Σοσιαλισμός;

Οι υπεύθυνοι της κρίσης πριμοδοτούνται. Οι χαμένοι της κρίσης βυθίζονται ακόμη περισσότερο στην άβυσσο. Ο νεοφιλελευθερισμός απέθανε, ζήτω ο νεοφιλελευθερισμός. Η υπέρβαση της κρίσης που δημιούργησε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο επιχειρείται μέσω νεοφιλελεύθερων μέτρων! Η Ευρωπαϊκή Ένωση προβαίνει σε περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών και μάλιστα χωρίς όρους(!), σε αύξηση των ωρών εργασίας από τις 48 στις 70 ώρες εβδομαδιαίως αλλά και σε μη ελαστικοποίηση του προγράμματος σταθερότητας, που θα σήμαινε μέτρα άμβλυνσης των συνεπειών της κρίσης για τους μη έχοντες. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ομπάμα ξεχνάει τις προεκλογικές του υποσχέσεις για «Αλλαγή» και, αφού επανέφερε τους Κλίντον στην Ουάσινγκτον, δηλώνει πως «δεν έχει αποφασίσει» αν θα ανακαλέσει άμεσα τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους Αμερικανούς, που ψηφίστηκαν επί Μπους. Έτσι, ακυρώνεται πολύ σύντομα η μοναδική διαφοροποίηση του αφροαμερικανού προέδρου από τους ρεπουμπλικάνους, τον Μπους και τον Μακέην. Αλλά τα χειρότερα για όσους επένδυσαν ανόητες ελπίδες στον Μπάρακ Ομπάμα έπονται, καθώς ο τελευταίος θα στηρίξει την οικονομική ανάκαμψη στον σκληρό νεοφιλελεύθερο μονεταριστή Πολ Φόλκερ, πρώην πρόεδρο της FED επί Ρήγκαν, και στους «μαθητές» του «γκουρού» Ρόμπερτ Ρούμπιν, που έστειλε τη Citibank στον πάτο. Σε κάθε περίπτωση, η οικονομική πολιτική του Ομπάμα θα κινηθεί προς μία νέα σύνθεση, ήτοι μεταξύ της θατσερικής πολιτικής του Φόλκερ και της πιο ευέλικτης αλλά πάντα νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Ρούμπιν. Με άλλα λόγια, ο νεοφιλελευθερισμός εν πλήρη δόξη και τιμή. Όσο για την «αλλαγή» αυτή θα παραμείνει σταθερή ελπίδα μόνο σε όσους επενδύουν σε ψευδαισθήσεις ακόμη και όταν τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά οι Αμερικανοί πολίτες αναζητούν στην απελπισία τους «τι σημαίνει σοσιαλισμός;» (τρίτη λέξη σε αριθμό αναζητήσεων στο διαδίκτυο), έναν όρο που είναι απόλυτα δαιμονοποιημένος από την κυρίαρχη αμερικανική κουλτούρα.