Πόλεμος

Λόγος πύρινος, αισιόδοξος, χειμαρρώδης, ελπιδοφόρος. Ο Ομπάμα μίλησε όπως τον συμβούλευσε την προηγούμενη εβδομάδα ο Μπιλ(Κλίντον). Ο πρώην είπε στον νυν να είναι αισιόδοξος στην ομιλία του ακόμα και αν η οικονομική κατάσταση είναι καταστροφική. Και τα εκατομμύρια των ανέργων (7,6% επίσημα και 14% ανεπίσημα) αναθάρρησαν. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια για την ανεύρεση μιας δουλειάς ήλπισαν. Η πλειοδοσία στο παζάρι της δήθεν ευαισθησίας και των ανέξοδων υποσχέσεων έφερε ένα ακόμη πρόσκαιρο αποτέλεσμα στα 2/3 των Αμερικανών που είναι βαθιά απογοητευμένα. Αλλά η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την επίπλαστη αισιοδοξία, την ψευδή εικόνα της οικονομίας και την προοπτική, που της προσδίδει η προεδρική ρητορική, αυτό το καλειδοσκόπιο γλωσσικών τεχνασμάτων, που λένε χωρίς να λένε τίποτα. Αλήθεια, που θα βρει τα χρήματα ο Ομπάμα για τα προγράμματα για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πράσινη ανάπτυξη(Washington Post); Η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί. Το ίδιο και η πρόβλεψη της χρεοκοπίας πολλών τραπεζών από τον Π. Κρούγκμαν. Το μόνο «όπλο» της αμερικάνικης οικονομίας είναι ο ίδιος ο Ομπάμα, καθώς καθιστά την κατάσταση ανεκτή, συνδέοντάς την με την ελπίδα. Όλοι τώρα σκέφτονται το παραδείσιο μέλλον, την ισχυρή Αμερική του 2013! Συνεπώς, ο αφροαμερικανός πρόεδρος καθιστά δυνατή τη σύλληψη της πραγματικότητας από τους συμπατριώτες του με τη μεσολάβηση ενός «διπλού», μιας άλλης Αμερικής, ενός υπεσχημένου διαφορετικού κόσμου. Τα «αντίγραφα» ήταν πάντα απαραίτητα για να αντέξουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας! Γι’ αυτό κατασκευάζουμε την αυταπάτη, έναν ψευδαισθησιακό κόσμο. Άρα, το «διπλό» είναι μέρος της πραγματικότητας και όχι κάτι έξω από αυτή. Για τούτο από την ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα το πιο επικίνδυνο όλων είναι η «πανίσχυρη Αμερική». Σ’ αυτό πρέπει να πιστέψουν οι Αμερικανοί, στο όνομα του εθνικισμού τους οφείλουν να κάνουν θυσίες, ακόμα και να πολεμήσουν. Γιατί μόνο στον πόλεμο μπορεί πλέον να βρει η μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή του κόσμου την αντήχηση της ισχύος της. Για να καταλήξουμε τελικά στην «επανάληψη (σ.σ. του πολέμου) ως αέναη απουσία μιας παρούσας αλήθειας»(Ζ. Ντεριντά).