Το ίδιο έργο

Πριν από τη λήψη κάθε δόσης του δανείου, συνοδευόμενης πάντα από ένα νέο κύκλο μέτρων άγριας λιτότητας, εκδιπλώνεται το ίδιο πάντα δραματοποιημένο έργο. Πρώτη πράξη: Στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αναπτύσσονται αντιδράσεις για τα μέτρα, προκαλώντας σκόπιμα φόβους για πτώση της κυβέρνησης. Δεύτερη Πράξη: Ο πρωθυπουργός επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απευθύνει βαρυσήμαντη ομιλία στους βουλευτές του και συναντά τους αρχηγούς της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Τρίτη πράξη: Την ώρα που αναπτύσσονται οι αντιδράσεις των εργαζομένων λαμβάνουν χώρα τα επεισόδια των «κουκουλοφόρων» σε μία επιχείρηση ακύρωσης του μηνύματος μέσω των μιντιακών ηχείων που εστιάζουν μόνο σ’ αυτά. Το «τέλος» του έργου γράφεται με την ψήφιση των μέτρων. Αλλά ποια είναι η ειδοποιός διαφορά αυτή τη φορά; Ότι η κοινωνία έχει φθάσει στα έσχατα όρια της αντοχής της, ότι η αγωνία του «αργού θανάτου» των ανθρώπων είναι τόσο ισχυρή ώστε υπερβαίνει τη σκηνοθετημένη εκδραμάτιση και τον εκφοβισμό, ότι ο πολωτικός λόγος του πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης δεν συσπειρώνει πλέον τους οπαδούς τους, αντιθέτως προκαλεί βραχυκύκλωμα και έκρηξη οργής.
Με άλλα λόγια, πριν από τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού αποσυντίθεται το ίδιο το κυβερνών κόμμα, καθώς η ιδεολογία που το συνείχε δεν υφίσταται προ πολλού. Γι’ αυτό και η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να επαναχαράξει τις διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ και να επανέλθει σε μία ταυτότητα (με αναφορές στο γραμματέα του τσάρου, τον Καποδίστρια και στο φίλο των τσιφλικάδων Χ. Τρικούπη!) που έχει προ πολλού απολεσθεί στη συνείδηση των φίλων και των ψηφοφόρων του. Αλλά πέραν τούτων έχει ενδιαφέρον ότι ο κ. Παπανδρέου προέταξε σ’ αυτή την προσπάθεια τον «πατριώτη» εαυτό του, καθώς αυτό ήδη αμφισβητείται από την κοινή γνώμη. Ο… πατριωτισμός, τουτέστιν η σωτηρία της χώρας, είναι ο λόγος «έκτακτης ανάγκης» που προτάσσεται για να δικαιολογήσει την υποχώρηση από τις σοσιαλιστικές αρχές και την προσχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό.
Έτσι, μέσα από πομπώδεις βερμπαλισμούς, κλισέ και ατάκες ο κ. Παπανδρέου επιχειρεί να γίνει ο ενσαρκωτής του απόλυτου καλού, ενώ οι άλλοι –οι συντεχνίες, οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές και σύμπασα η αντιπολίτευση- μεταβάλλονται στο απόλυτο κακό, στο μεγάλο εχθρό. Μέσω αυτής της τακτικής επιδιώκεται η κατατρομοκράτηση όχι μόνο των αντιπάλων της κυβέρνησης αλλά και των οπαδών της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η πολιτική γίνεται μία μεταπολιτική. Το κυβερνών κόμμα καθίσταται μία τρομαγμένη σύμπραξη τρομαγμένων ανθρώπων και η ελληνική κοινωνία ένας πληθυσμός φοβισμένων «κοινωνών». Αυτό όμως οδηγεί σε κάτι αντίστοιχο με την οικονομική χρεοκοπία, δηλαδή στην κοινωνική χρεοκοπία, καθώς οι Έλληνες να μεταλλάσσονται σε «νευρόσπαστα». Αλλά η μετάλλαξη αυτή ακυρώνεται από εξαναστάσεις, όπως η χθεσινή. Γιατί μέσα από τις εξεγέρσεις οι πολίτες ξαναβρίσκουν την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και τον πολιτικό τους ρόλο.

ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΑΡΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ, ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ