Οι Αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αφού δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστική πολιτική εξόδου από την κρίση, ασκεί την «πολιτική των ΜΑΤ», τα οποία επιχειρούν για να κρατήσουν τους Αγανακτισμένους μακριά από την πλατεία Συντάγματος. Την ίδια ώρα, στις ΗΠΑ, μετά τη μιντιακή σιωπή, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν τους Αγανακτισμένους της Γουόλ Στριτ. Έτσι, μπόρεσε να τους δει και ο Ομπάμα: «τους είδα στην τηλεόραση», όπως είπε. Τώρα, όλοι διερωτώνται ποια είναι τα πολιτικά διακυβεύματα του αυθόρμητου αυτού κινήματος. Άλλοι μιλούν για τους δυσαρεστημένους, άλλοι για το αντίπαλο δέος των δημοκρατικών έναντι του Tea Party των ρεπουμπλικάνων και άλλοι για έναν τρόπο κινητοποίησης της εκλογικής βάσης των δημοκρατικών, καθώς σ’ ένα χρόνο θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές. Με άλλα λόγια, το κίνημα των Αγανακτισμένων μπορεί να λάβει διαστάσεις, αλλά θα είναι ελεγχόμενες, σαν την ελεγχόμενη πολιτικά δυσαρέσκεια κατά το αντίστοιχο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι Αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ, αυτοί που αποδοκιμάζουν το πολιτικό σύστημα και τα αφεντικά, έκλαιγαν για το θάνατο του Στηβ Τζομπς, του ιδρυτή της Apple και οπαδού της δημιουργικής καταστροφής των επιχειρήσεων του Σουμπέτερ. Μετά απ’ όλα αυτά, τι απομένει στους απελπισμένους; Ενδεχομένως, η καταφυγή στην τρέλα, στο παραλήρημα. Αυτό το παραλήρημα είναι η εκφορά μιας αλήθειας από καιρό γνωστής μα αγνοημένης, περιφρονημένης και καταγέλαστης, όπως είναι η εργασία. Μαζί με την απώλεια της εργασίας που είναι προϋπόθεση για την επιβίωση χάνεται και το νόημα της ζωής. Έτσι, έχουμε ένα ανεπίστροφο, αδιάκοπο κατασπάραγμα της καρδιάς από τους επικυρίαρχους που βρίσκονται στην απέναντι όχθη.
Εκεί βρίσκεται και ο Φάουστ, ο αλχημιστής που αντιστοιχεί στο σημερινό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ο οποίος σε μία μεταφυσική συμφωνία με τον Μεφιστοφελή(το διάβολο του Χ. Σμιτ) επιζητεί την ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του, την ευτυχία του επί της γης με αντάλλαγμα την ψυχή του. Απέναντι σ’ αυτή τη φονική ικανοποίηση των επιθυμιών των κανιβάλων και της δικτατορίας των χρηματιστικών αγορών τι μπορούμε να κάνουμε; Κάποιοι αντιπαραθέτουν σε πολιτικό επίπεδο την «από-παγκοσμιοποίηση», την επιστροφή στο έθνος-κράτος και στα εθνικά νομίσματα. Σε υπαρξιακό και οντολογικό επίπεδο κάποιοι άλλοι προτείνουν μια άλλη οικουμενικότητα που θα βασίζεται στη δυνατότητα του λυρισμού της επιθυμίας και μιας νέας ποίησης της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της αρμονίας. Αυτή η λυρική έκρηξη θα ενώσει το εντός και το εκτός του ανθρώπου, το υποκείμενο με το αντικείμενο, προσδίδοντας μια νέα ποιότητα στη ζωή και στο υπάρχειν εν κοινωνία.