Στη δίνη του ΔΝΤ

Ο κύβος ερρίφθη. Η κυβέρνηση απέτυχε. Η Ελλάδα απώλεσε την ανεξαρτησία της και βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία. Για την ακρίβεια βρίσκεται στη μέγγενη του ΔΝΤ. Η εξέλιξη αυτή πέραν του ηθικού και πρωτίστως του πολιτικού και πολιτιστικού εξευτελισμού έχει και συνέπειες, διαφορετικές για την Ευρώπη και άλλες για την Ελλάδα. Η Ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης, του κοινού νομίσματος(ευρωζώνη), της κοινής μοίρας(Γ. Παπανδρέου) δεν είναι παρά ένας ερειπιώνας. Τουλάχιστον όσον αφορά στους εργαζόμενους. Απεδείχθη πλέον περίτρανα ότι υπάρχει αδυναμία κοινής ευρωπαϊκής στρατηγικής με τη Γερμανία να εμμένει εθνικά. Το ΔΝΤ, το οποίο ελέγχεται από τις ΗΠΑ, επιβλήθηκε της ΕΕ. Εκτός και αν έχουμε μία συνάντηση των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών κερδοσκοπικών κεφαλαίων πάνω στο «σώμα» του πειραματόζωου που λέγεται Ελλάδα. Ήδη το διακυβερνητικό υβρίδιο ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθώς και η ελληνική κυβέρνηση θα είναι ένα πείραμα που γίνεται για πρώτη φορά. Μόνο που τα μέρη δεν είναι ισότιμα, αφού ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης θα είναι τριτεύων. Άραγε, υπήρχε άλλη λύση πέραν της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης; Ασφαλώς ναι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να κάνει για την Ελλάδα (και όχι μόνο) ότι έκαναν από κοινού τα ευρωπαϊκά κράτη για τις τράπεζες, αποφασίζοντας δηλαδή να εγγυηθούν τα χρέη και τα δάνειά τους. Όλοι θυμόμαστε τα 28 δις ευρώ για τις ελληνικές τράπεζες. Μάλιστα, η ΕΕ θα μπορούσε να εγγυηθεί το σύνολο του δημόσιου χρέους των χωρών-μελών του ευρώ. Όμως αυτό δεν συνέβη. Γιατί; Γιατί η κρίση ήταν και είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για την αύξηση των ιδιωτικών(τζογαδόρικων) κερδών, για την επιβολή φοβερών μέτρων εναντίον των εργαζομένων, ευκαιρία επί της ουσίας για την επιβολή του νεοφιλελεύθερου γερμανικού μοντέλου σύμφωνα με το οποίο οι εργαζόμενοι είναι «περιττοί» και τροφοδοτούν καιάδες και «κρεματόρια», όπως συμβαίνει στα ολοκληρωτικά