Κράτος-Προκρούστης

Το μήνυμα των ιταλικών εκλογών δεν είναι εναντίον της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Είναι εναντίον μίας συγκεκριμένης Ευρώπης, της γερμανικής Ευρώπης, της ΕΕ αλα Μέρκελ, μιας Ευρώπης της λιτότητας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Αυτή την Ευρώπη καταδίκασαν οι Ιταλοί. Αυτή καταδικάζουν όλοι οι νοτιο-ευρωπαίοι. Όμως, εγώ από σήμερα έχω γίνει οπαδός του Μπέπε Γκρίλο, αυτού που κάποιοι θεωρούν λαϊκιστή γιατί μέμφεται συλλήβδην το κράτος, τους πολιτικούς και την πολιτική. Και εξηγούμαι γι’ αυτή την ακραία στάση μου: Χθες έλαβα από την εφορία ένα «μπουγιουρντί» για να πληρώσω 8.000 περίπου ευρώ για ένα ποσό 8040 ευρώ που έλαβα το 2004 ως αποζημίωση για την εργασία μου στην Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων και το οποίο έπρεπε κατά τη μεταγενέστερη απόφαση του Δημοσίου(2011) να φορολογηθεί ως μισθωτή υπηρεσία. Αν η αποζημίωση δινόταν ως μπόνους, όπως έγινε με τα στελέχη της Επιτροπής, δεν θα φορολογούνταν! Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι από το ποσό, που καλούμε να πληρώσω, σχεδόν το μισό είναι προσαυξήσεις! Με άλλα λόγια το κράτος (λειτουργώντας παράλογα και κυριολεκτικά ως τοκογλύφος) θεωρεί ότι ευθύνομαι εγώ για τη μη έγκαιρη φορολόγηση του ως άνω ποσού, ενώ η ευθύνη ανήκε σ’ αυτό καθώς η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ήταν εταιρία όπου το Δημόσιο ήταν ο βασικός μέτοχος. Που, όμως, να βρω το δίκιο μου; Στον Μαυραγάνη, στον Στουρνάρα ή μήπως στον Σαμαρά; Ορμώμενος από τις πεποιθήσεις μου κατέληξα στον έφορο ως τον καθ’ ύλην αρμόδιο. Αυτός, όμως, με παραπέμπει στη Γενική Γραμματεία του Θεοχάρη. Αίφνης αντιμετωπίζω τον τοίχο από ένα τυποποιημένο και απρόσωπο κράτος, ένα κράτος-Προκρούστη που δεν καταλαβαίνει ούτε από το άδικο του πράγματος ούτε από την αντικειμενική δυσμενή συγκυρία ούτε από την προσωπική μου κατάσταση, που έχω δύο παιδιά φοιτητές, μήνες απλήρωτος(αφού το κράτος τοκογλύφος είναι συγχρόνως και μπαταξής όταν πρόκειται για τα δικά του ληξιπρόθεσμα χρέη) αλλά και χαράτσια καρφιτσωμένα στα υπ’ όψιν. Γι’ αυτό, ξαναλέω, αρχίζω να καταλαβαίνω τον Γκρίλο, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση του αδικημένου, μερικές φορές καταλαβαίνω και αυτούς που αυτοχειριάζονται αλλά κι αυτούς που παίρνουν τα καλάσνικοφ. Η αδικία με έχει καταστήσει οργισμένο, ο κυνισμός των πολιτικών ηγετών με έχει κάνει έξαλλο και η αδιέξοδη απελπισία έχει τσακίσει και τα φρένα και τον ορθολογισμό μου. Πως μπορείς τάχα να απαντάς ορθολογικά σε τέτοιο παραλογισμό; Πως μπορείς να είσαι μειλίχιος και ψύχραιμος απέναντι σε τέτοιο κυνισμό; Κύριοι, οι εκλογές στην Ιταλία δεν είναι τίποτα σ’ αυτό που πρόκειται να συμβεί την Ελλάδα, αν δεν αλλάξετε στάση.