Τηλε-χυδαιότητα

Ταπείνωση για ορεκτικό, κρέας και αίμα ως κυρίως πιάτο και πορνογραφία ως επιδόρπιο. Αυτό είναι το καθημερινό τηλεοπτικό μενού, που παραπέμπει στα όργια της ταινίας Σαλό ή στα όργια του Ντε Σαντ, εκεί όπου θύτες και θύματα βρίσκονται σε πλήρη συνενοχή, σε πλήρη σύμμιξη μέσα στο ίδιο μαρτύριο. Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς εσχάτως βρίσκομαι συνεχώς ενώπιον της γενίκευσης σύμφωνα με την οποία «όλοι φταίμε» για την κρίση. Διαπιστώνω δε πως το πρόβλημα στον καιρό της κρίσης δεν είναι τόσο οι ουσιαστικές αλλά κυρίως οι συμβολικές ανισότητες. Διότι το μαρτύριο δεν το έχουν τόσο οι «πάνω» όσο οι «μεσαίοι», αυτοί οι οποίοι στον καιρό της «ευημερίας», αγοράζοντας σύμβολα και σημεία, όπως ένα πολλών αλόγων αυτοκίνητο, είχαν εξαλείψει πρόσκαιρα την ανισότητά τους με τους «πάνω». Τους βλέπω τώρα αποστερημένους από το συμβολικό τους κεφάλαιο, το οποίο αντικαθιστούν με την πορνογραφία! Ήδη βλέπω δύο κυρίες να αναπαράγουν τηλεοπτικά την «πορνοταινία» της μίας εξ αυτών. Τις βλέπω και θυμάμαι τον Μποντριγιάρ να λέει πως το πορνό είναι το «Τρίπτυχο της χαίνουσας σχισμής, της ευχαρίστησης και της σημασίας», ότι «Εφεξής η γυναίκα θα τέρπεται και θα ξέρει γιατί», πως ολόκληρη η θηλυκότητα θα καταστεί ορατή και η γυναίκα θα γίνει έμβλημα της ηδονής, ενώ η ηδονή θα γίνει έμβλημα της σεξουαλικότητας». Πάνω απ’ όλα δεν θα υπάρχει «Καμία αβεβαιότητα, κανένα μυστικό». Και από εδώ ακριβώς «αρχίζει η ριζική χυδαιότητα». Γιατί η εξάλειψη κάθε μυστικού, κάθε αβεβαιότητας αφαιρούν τη σαγήνη, αυτό που κάποτε αποκαλούνταν γοητεία, και απομένει το γυμνό κρέας, η χυδαία εκδοχή μιας άψυχης κούκλας. Αυτή η κούκλα, αυτό το τέχνημα, το «τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων» δεν συναντά πια το άρρεν –το αρσενικό πρόσωπο- αλλά ένα νεκρό αντικείμενο. Έτσι, χάνονται τα σύμβολα της γητειάς και τα τελετουργικά του έρωτα, χάνεται και το παιχνίδι, μα προπάντων η Γυναίκα παύει «να δανείζεται απ’ όλες τις τέχνες τα μέσα για να υψωθεί πάνω απ’ τη φύση, ώστε να σκλαβώνει καλύτερα τις καρδιές και να συναρπάζει τα πνεύματα», όπως έγραφε ο Μπωντλαίρ. Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση των ρόλων και την απώλεια του Προσώπου, οι «μεσαίοι», άντρες και γυναίκες, θεατές και δρώντες, έχουν χάσει την ορατότητάς τους, και χωρίς φαίνεσθαι πλέον δεν Είναι, πάρεξ χαίνουσες σχισμές, που οδύρονται για την αναπηρία τους. Δεν είναι πάρεξ ακρωτηριασμένοι φαλλοί. Γιατί εντέλει η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολιτιστική καθώς και ανθρωπολογική.