Απογοήτευση

Η χαρά δεν ήρθε. Ο τόπος της συνάντησή μας παρέμεινε ο ίδιος, η συλλογική μας πίκρα. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αναπαρήγαγε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, την εικόνα της κρίσης και της παρακμής. Κι αυτό τον καιρό είχαμε όσο ποτέ την ανάγκη να δείξουμε πως είμαστε άλλοι. Πως εκείνοι κάνουν λάθος. Αλλά φευ. Ίσως την επόμενη φορά, μια νίκη να συμπήσει την ελπίδα, όπως τη φωτιά το συνδαύλισμα της σπίθας μες στη στάχτη. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την αξιοκαταφρόνητη ταυτότητα που οι άλλοι μας αποδίδουν; Οι γενιές της μεταπολίτευσης. Αυτές που απώλεσαν την απόλαυση της διαδικασίας για να ενδυθούν την ηδονή των καταναλωτικών σκοπών και της συσσώρευσης, αυτές που θέλησαν να συνθέσουν την αλλαγή του κόσμου με τα πτώματα των συμβιβασμών τους. Είναι αυτές που κατάφεραν ώστε ο κόσμος, που ζούμε, να μην συλλαμβάνεται ούτε με την πίστη ούτε με τη λογική. Αυτές που εξόρισαν τους εναπομείναντες ποιητές-σηματωρούς και τους έντιμους στην υπερορία της γραφικότητας. Τι έχει απομείνει πια; Μνήμες. Θύμησες από έρωτες, πάθη, ηδονές και οδύνες. Και πάνω απ’ όλα η μνήμη της φιλίας. Η φιλία γύρω από ένα καραφάκι τσίπουρο κι έναν ηπειρώτικο στα τρία. Τότε που ο χρόνος μετριέται με τετραετίες και μουντιάλ, τότε που συντελείται η υπέρβαση της ανταγωνιστικής και κτητικής οικειοποίησης, τότε που το παιγνίδι παύει να έχει ανταλλακτική αξία και γίνεται ένα παιγνίδι για το παιγνίδι, ένα παιγνίδι για την απόλαυση της διαδικασίας. Από ένα τέτοιο παιχνίδι έχουμε ανάγκη σήμερα. Ένα παιχνίδι που να παραπέμπει στο όνειρο κι ας υπολείπεται στο τέλος. Γι’ αυτό μας πίκρανε η εθνική. Γιατί τα παιδιά δεν έπαιξαν. Όχι γιατί έχασαν αλλά γιατί δεν τα έδωσαν όλα στο παιχνίδι. Και γι’ αυτό η υπερβολική κριτική. Γιατί την έχουμε ανάγκη πολύ μια νίκη σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να αλλάξουμε αυτή την εικόνα που μας αδικεί και μας εξευτελίζει.