Κρίση αξιοπιστίας

«Η εξουσία τρελαίνει εκείνον που την κατέχει» έλεγε ο Α. Καμύ. Ό,τι συνέβη στον Μουαμάρ Καντάφι με την απίστευτη χλιδή. Αλλά εκείνος έζησε 42 χρόνια, γνωρίζοντας την Κίρκη, τις Σειρήνες, τη δόξα και την αναγνώριση εκείνων που σήμερα ζητούν την κεφαλή του έναντι των πετρελαίων της Λιβύης. Οι άλλοι, οι άνθρωποί του, οι «κανταφιστές», όπως εκείνος ο αιχμάλωτος με το βλέμμα τρομαγμένου ζουλαπιού πάνω στο φορτηγό, τι γνώρισαν; Κάποια ψίχουλα που τώρα θα πληρώσουν με το ζωντανό γδάρσιμό τους. Ο αιχμάλωτος, θύμα κι αυτός των πρώην θυμάτων του. Ολόκληρος ο κόσμος θύμα των χρυσοκάνθαρων της παγκοσμιοποίησης και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως εκείνων που ζητούν, σήμερα, -για την ακρίβεια κάνουν έκκληση!- να φορολογηθούν. Και διερωτώνται οι δύσπιστοι, πρόκειται για πραγματικό ή για συμβολικό αίτημα; Όπως και να έχει, το αίτημα καθεαυτό αποδεικνύει πως υπάρχει άνιση αντιμετώπιση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων έναντι των υψηλών. Άραγε, ο κ. Μπάφετ διαπνεόμενος από αίσθημα δικαιοσύνης και κυνηγημένος από τις ερινύες ζητάει ίση φορολόγηση; Κανείς δεν τον πιστεύει. Όλοι θεωρούν ότι η όποια φορολογική εισφορά των πλούσιων επιχειρεί να κατευνάσει τα πνεύματα, όπως παλαιότερα έκαναν οι περίφημες «εθνικοί ευεργέτες» στην Ελλάδα, είναι δηλαδή συμβολικής τάξεως εγχείρημα. Όμως, η αναξιοπιστία έναντι ανάλογων κινήσεων βαθύπλουτων ανθρώπων είναι παραδοσιακή στάση. Εξάλλου και το όλο χρηματοπιστωτικό παίγνιο παίζεται επί τη βάση της αξιοπιστίας. Η πιστοληπτική ικανότητα σημαίνει ότι μπορείς αφού πάρεις να επιστρέψεις τα χρέη σου. Η κρίση χρέους είναι, συνεπώς, μία κρίση αξιοπιστίας. Αλλά γιατί, άραγε, ανάλογη αναξιοπιστία διέπει, σήμερα, και τους πολιτικούς; Γιατί είναι αναξιόπιστοι. Αυτό είπε χθες, ο παραιτηθείς αναπληρωτής υπουργός κ. Παμπούκης. Όταν κάποιος υπηρετεί «προσωπική στρατηγική» και όχι το «δημόσιο συμφέρον», όπως επισημαίνει στην επιστολή παραίτησης ο κ. Παμπούκης, είναι αναξιόπιστος. Όταν, μάλιστα, αυτό συμβαίνει σε κρίσιμους καιρούς για το έθνος όπως οι σημερινοί, τότε ο αναξιόπιστος είναι κάτι πολύ βαρύτερο, είναι ενδεχομένως και προδότης. Ο πρώην υπουργός επανέλαβε εν εκτάσει, πλην υπαινικτικά, αυτό που έλεγαν οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα εν συνόψει, ήτοι πως οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. Βέβαια, ο κ. Παμπούκης δεν κάνει το λάθος της γενίκευσης της αναξιοπιστίας, όπως αυτό εκφράστηκε από το γνωστό σύνθημα «κλέφτες», χαρακτηριστικό του παλιού κλασσικού αντικοινοβουλευτισμού και της γενικευμένης απόρριψης. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι εντάσσεται στη σχετικά πρόσφατη κριτική της «πολιτικής τάξης», η οποία είναι αναξιόπιστη αφού προτάσσει το προσωπικό συμφέρον έναντι του δημοσίου. Αν παρατηρήσουμε δε και την σκληρή κριτική που υπέστη χθες στη Βουλή ο κ. Μόσιαλος από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, τότε μοιάζει οι ακαδημαϊκοί (και ο κ. Μόσιαλος προέταξε το δημόσιο συμφέρον στην περίπτωση της ΕΡΤ) να συντρίβονται από τους «παλαιούς» της παραδοσιακής πελατειακής πολιτικής, την οποία, παραδόξως, καταδικάζει και ο… πρωθυπουργός