Ο θάνατος του ανθρώπου

Ποιος σκότωσε τον έμπορο ρούχων στη Δράμα; Ποιος τον εξανάγκασε σε αυτοχειριασμό; Ποιος του έσφιξε τη θηλιά των χρεών στο λαιμό; Οι δραμινοί επιχειρηματίες ξέρουν και διαμαρτυρήθηκαν, χθες, για την απελπιστική τους κατάσταση, κατεβάζοντας τα ρολά των μαγαζιών τους την ώρα της κηδείας. Φαίνεται πως μας έχουν καταδικάσει εις θάνατον. Ακόμα χειρότερα, είμαστε ο αντίπαλός τους, ένας «εχθρός λαός». Κι ας ζητάει το αρμόδιο για τα έσοδα κυβερνητικό στέλεχος από τους εφόρους να επιδείξουν συμπάθεια και «νιώσιμο» των δυσκολιών, που περνάνε οι φορολογούμενοι! Είναι ο ίδιος, ο οποίος την προηγούμενη ημέρα εξήγγειλε ποινικές διώξεις για όσους χρωστούν πάνω από πέντε χιλιάδες ευρώ. Από ποια, τάχα, φιλοσοφία διέπεται η κυβέρνηση όταν προχωρά σε μία πρακτική που παραπέμπει σε φοροεισπράκτορες της οθωμανικής αυτοκρατορίας; Από πού αντλεί τη νομιμοποίησή του ο ανερμάτιστος κυνισμός και η απίστευτη σκληρότητα; Πληροφορίες αναφέρουν ότι πολλά κυβερνητικά στελέχη έχουν την πεποίθηση πως οι Έλληνες έχουν χρήματα και τα κρύβουν στο σεντούκι. Ναι, είναι αλήθεια ότι κάποιοι Έλληνες έχουν, αλλά αυτοί είναι οι ανεξέλεγκτοι και ανέλεγκτοι φοροφυγάδες των «οφ σορ», ενώ οι οφειλέτες των 5000 ευρώ και άνω είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, δηλαδή τα συνήθη υποζύγια. Αυτοί που υφίστανται συνεχώς τα υλικά και τα ψυχικά κατάγματα. Αλλά το τελειωτικό τσάκισμα το προκαλεί η αδικία. Και δεν έχουμε άλλη αντίδραση πάρεξ την οργή. Αγανακτούμε και οργιζόμαστε. Αυτό μας καλούσε να κάνουμε και ο ανθρωπιστής Stephane Hessel, που πέθανε χθες. «Η ίδρυση μιας αληθινής οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας η οποία θα εξαλείψει τα φεουδαρχικά στοιχεία από την οικονομία…» και τη «δικτατορία των χρηματαγορών» είναι πρωταρχικό μας μέλημα έγραφε ο Εσέλ. Όμως η ίαση των παθογενειών δεν μπορεί να γίνει μόνο με την αγανάκτηση. «…το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη… Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό υποκείμενο. Φυσικά πρέπει να καταλάβουμε καλά, να μελετήσουμε ποιο θα μπορούσε να είναι, τι μορφή θα πρέπει να λάβει, να κατανοήσουμε με ποιους τρόπους, λίγο-λίγο, θα μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η ανάγκη…», επισημαίνει ένας άλλος διανοητής, ο Ιταλός Πιέτρο Ινγκράο στο βιβλίο του «Δεν αρκεί η Αγανάκτηση»(εκδόσεις Εύμαρος). Πάντως, για την ώρα, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση χαοτική, όπου η πολιτική είναι ταυτισμένη με την αγανάκτηση και την απόρριψη(Μπέπε Γκρίλο). Ο ορθολογισμός και ο προγραμματικός πολιτικός λόγος δεν υφίστανται. Γι’ αυτό το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι πρόβλημα περισσότερο κι από το ψωμί και το δημοκρατικό σύνταγμα είναι να μη χαθεί η ιδέα της ανθρωπιάς.