Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Μια ζωή


«Σκότωσε ένα παιδί…». «Ναι, αλλά το ερώτημα είναι…». «Δεν υπάρχουν ερωτήματα όταν αφαιρείται μια ζωή». «Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά…». «Πόσο αυτονόητο θα ήταν, αν ήταν το δικό σου παιδί; Πόσα ερωτήματα θα έθετες τότε;». Ο συνομιλητής μου δεν συγκινείτε ούτε μέσω της ταύτισης, αυτή που κάποτε αποκαλούσαμε «συμπάθεια». Γι’ αυτό «φεύγω», φεύγω από τον συνομήλικό μου, φεύγω από μένα και τις περισπούδαστες αναλύσεις μου. Όταν μια ζωή χάνεται, όταν αφαιρείται μια υπόσταση, τότε δεν συγχωρείτε καμία απόσταση. Γι’ αυτό προσφεύγω κρυφά και με περίσσια ντροπή στους φίλους του παιδιού, εκεί που η υποκρισία δεν υφίσταται και η θλίψη είναι αληθινή, εκεί που εξακολουθούν ακόμη να νιώθουν και να αισθάνονται. Συλλέγω λοιπόν τις κραυγές και τα δάκρυα: Εδώ ένας συμμαθητής: «Είμαστε μέχρι πέρυσι συμμαθητές με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Όλοι τον φωνάζαμε Gregory παραφράζοντας το επώνυμό του. Ήταν εξαιρετικά καλό παιδί. Είχε το θάρρος της γνώμης του που την υπερασπιζόταν με μαγκιά και πάθος. Από πολύ νωρίς είχε διαμορφώσει ιδεολογική ταυτότητα και είχε άποψη για την κοινωνία μας. Αυτές τις απόψεις στήριζε. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας!!!!». Εκεί μία αφίσα: «Ήταν μόλις 16 χρονών… Άοπλος… Οπλισμένος μόνο με όνειρα…». Πιο κει ένα ποίημα: «Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας/ Είναι η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος/(…) Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες/Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Αλήθεια και στο αίθριο το φως(Μ. Αναγνωστάκης)». Ένα τραγούδι: «Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς…» (Active Member). Κι ένα σύνθημα: «Όταν εκείνοι μιλάνε γιά ζημιές, εμείς μιλάμε γιά ανθρώπινες ζωές». Και, τέλος, η διαπίστωση: «Το καλοκαίρι που μας πέρασε ένα νταβραντισμένο κτήνος σκότωσε στο ξύλο το νεαρό Αυστραλό. Χτες, υποθέτω άλλο ένα προβληματικό κτήνος, που νομίζει ότι εκπροσωπεί την υπέρτατη μορφή εξουσίας, πυροβόλησε εν ψυχρώ ένα 16χρονο παιδί. Κοινό σημείο και στις 2 υποθέσεις: το αδύναμο του θύματος και η ισχύς του δολοφόνου, είτε πηγάζει από την έννομη τάξη είτε από την τάξη της μαφίας».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο ΤΡΑΜΠ, ο ΜΑΣΚ, το διαδίκτυο και ο "νέος φασισμός"

«Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπ...