Ολιγάρχες και πελατειακοί παράγοντες

«Σήμερα η ελληνική κοινωνία ζητεί να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου από πελατειακούς παραγοντίσκους, είτε είναι στο ποδόσφαιρο είτε στα Μέσα Ενημέρωσης, στον κομματικό ή επιχειρηματικό χώρο, στα Πανεπιστήμια ή στα ΤΕΙ». Αυτά δήλωσε, προχθές, στη Βουλή ο πρωθυπουργός της χώρας. Και διερωτάται κανείς: Ποιες είναι οι δημιουργικές δυνάμεις, που η κοινωνία ζητά να απελευθερωθούν; Ποιοι είναι οι «πελατειακοί παραγοντίσκοι» που βρίσκονται απέναντί τους; Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν έγινε σαφέστερος επ’ αυτού. Μόνο κάποια στιγμή θέλησε να υπονοήσει κάτι αυτοκριτικό, αλλά φευ, το σαφές πνίγηκε στη σιωπή. Και, χθες, ο υπουργός κ. Γ. Κουτρουμάνης κάτι θέλησε να πει για τις δεκάδες χιλιάδες νέες προσλήψεις, αυτές που θα γίνουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω των ΜΚΟ, ότι δηλαδή δεν θα γίνουν με πελατειακό τρόπο, πλην όμως δεν παρέσχε κανένα εχέγγυο προς τούτο. Τα λόγια, συνεπώς, παραμένουν λόγια και τα ληρήματα μεγαλειώδεις βολονταρισμοί, αν δεν είναι απύθμενη υποκρισία. Γιατί, εντέλει, οι «δημιουργικές δυνάμεις» της χώρας -και τι πιότερο δημιουργικό από τους πολύγλωσσους νέους μας με τις τεράστιες γνώσεις- θέλουν απλώς να εργαστούν, θέλουν χώρο για να δημιουργήσουν. Δυστυχώς, όμως, οι νέοι μας κάνουν οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ αυτό που σπούδασαν. Ή, ακόμη χειρότερα, δεν κάνουν τίποτα. Είναι άνεργοι. Και ποιος «πελατειακός παραγοντίσκος» τους στέλνει στην ανεργία, ή ακόμα και στην ξενιτιά; Επιπλέον, ποιος είναι αυτός που υπέθαλψε τις πελατειακές σχέσεις, δημιουργώντας ένα ολόκληρο κράτος από υψηλόμισθους οπαδούς του(ΔΕΚΟ), τους οποίους αδυνατεί τώρα ως σαρξ εκ της σαρκός του να θίξει, φοβούμενος ότι έτσι το ΠΑΣΟΚ θα πληγεί καίρια; Άραγε, αγνοεί ο κ. Παπανδρέου ότι οι βουλευτές αλλά και οι υπουργοί του συνεχίζουν να διατηρούν σχέσεις πελατειακού χαρακτήρα με τους ψηφοφόρους του; Νομίζουμε πως όχι. Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε ότι το πελατειακό σύστημα εδράζει τη λειτουργία σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως πελάτες και η ψήφος τους να εξαγοράζεται για μια θέση στη ζωή, για την επιβίωση. Αυτό ασφαλώς δεν είναι δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία. Γι’ αυτό τα αιτήματα δεν τα υποβάλλει η κοινωνία. Ούτε τις τύχες της χώρας τα ορίζει «η κοινωνία», δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν αυτή τη χώρα, αλλά οι λίγοι, αυτοί που αγοράζουν συμβολικό κεφάλαιο(κύρος), ή εκείνοι που υποχρεώνουν τους εργαζόμενους στις δουλειές τους να ψηφίζουν συγκεκριμένους πολιτικούς. Δυστυχώς, οι «ολιγάρχες» έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τι ψηφίζουν οι εργαζόμενοί τους. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι σε δύσκολες περιόδους, όπως η σημερινή, επιβάλλουν έναν υπερσυγκεντρωτισμό πραγματικού και συμβολικού κεφαλαίου, «σκοτώνοντας» ακόμα και δικούς τους, όπως είναι οι… ολιγαρχίσκοι. Αυτούς τους ολιγάρχες κι αυτόν τον υπερσυγκεντρωτισμό υπηρετεί σήμερα η κυβέρνηση εις βάρος της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και της ελληνικής κοινωνίας.