Κρίση για ποιους;

Κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι για την οικονομική κρίση φταίμε όλοι. Ακόμα κι αν είναι έτσι –που δεν είναι- την κρίση πληρώνουν μόνον οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, την πληρώνει ένας στους πέντε Έλληνες, οι οποίοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, την πληρώνουν πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά που ζουν στην εξαθλίωση, τη βιώνει ένας στους τρεις νέους που είναι άνεργοι. Αντιθέτως, δεν πληρώνουν την κρίση οι πλούσιοι. Σύμφωνα με την Le Monde Diplomatique η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Για τους «πάνω» η κρίση έχει ήδη παρέλθει. Μάλιστα, το 2009 ο αριθμός των εκατομμυριούχων σε δολάρια αυξήθηκε κατά 14%(έκθεση του Boston Consulting Group για το2010). Γιατί, τότε έχουμε τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας; Γιατί τα επιβάλλουν οι πλούσιοι. Δεν είναι τυχαίο ότι και προ της κρίσης τα μέτρα κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων ήταν στην ημερήσια διάταξη των κυβερνήσεων. Τώρα τα επιβάλλουν ακόμα και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις με πρόσχημα την κρίση. Πρόκειται σύμφωνα με πολλούς αναλυτές για έναν «θρίαμβο της ολιγαρχίας», καθώς έχουμε σοβαρή έκπτωση της δημοκρατίας και επιστροφή στους χρόνους της ολιγαρχίας όταν η πολιτική εξουσία ταυτίζονταν με την οικονομική. Γι’ αυτή την ταύτιση, που έχει καταλήξει στη σημερινή ολιγαρχία, έγραφε προ πολλού ο Λέστερ Θόροου, οικονομικός σύμβουλος του Κλίντον. Αλλά ότι ακόμη και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα γίνονταν ολιγαρχικά, κανείς δεν θα μπορούσε να το προβλέψει. Τώρα μοιάζουν γραφικοί εκείνοι οι λόγοι που αναφέρονταν στη ρήξη «με όλες τις δυνάμεις του χρήματος, του χρήματος που διαφθείρει, του χρήματος που εξαγοράζει, του χρήματος που διασπά, του χρήματος που σκοτώνει, του χρήματος που γκρεμίζει, του χρήματος που σαπίζει ακόμη και τη συνείδηση των ανθρώπων»(Φρ. Μιτεράν 1971)! Τώρα το χρήμα είναι όχι μόνο φετίχ αλλά και ο παγκόσμιος μπαλαντέρ. Αυτό κυβερνά τις ζωές των ανθρώπων και των λαών. Ακόμη κι ο έρωτας έχει απομαγευθεί καθώς η εξαγορά του τον μεταμορφώνει σε κοινό, εκπορνευμένο συμφέρον.