Εξανάσταση

Οι «χαμένοι» της παγκοσμιοποίησης, οι αναλώσιμοι της ευφορικής νεοφιλελεύθερης απορύθμισης, οι περιττοί της «προόδου» και του εκσυγχρονισμού, τα θυσιαστήρια θύματα στη δόξα της Αγίας Αγοράς, οι εργαζόμενοι, αυτοί που πλήρωναν χθες την ευφορία, οι ίδιοι πάλι πληρώνουν σήμερα την κρίση, την από-αγιοποίηση της αγοράς, την αποκαθήλωση του νεοφιλελευθερισμού, τον εκκωφαντικό πάταγο της καπιταλιστικής βεβαιότητας. Και έτσι και αλλιώς χαμένοι. Το επιβεβαιώνουν με τον ίδιο άκρατο κυνισμό οι νεοφιλελεύθεροι της Κομισιόν, οι γιάπηδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτοί που διαψεύστηκαν παταγωδώς και οι οποίοι όχι μόνο παραμένουν στη θέση τους αλλά και με την ίδια ζωώδη απανθρωπιά προτείνουν τώρα την «προσωρινή ανεργία»! Οι εργαζόμενοι ας χαθούν, ας πεθάνουν, αρκεί να ζήσουν οι τράπεζες, αρκεί να διατηρηθεί το σύστημα. Κανείς τους δεν θέτει το ερώτημα «γιατί φτάσαμε ως εδώ;». Το μόνο που διερωτώνται είναι «πως θα αποφύγουμε τις συνέπειες, την κατάρευση;». Το θέμα είναι η διατήρηση τους status quo, ενός κατεστημένου που απαρτίζεται από τις ελίτ –κυβερνήσεις, πολιτικούς και παράγοντες που κατέχουν στρατηγικές θέσεις σε θεσμούς- οι οποίες εξέρχονται από τα ίδια σχολεία, τα ίδια πανεπιστήμια, από τους ίδιους τρόπους σκέψης, τα ίδια λογικά σχήματα. Για τις ελίτ αυτές, που είναι οργανωμένες σε σταθερές σφαίρες επιρροής, είναι προτιμητέο να αποφεύγονται τα προβλήματα παρά να αντιμετωπίζονται. Ο δημόσιος χώρος είναι κυριολεκτικά «κλειδωμένος» από αυτές τις κάστες, που επικαθορίζονται από τους χρηματοδότες τους(επιβολή της οικονομίας επί της πολιτικής). Τα μέλη των ελίτ αυτών δεν ασκούν την πολιτική υπερασπιζόμενοι ιδέες και αρχές, αλλά για να κάνουν καριέρα. Απέναντι σε όλους αυτούς, λοιπόν, είναι οι εργαζόμενοι, οι για μια ακόμη φορά χαμένοι. Μόνο που τώρα δεν έχουν τίποτα να χάσουν, καθώς η συμβολική ισότητα χάθηκε μαζί με το κατασχεμένο αυτοκίνητο ή σπίτι, μαζί με την απώλεια της εργασίας. Γι’ αυτό το 2009 θα είναι η χρονιά της εξανάστασης.