Ελπίδα

«Όλοι φταίμε» ακούστηκε από τα τηλεοπτικά ηχεία, και δεν ήξερες αν ήταν για την οικονομική κρίση η γενίκευση ή για την πολιτιστική κατάντια του ελληνικού λαού, τον οποίο οι νεοβάρβαροι του χρήματος κρατούν χαυνωμένο, δείχνοντάς τον ύστερα ως τον υπαίτιο της κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας! Έτσι, συμβαίνει το παράδοξο να κραυγάζουν αυτοί που αφάνισαν τις πόλεις, το τοπίο και τη χώρα. Να εξαπολύουν μύδρους και μομφές αυτοί που μαζί με τις πόλεις κατέστρεψαν την ψυχή και τον χαρακτήρα των ανθρώπων της χώρας, βαφτίζοντάς τους όλους σε μια νύχτα επενδυτές της Σοφοκλέους και μετόχους του πλέον τυχοδιωκτικού και τζογαδόρικου καπιταλισμού. Να οιμώζουν για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας αυτοί που ανήγαγαν σε ύψιστες αξίες την απληστία, την ανοικτιρμοσύνη, την ατιμία, το ψέμα, την υποκρισία και τη χαμέρπεια. Να μυξοκλαίνε αυτοί οι οποίοι και σήμερα ακόμη ακούνε πνευματικότητα και βγάζουν πιστόλι, αυτοί που ύψωσαν στον ουρανό, ως ύψιστη αρετή, την επιχειρηματικότητα, την αποτελεσματικότητα της «μαύρης γάτας» και τη μέγιστη απόδοση του κέρδους, αυτοί που είδαν τον άνθρωπο ως το μέγεθος της κλιμακούμενης καταναλωτικής δαπάνης του, αυτοί που κοστολογούν ακόμη και τη ζωή, που έστειλαν στην εξορία της γραφικότητας τις τελευταίες αντιστάσεις, τους τελευταίους ανθρώπους της τιμιότητας, της έντιμης πολιτικής και του ήθους. Αυτοί που τώρα κρώζουν είναι αυτοί που εξευτέλισαν έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αναδεικνύοντας σε ύψιστη αρετή την ανταγωνιστικότητα και τον ατομικισμό, ενώ εξαφάνισαν το «γενικό καλό». Γιατί ο σημερινός κυρίαρχος πολιτισμός είναι συνυφασμένος με το νεοφιλελευθερισμό, με την πίστη στο «άγιο ρίσκο» (το χρηματιστηριακό ρίσκο) και την αρχή της αβεβαιότητας! Μόνο που την χασούρα την πληρώνουν πάντα τα πιόνια κι όχι οι παίκτες. Στο ανθρωπολογικό, μάλιστα. επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός πρότεινε τον πρωκτερωτικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που μανιακά διαχέεται παντού, χωρίς όρια, με μοναδικό σκοπό το χρήμα. Τώρα το χρήμα μιλάει στον εαυτό του, νομιμοποιώντας τα πάντα, ακόμα και τον ζωντανό θάνατο ενός 23χρονου κοριτσιού σε απευθείας διακαναλική σύνδεση. Υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Υπάρχει λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «... να τους αφανίσουμε για να σωθούμε».