Εξέγερση

«Μια ορισμένη ελληνική νεολαία» ανησυχεί έντονα το σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης. Αλλά επειδή αδυνατούν να κάνουν έστω και μισό βήμα πίσω από την ιδιοτέλειά τους, το αδιέξοδο είναι καθολικό. Η αδικία έχει αμπαρώσει όλες τις πύλες. Το παρόν δεν έχει οδό, το μέλλον δεν έχει αύριο. Μία υπόκωφη οργή απ’ όλο τον κόσμο εκπέμπει τα πρώτα ηλεκτρικά της σήματα. Όλοι περιμένουν την παγκόσμια καταιγίδα, την «εξέγερση που έρχεται». Ήδη το τραγούδι της εποχής αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο δυνατά. Και καμία πολιτική και μιντιακή «αφήγηση» ή ομερτά δεν θα μπορέσει να το σταματήσει. Ας μη λησμονούμε ότι και στη Γαλλία το Νοέμβριο του 2005, το σύνθημα της κυρίαρχης ελίτ ήταν «Τα-προάστια-εναντίον-της-δημοκρατίας». Στην Ελλάδα οι νέοι που πετούν νεράντζια αποκλήθηκαν ομοίως… εχθροί της δημοκρατίας. Αλλά να, οι μαθητές της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας ακολουθούν. Ναι, 15χρονα παιδιά, αυτά που κάποιοι αποκαλούν «πατροκτόνους» και κάποιοι άλλοι τους κουνούν επιτιμητικά το δείκτη του χεριού τους, όταν δεν τα ψεκάζουν με χημικά. Ναι, είναι τα παιδιά μας που είναι φορείς σοφίας καθώς αντιδρούν σ’ ένα αδιέξοδο παρόν και σ’ ένα μέλλον χωρίς μέλλον. Αντιδρούν στη ατομικοποίηση όλων των όρων της ζωής, της εργασίας, της δυστυχίας. Δεν αποδέχονται το I Am What I Am, την παρανοϊκή, χυδαία ατομικότητα, ένα Εγώ που καταλήγει στο κενό, σε μία διάχυτη σχιζοφρένεια και κατάθλιψη (δείτε πόσοι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, λογοτέχνες ρίχνονται στο κρεβάτι του κόσμου). Οι νέοι αρνούνται να γίνουν πλασιέ του εαυτού τους, να είναι ξένοι σε μία μεγάλη Αφαίρεση, που λέγεται κοινωνία, να είναι προσκεκλημένοι στην οικογένειά τους. Δεν δέχονται, τέλος, τον κλειστό κύκλο μιας πολιτικής αντιπροσώπευσης με πολιτικούς που μοιάζουν με κεφάλια-ακρόπρωρα, στρεφόμενα κάθε φορά στην κατεύθυνση που κελεύουν οι δημοσκοπήσεις και αλλάζοντας πολιτικό λόγο σύμφωνα με τις τακτικές των επικοινωνιολόγων. Δεν έχουν ακόμη κοινή γλώσσα. Δεν ξέρουν τι θέλουν. Ξέρουν τι δεν θέλουν. Ας τ’ αφήσουμε να βρουν μόνα τους τι θέλουν, χτίζοντας τον εαυτό τους και το δικό τους αύριο. Το ελάχιστο, που μπορούμε να κάνουμε οι ενήλικες και μεσήλικες, είναι να μη σταθούμε εμπόδιο στο δρόμο τους.