Τα ίδια επικοινωνιακά τεχνάσματα. Η ίδια δραματοποίηση.
Το Μνημόνιο είχε παρουσιαστεί από την κυβέρνηση ως «μονόδρομος». Τελικά απεδείχθη ότι ήταν ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Τα νέα μέτρα, επίσης, παρουσιάζονται ως ο μόνος τρόπος για να λάβουμε την έκτη δόση, αλλά είναι πρόδηλο ότι είναι ο μόνος τρόπος για να αυτοχειριαστούμε. Επίσης, για μία ακόμη φορά η εργασία υφίσταται μία πρωτοφανή επίθεση στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Έτσι, έχουμε μειώσεις μισθών, συντάξεων και κατάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και διερωτάται κανείς, γιατί αυτή η μονοσήμαντη αντιμετώπιση της ανταγωνιστικότητας; Γιατί έτσι λειτουργεί το κανιβαλικό καπιταλιστικό σύστημα από τότε που «έπινε το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων» στο όνομα της προόδου(Κ. Μαρξ).
Υπάρχουν, άραγε, άλλοι δρόμοι; Ο Πωλ Κρούγκμαν διακρίνει τέσσερις «κυρίαρχες αντιλήψεις» οικονομικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα: Η πρώτη, επικράτησε την εποχή του laissez-faire, κυρίως τη δεκαετία του 1930, και αφορά την πίστη στο πολύ απλό δόγμα «ελεύθερες αγορές και ισχυρό νόμισμα». Η δεύτερη, λαμβάνει χώρα τη δεκαετία του 1940 και είναι «η ενεργητική στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης και το ελεγχόμενο χρήμα». Η τρίτη, κατά τη δεκαετία του 1970, ζητούσε «μικροοικονομικές πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς μαζί με κεϋνσιανές μακροοικονομικές πολιτικές» (μια σύζευξη πολιτικών δηλαδή). Και τέλος, γύρω στο 1990, έχουμε την τέταρτη «κυρίαρχη αντίληψη» που δεν είναι παρά η πρώτη! Δηλαδή, «ελεύθερες αγορές και ισχυρό νόμισμα»! Και η σημερινή, όπως και κάθε προηγούμενη κυρίαρχη αντίληψη, δεν βασίζεται τόσο σε πραγματικά στοιχεία όσο σε μια διαδικασία κατά την οποία άνθρωποι με κύρος ενισχύουν ο ένας το τρέχον δόγμα του άλλου.
Οι προηγούμενες κρίσεις(κυκλικές) αναδομούσαν το καπιταλιστικό σύστημα. Η αναδόμηση αυτή περνούσε και μέσα από καταστροφές. Σ’ αυτή τη λογική κινείται και η «δημιουργική καταστροφή» -ακόμα και υγιών επιχειρήσεων-του Σουμπέτερ. Άραγε, θα έχουμε ξανά έναν πόλεμο στην κατεύθυνση της δημιουργικής καταστροφής που καταστρέφει τα πάντα και πρωτίστως ανθρώπους; Αυτό θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την αντίδραση των λαών της Δύσης στην επιβαλλόμενη εξαθλίωσή τους. Όμως, η μεγάλη σύγκρουση δεν θα είναι στο εσωτερικό της Δύσης, ήτοι μεταξύ δολαρίου και ευρώ, αλλά εκείνη μεταξύ Δύσης και της αναδυόμενης νέας αυτοκρατορίας, της Κίνας(Τσαρλς Κάπτσαν). Ποια, όμως, είναι η ιδιαιτερότητα της σημερινής κρίσης; Μέχρι τώρα το σύστημα μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα εκτός από την ίδια την αγορά. Η παρούσα κρίση είναι βαθιά «γιατί πλήττει την ίδια την αγορά»(Έρικ Χομπσμπάουμ). Τι θα αντικαταστήσει, άραγε, την αγορά; Αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο να το μάθουμε, όσο και η διάρκεια της καταστροφικής διαδικασίας.
ΠΑΝΤΩΣ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΧΗΡΗ. ΜΕΓΑ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου