Να σώσουμε τα παιδιά

«Χτυπήθηκε ο Γιωργάκης»! «Ποιος;». «Ο Γιωργάκης της Μίνας και του Κώστα». «Πως, τι;» Τα τσιγκέλια των ερωτημάτων καρφώνονται στο στόμα μου και ο λόγος μένει άναρθρος. Ο Γιώργος Παπλωματάς, ένας 16χρονος άγγελος, ένα παιδί χαμηλών τόνων, γλυκύτατο, αθλητής του πόλο, μαθητής στο 1ο Λύκειο Περιστερίου πυροβολήθηκε εν ψυχρώ, ενώ συζητούσε με τα άλλα μέλη του 15μελούς του σχολείου του για τις χθεσινές κινητοποιήσεις. Τηλεφωνώ στον Κώστα Παπλωματά τον πατέρα του Γιώργου. Την ώρα της αναμονής η Τατιάνα του μεσημεριανού κουτσομπολιού ωρύεται για αυτούς που χτυπούν τα… ΜΑΤ! Για τη Γαλλία δεν λέει κανείς τίποτα. Κανείς δεν αναφέρεται στις δεκάδες χιλιάδες Γάλλων μαθητών που κατέβηκαν χθες στους δρόμους. Στη Λυόν, δέκα χιλιάδες μαθητές συγκρούονται με την αστυνομία. Η νεαρή Αλεξία Πορτέν, συνδικαλίστρια των μαθητών, τραυματίζεται άσχημα. «Σκοτώνουν τα παιδιά μας» σκέφτομαι κι αναριγώ. Ο Γιωργάκης δεν έπαθε τα χειρότερα από τύχη. Ο Κώστας, ο πατέρας του και φίλος μου, μου λέει τις λεπτομέρειες: «Η βολή ήταν ευθεία. Δεν υπήρξε εξοστρακισμός. Είχαμε τύχη. Το πιστόλι ήταν 22αρι και η διάμετρος της βολίδας 9χιλιοστών. Είχαμε τύχη». Σκέφτομαι έναν ακόμη Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και με πιάνει σύγκρυο. «Σκοτώνουν τα παιδιά μας, ποιοι, γιατί;». Ούτε ο Κώστας μπορεί να μου πει. Αλλά να, βλέπω τα ΜΑΤ στην Κοραή να επιτίθενται σ’ έναν νεαρό που τους κινηματογραφεί. Τον ρίχνουν κάτω, τον χτυπούν ανελέητα. Το παιδί σώζεται από την παρέμβαση των μέχρι εκείνη τη στιγμή πολιτών-θεατών. Είναι φανερό πως κάποιοι ανεγκέφαλοι νομίζουν ότι μπορούν να καταστείλουν την εξέγερση με το φόβο και τα χημικά. Αδυνατούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει και γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι. Κάποιοι δημιουργούν τις συνθήκες για νέες δολοφονίες παιδιών. Έχουμε να κάνουμε με διεστραμμένους, ανθρώπους που μισούν παιδιά, έχουμε να κάνουμε με εν δυνάμει παιδοκτόνους. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να σώσουμε τα παιδιά μας. Να κατεβούμε μαζί τους στο δρόμο.