Τους βλέπεις να πάσχουν από πλησμονή εαυτού, να δηλώνουν με περισσή αυταρέσκεια και αυθάδεια ότι «Η κοινωνία απεχθάνεται τα ημίμετρα και διψάει για πραγματικές δίκαιες αλλαγές», ήτοι για έναν πλήρη θάνατο των εργαζόμενων, για ένα συνολικό ξεπάστρεμα των συνταξιούχων. Τους ακούς να επιζητούν: «να επανακαθορίσουμε το δημόσιο συμφέρον» και νιώθεις ότι ετοιμάζονται να ρίξουν στη κρεατομηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού ακόμα και τα δημοψηφίσματα! Αντί να χαθούν από προσώπου Γης, είναι έτοιμοι να αφανίσουν μέσα σ’ έναν άγριο εμφύλιο, ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ο ναρκισσισμός τους είναι τέτοιος που τους καθιστά ανήμπορους να διανοηθούν την Ελλάδα χωρίς αυτούς στην εξουσία. Τυφλοί στ’ αυτιά δεν ακούν τον ήχο που κάνουν οι σπασμένοι καθρέφτες της εικόνας τους μέσα στις φλόγες του Λονδίνου και του Αμβούργου. Ίσως να πουν κι αυτοί, όπως ο Κάμερον, ότι πρόκειται για κοινούς εγκληματίες, μετρώντας σ’ αυτούς και τον απόκληρο, το νέο χωρίς ελπίδα, τον απολυμένο που ο βίος του εξεμετρήθη σήμερα, καθώς αύριο πλέον γι’ αυτόν δεν υπάρχει. Κι αντί μέσα στην τόση δυστυχία οι κυβερνώντες να σχετικεύσουν λίγο το εγώ τους, αυτοί συνεχίζουν πλησίστιοι, οδηγώντας το σκάφος προς βέβαιο ναυάγιο. Αποφεύγουν τις εκλογές, γιατί φοβούνται το πολιτικό κραχ. Το πρόβλημά τους, συνεπώς, είναι να μην έχει συνέπειες το πολιτικό σύστημα, να μη θιγεί η καθεστηκυία πολιτική και οικονομική εξουσία από την κρίση! Κι ενώ θα ανέμενε κανείς αντιδράσεις, εναλλακτική πολιτική λύση δεν διαφαίνεται, παρά το γεγονός ότι ολόκληρο το σύστημα έχει χάσει τις πολιτικές και ιδεολογικές νομιμοποιήσεις του.
Η ιδέα της γραμμικής και συνεχώς ανοδικής αναπτυξιακής πορείας και ο νεοφιλελευθερισμός ως άκρατος ωφελιμισμός έχουν εξαερωθεί μαζί με τις χρηματοπιστωτικές φούσκες. Κι όμως η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα επιμένουν νεοφιλελεύθερα και υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δηλαδή των τραπεζών και των οίκων αξιολόγησης που ρίχνουν στα τάρταρα την Ιταλία αλλά και τη Βενεζουέλα, όχι για οικονομικούς αλλά για «πολιτικούς λόγους». Γιατί εφεξής όποιος δεν θα αρέσει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα τιμωρείται. Η ύφεση, όμως, έχει καταστεί δομικό στοιχείο της πλήρως απορυθμισμένη παγκοσμιοποίησης. Ακόμη χειρότερα, στο χάος της «κοσμο-οικονομίας» δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα εκείνες οι αντισυστημικές δράσεις, που θα έδιναν την προοπτική της ισορροπίας σ’ ένα εναλλακτικό πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η πολιτική συνειδητότητα και οργάνωση των «κάτω» υπολείπονται κατά πολύ των απαιτήσεων του καιρού. Ο κόσμος καίγεται και τα συνδικάτα –όσα δεν έχουν καταστεί ενσωματωμένοι θεσμοί του συστήματος- θεώνται την κρίση, αδύναμα στην καλύτερη περίπτωση να την καταλάβουν και συνεπώς να αντιπροτείνουν ριζικές λύσεις. Αλλά σε κάθε περίπτωση η κρίση είναι συστημική και τα δεινά της βέβαιης «αυτοανάφλεξης» είναι ακόμα μπροστά μας, ενώ οι συνέπειές της θα είναι σίγουρα μακροπρόθεσμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου