Η τρομοκρατία των "πάνω"

Ένα αόρατο «άστρο του θανάτου» που δεν κατάφερε να γίνει ήλιος και το οποίο αποκλήθηκε «Νέμεσις», «πυροβολεί» με κομήτες τη Γη. Αυτό λένε οι επιστήμονες. Πως όμως «βλέπουν» ένα αόρατο άστρο; Από τις εκδηλώσεις του, ήτοι από τους κομήτες του. Πως όμως να χαρακτηρίσει κανείς τους ανθρώπους(παίκτες) στο «παιγνίδι του θανάτου», ένα τηλεοπτικό παιγνίδι, οι οποίοι στέλνουν θανατηφόρες δόσεις ηλεκτροσόκ σ’ ένα «θύμα»; Ενδεχομένως ανθρωποειδή. Τον δε πολιτισμό που εκπέμπει διασκεδάσεις αυτού του είδους «πολιτισμό του θανάτου». Ο Νηλ Πόστμαν μιλούσε για τη «διασκέδαση μέχρι θανάτου», αλλά εδώ έχουμε τον πολιτισμό του θανάτου, έναν πολιτισμό που δεν αφορά ανθρώπους αλλά ζόμπι και απέθαντους.
Ως γνωστόν κάθε πολιτισμός θεσπίζει τις δικές τους αξίες και παιδεύει τα άτομα σε συνάρτηση με αυτές. Ο σύγχρονος πολιτισμός μέσα στον οποίο θα μεγαλώσει ένα παιδί είναι ο πολιτισμός του θανάτου. Δείτε τα παιγνίδια που παίζουν τα παιδιά μας και την οικείωσή του με το θάνατο. Όχι το δικό τους αλλά των άλλων. Συνεπώς με το φόνο.
Μπορεί να ανατρέχει κανείς αυτή την πολιτιστική συνθήκη που επιβάλλεται μέσω της τηλεόρασης αλλά και μέσω του διαδικτύου; Δύσκολο. Γιατί κανείς δεν αμφισβητεί το κέρδος που προσπορίζει ο κανιβαλικός πολιτισμός σε συνδυασμό με την επ’ άπειρον συσσώρευση πλούτου και δύναμης. Αλλά αξίζει να δει κανείς τι έχει να ανατρέψει, ποια είναι η καθημερινότητα και οι «λαϊκές συνήθειες» που καλείται να αναμετρηθεί. Το ισχύον πολιτιστικό σύστημα διαθέτει έναν αρμονικό συνδυασμό νηστείας, αποχής και εκτονωτικού ξεσαλώματος, τη Σαρακοστή της εγκράτειας και το Καρναβάλι της παγανίζουσας ακολασίας, ένα σύστημα που συνδυάζει την ελευθεριότητα για τους πλούσιους (πολυγαμία) και τον περιορισμό για τους φτωχούς(μονογαμία). Δεν είναι τυχαίο ότι το προπατορικό αμάρτημα ενώ αρχικά ήταν μία παράβαση αλαζονείας και της περιέργειας(γνώσης) στη συνέχεια έγινε ένα «σεξουαλικό έγκλημα» με στόχο τον έλεγχο της σεξουαλικότητας και του σώματος(το μεγάλο θύμα είναι η γυναίκα, η μεγάλη «βουβή της ιστορίας»). Στις μέρες μας «γιορτάζουμε» τη Σαρακοστή της εγκράτειας, άλλως πως της λιτότητας είτε αυτή προέρχεται από τη Σκύλα της ΕΕ είτε από τη Χάρυβδη του ΔΝΤ. Μόνο που η Σαρακοστή αυτή για πρώτη φορά δεν έχει ως τέλος τη Γιορτή, την Ανάσταση, την αφθονία. Για πρώτη φορά η Σαρακοστή επιβάλλεται όχι ως εναλλαγή με την «ακολασία» αλλά ως ο τρόμος της καταστροφής και του θανάτου!