Όμηροι του Χρήματος

Βρέχει στην Αθήνα. Στη στοά του Βιβλίου και στη Χ. Τρικούπη τα μαγαζιά μοιάζουν κουφάρια αδειανά, ενώ το πολυκαιρισμένο «ενοικιάζεται» παραπέμπει σε διαρκή χρεοκοπία, καθώς κανείς δεν τα νοικιάζει πια. Στα «κοινωνικά δίκτυα» ο διάλογος γίνεται δεικτικός, πολωτικός, θανατερά απάνθρωπος. Στην οθόνη της τηλοψίας κάποιοι υποστηρίζουν διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους ότι οι αυτοχειρίες στην Ελλάδα είναι απόρροια ιδανικών ερώτων και όχι της απελπισίας λόγω της οικονομικής δυσπραγίας! Η ώρα είναι έντεκα το πρωί κι ένα αυτοκίνητο τύπου βαν μοιράζει σάντουιτς και νερό στους εκατοντάδες αστυνομικούς, που επιτηρούν το δρόμο απ’ όπου θα διέλθει ένας ακόμη επίδοξος νέο-αποικιοκράτης, ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ. Μετά το Μάλι στην Αφρική θα βομβαρδίσει τώρα και την Ελλάδα. Αυτή τη φορά όχι με πραγματικές βόμβες αλλά με κολακείες και κυνικές προτάσεις για τη συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών. Γι’ ακόμη μια φορά καλούμαστε να επιλέξουμε αυθέντη και αφέντη. Από τη μια πλευρά οι Γερμανοί της άγριας λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής και από την άλλη οι Γάλλοι, που προτείνουν ανάπτυξη τύπου Κέυνς και άμεσων επενδύσεων στις ελληνικές ΑΟΖ, τις οποίες, όμως, αμφισβητεί η Τουρκία. Γι’ αυτό πέραν των όποιων αποικιοκρατικών χαρακτηριστικών των προτάσεων Ολάντ, υπάρχει και μία γεωστρατηγική πλευρά, η οποία εν μέρει συμφέρει την Ελλάδα υπό τον όρο ότι θα κερδίσει κάτι κι αυτή από την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Θα κερδίσει άραγε; Είθε. Όμως, οι ελληνικές διαπραγματευτικές θέσεις είναι θέσεις ενός που είναι υπό την ομηρία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Για την ακρίβεια αν στο Μάλι ισχύει η άποψη του Βίσμαρκ σύμφωνα με την οποία «Η διπλωματία χωρίς όπλα, είναι μουσική χωρίς όργανα». Στην Ελλάδα ισχύει ότι «Η διπλωματία χωρίς χρήμα(τραπεζικά δάνεια), είναι μουσική χωρίς όργανα». Για να καταδειχθεί για μία ακόμη φορά ότι η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι μία ένωση ισότιμων και ελεύθερων εταίρων, που έχουν ως αρμό την ουμανιστική βάση της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά μία Ευρώπη, όπου κάποιοι εκμεταλλεύονται την ένωση των χωρών προς ίδιον όφελος. Για την ακρίβεια αναφέρομαι στο εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας πρωτευόντως και της Γαλλίας δευτερευόντως, το οποίο στηρίζεται στις εξαγωγές στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου με βάση το πανάκριβο ευρώ. Υπ’ αυτή την οπτική έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι σήμερα έχουμε στην Ευρώπη μία σύγκρουση του πολιτισμού με τον βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό, αντιπαράθεση του ανθρωπισμού με την κοινωνία-στρατιωτική μηχανή του Βίσμαρκ. Στη δεύτερη περίπτωση η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ ισότιμα, αλλά με βάση την καταναγκαστική ομηρία στους δανειστές της. Εν άλλοις λόγοις, η Γερμανία θα κατακτήσει την Ευρώπη με τις αλυσίδες του χρήματος και των δανείων.