση τους. Αντίθετα, τα βάρη πληρώνονται κυρίως από τους «κάτω», από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους, τις γυναίκες, τους εμπόρους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Γι’ αυτό, ενώ η κοινή λογική λέει να δοθεί «μια μπάλα χορτάρι στην αγελάδα-αγορά, που στέρφεψε, για να κατεβάσει γάλα», το ίδιο δηλαδή με τους οικονομολόγους Πιερ Λουίτζι Πόρτα, που λέει ότι το πρόβλημα είναι η ανάπτυξη και η επικυριαρχία των διεθνών κεφαλαιαγορών πάνω στην εγχώρια πολιτική, των Πωλ Κρούγκμαν και Τζ. Στίγκλιτς, που επισημαίνουν ότι η λιτότητα ανακόπτει την ανάπτυξη, και τον Ρ. Γουόλφ, που τονίζει ότι ολόκληρο το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα είναι εξωνημένο από τις επιχειρήσεις, που το χρηματοδοτούν, και υποταγμένο στις αξιώσεις τους για κέρδος. Γι’ αυτό το δίλημμα των κυβερνώντων δεν είναι μεταξύ της φορολόγησης των πλούσιων ή της λιτότητας, αλλά μεταξύ λιτότητας και πιο σκληρής λιτότητας. Όμως, η ανθρώπινη αντοχή έχει τα όριά της και γι’ αυτό η κοινωνική ανάφλεξη είναι αναπόφευκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου