Η κρίση

Τρεις μεγάλες κρίσεις αντιμετώπισε ο καπιταλισμός. Η πρώτη το 1929-1933, που ήταν μία κρίση υπερπαραγωγής. Οι συνέπειες τότε στις ΗΠΑ ήταν η πτώση κατά 40% της βιομηχανικής παραγωγής, τριάντα εκατομμύρια άνεργοι και η χρεοκοπία 865.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τότε εφαρμόστηκε το περίφημο New Deal του Ρούσβελτ βασισμένο στην ανάληψη από το κράτος βασικών οικονομικών λειτουργιών(δημόσιες επενδύσεις-Κέυνς) που ανήκαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά και η εξολόθρευση από τα στρατεύματα του στρατηγού Douglas Mac Arthur του γιγαντιαίου κινήματος των εργατών-ανέργων, που δημιουργήθηκε. Τη λύση βεβαίως έδωσε ουσιαστικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Παραδόξως, η δεύτερη κρίση του 1970 οφείλεται στον πόλεμο του Βιετνάμ. Εδώ η προσφυγή στον πόλεμο δεν έσωσε αλλά χειροτέρεψε τα πράγματα λόγω της ήττας των ΗΠΑ και της απώλειας του κύρους τους. Ακολούθησε η πετρελαϊκή κρίση του 1973, που οδήγησε στην απόφαση για το «μυστικό πόλεμο» εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών, την επανάκτηση του ελέγχου του τρίτου κόσμου και των βασικών ενεργειακών πηγών. Η προσπάθεια αποδείχθηκε επιτυχής, αφού το σοσιαλιστικό στρατόπεδο κατέρρευσε. Η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση θεωρείται ότι είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερη ως προς τις ζημιές σε σχέση με αυτή του 1929. Και για μία ακόμη φορά η σωτηρία του καπιταλισμού επαφίεται στις ΗΠΑ, από εκεί που ξεκινούν και οι κρίσεις. Όσοι πιστεύουν ότι με προσπάθειες σε εθνικό επίπεδο είναι δυνατόν να ξεφύγει κανείς από την κρίση ονειροβατούν. Κάποιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Ομπάμα. Αλλά ο τελευταίος θα φροντίσει πρώτα την Αμερική είτε φουσκώνοντας τις σκασμένες τραπεζικές φούσκες είτε δημιουργώντας θέσεις εργασίας είτε απομυζώντας τις περιφερειακές-μικρές οικονομίες είτε με τη «δημιουργική διπλωματία» που πρότεινε ο Κίσινγκερ, δηλαδή έναν νέο «μυστικό πόλεμο» εναντίον της Κίνας αυτή τη φορά. Και οι εργαζόμενοι. Όπως σημειώνει ο Τσόμσκι, το 1992 όταν ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενοι στο Λος Άντζελες υπήρξαν 2.500 νεκροί και τραυματίες. Ποιος άκουσε γι’ αυτό;