Να τους αφανίσουμε...

«Και άλλα χρήματα για τις τράπεζες» ζήτησε ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρως-Καν, πρώην υπουργός των σοσιαλιστών στη Γαλλία! Να σώσουμε, λοιπόν, τις τράπεζες, αλλά εμάς ποιος θα μας σώσει από τις τράπεζες; Τα θύματα καλούνται να σώσουν τους θύτες! Αλλά οι τελευταίοι δεν σώζονται με τίποτα. Όλοι κι όλα παραπέμπουν στον πίνακα «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Εκεί, στο αποκορύφωμα του χορού των μεταμφιεσμένων στον πύργο, όπου έχουν διεισδύσει οι σκελετοί, κραδαίνοντας τις λάμπες τους και γιορτάζοντας το θάνατο στο ρυθμό του Μακάβριου Χορού του Σαίν Σανς, διακρίνεται η χοντρή πιανίστρια, με τα χέρια στα γόνατα, βυθισμένη στη μελαγχολία, καθώς κοιτάζει τη σκελετώδη αυτονομία των πλήκτρων, που παίζουν μόνα τους! Όσοι επιχειρούν να ελέγξουν την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μοιάζουν με τη χοντρή πιανίστρια. Κι αυτοί, όπως κι εκείνη, κοιτάζουν τα «πλήκτρα» της οικονομίας να λειτουργούν αυτόνομα, ανεξάρτητα από κάθε έλεγχο, με μόνο καύσιμο τον παροξυσμό του κέρδους. Υπάρχει άραγε λύση; Ναι, αν τα θύματα πάψουν να είναι «θύματα που συναινούν». Αλλά για να υπάρξει η άρση και η αυτοσυνειδησία χρειάζονται νέες λέξεις-δυναμίτες που θα διαλύσουν τη νομιμοποίηση του πολιτισμού των κανιβάλων. Δεν υπάρχουν, όμως, «ποιητές». Χάθηκε κι εκείνη η αρχαία ανθρωπιά, που ένιωθε τον άλλον, που επιχειρούσε μια άλλη ερμηνεία του κόσμου, δίνοντας στο βλέμμα την οπτική της ελπίδας. Αδέσποτοι και τρελαμένοι τώρα, δρομομανείς στις άδειες λεωφόρους της νύχτας. Μόνοι. Άδειοι. Γυρνώντας και γυρεύοντας τι; Δεν ξέρεις. Μόνο ακούς βουβά, άνεργα κι ασύντακτα ουρλιαχτά, εδώ κι εκεί, από αιματορροούσα ματαίωση. Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Υπάρχει λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «... να τους αφανίσουμε για να σωθούμε». Όπως εκείνοι οι νέοι που χτύπησαν την εταιρία καθαρισμού στον Πειραιά. Γιατί «Η νύμφη κλώθει εκεί που παίρνουν μορφή τα δάκρυα». Γιατί «Φυσάει!…» και «πρέπει να ζήσουμε!».