Θυμός

«Μην τους δέρνετε», «είναι 15 χρονών παιδιά», «είναι 15 χρονών παιδιά», «μας ρίχνουν χειροβομβίδες στα πόδια», «οι άνθρωποι είναι φονιάδες», «φωνάξτε εισαγγελέα»! Παιδιά δεμένα με χειροπέδες δέρνονται ανηλεώς. Εκείνος, που φωνάζει, είναι ένας δημοσιογράφος, ο Γιώργος Καρακούσης. Η φωνή του ακούγεται από κινητό σε κινητό, από ιστολόγιο σε ιστολόγιο. «Αυτό να γράψεις» μου λέει ο 15χρονος Κωνσταντίνος γεμάτος θυμό. Η οργή του δεν είναι ελεγχόμενη, δεν είναι όπως εκείνη των ηθοποιών που εξαφανίζεται μόλις τα φώτα σβήσουν. Εδώ ο θυμός έχει ρίζες, τρέφεται από την καθημερινή βία στο σχολείο, στο δρόμο, στις σχέσεις, από το άνεργο αύριο, από το νεκρό όνειρο. Το παιδί παίρνει την κιθάρα, πηγαίνει στη διαδήλωση και γυρνάει μ’ ένα τραγούδι για τον συνομήλικό του, τον Αλέξη, που χάθηκε άδικα. Και τραγουδάει. Κραυγάζει. Καλεί σε αντίδραση. Στην τηλεόραση τα όρνια ξεσκίζουν το σώμα του νεκρού παιδιού και το πουλούν στο παζάρι της τηλεθέασης. Όμως, εδώ η αγορά και η οικειοποίηση του νεκρού παιδιού ακυρώνεται, καμία εξουσία δεν μπορεί να το διεκδικήσει. Μόνο οι φίλοι του, μόνο η οικογένειά του, μόνο οι συνομήλικοί του νιώθουν το θάνατο του Αλέξη σαν δικό τους θάνατο και βγαίνουν στους δρόμους. Όλοι οι άλλοι είναι άλογοι κένταυροι, φτηνοί ανθρωπο-κροκόδειλοι. Όχι δεν θέλω να είμαι ψύχραιμος. Εκείνο που νεκρώνει αυτή την κοινωνία είναι η απάθεια, η έλλειψη οργής, η σήψη από ψυχραιμία. Και τη θανατώνουν αυτοί που πουλούν την ανία, το φθόνο και τη μνησικακία, αυτοί που έχουν υποτάξει τα πάντα στη βία της συσσώρευσης, στη βία του χρήματος, στο χομπσιανό νόμο του ισχυρότερου, αυτοί που δεν ορρωδούν μπροστά σ’ ένα παιδί, σαν τα χειρότερα κτήνη. Γι’ αυτό η ελπίδα, αν έχει απομείνει κάτι, βρίσκεται σ’ αυτά τα παιδιά. Αυτά ίσως να σώσουν το εκφυλισμένο κύτταρο, την παρακμασμένη κοινωνία μας από τη θρασυδειλία, τους εγωισμούς και την ατέρμονη φτήνια της.