Τα παιδιά

«Δεν έχω τι να κάνω σ’ αυτόν τον κόσμο». Η ρήση δεν είναι κάποιου που εξεμέτρησε τον βίο του, δεν ανήκει στο παραλήρημα ενός απελπισμένου άνεργου ή ενός εστέτ ποιητή, αλλά σ’ ένα παιδί που ζει στις φαβέλες του κόσμου, ενός μικρού παιδιού που πριν να αρθρώσει τη ζωή, πριν καν τη ζήσει, πριν να γνωρίσει την περιπέτεια και το μυστήριο, ό,τι συνιστά την «αγωνία των παιδιών»(Κίρκεργκωρ), κατάλαβε ότι δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος μήτε ρόλος, δεν υπάρχει μέριμνα και βλέμμα γι’ αυτό. Αυτή είναι η δημοκρατία μας, αυτός είναι ο κόσμος μας, ο δυτικός, η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά… με το πρόσχημα ότι θα τους προσφέρει τα φώτα της». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υποστεί ως νόθο παιδί, ακριβώς τα ίδια και χειρότερα ισχύουν τον 21ο αιώνα. Τώρα τα παιδιά παραμένουν εσαεί αόρατα, εξόριστα, ερημωμένα από την αγάπη που έχουν ανάγκη για ν’ ανθίσουν. Αυτός ο κόσμος, η Δύση, αυτή η δημοκρατία μισεί τα παιδιά. Γι’ αυτό «…όταν βρεθείς εκεί ανάμεσα σ’ όλα τα παιδιά του θλιμμένου αμερικάνικου παράδεισου... θα δεις πως όλοι έχουν γίνει παράφρονες - ένα παρανοϊκό σύμπαν»(Κέρουακ). Σήμερα η παράνοια από την Αμερική, το αρχέτυπο της σύγχρονης δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί και για τ’ άλλα, τα ευνοημένα παιδιά τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο χρόνος ως ιστορία και η μνήμη χάθηκαν απ’ τη ζωή. Όλα είναι στιγμιαία και ταυτόχρονα. Το πνεύμα έχει καταντήσει οργανωμένη νοημοσύνη, δεξιοτεχνία και ευτελής χρησιμοθηρική εξυπνάδα. Η κουλτούρα ως καλλιέργεια δεν είναι παρά μια επίφαση. Η φαντασία διχοτομείται απόλυτα, χάνει τις αποχρώσεις κι έτσι παύει να είναι φαντασία. Και τα παιδιά μας όταν δεν αυτοκτονούν, δαιμονίζονται. Γιατί ο δαιμονισμός είναι «η μιλιά της βουβαμάρας».