Απελπισμένη ελπίδα

Έμοιαζε περισσότερο με αφροαμερικανή παρά με κουβανή. Εξάλλου δεν συμπαθούσε τον Κάστρο. Ήταν χαρούμενη για τον Ομπάμα. Αλλά όχι και για τη γνωριμία της μαζί μου, όταν της δήλωσα ότι η μόνη διαφορά του Μακέην από τον Ομπάμα ήταν το χρώμα τους! Αλλά την ίδια ελπίδα στον Ομπάμα επενδύουν και άλλοι Αμερικανοί, όπως το γνωστό εβδομαδιαίο περιοδικό The New Yorker, που ανακοίνωσε την επίσημη υποστήριξή του προς τον μαύρο υποψήφιο. Αλλά ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της υποστήριξης; Σε μια στιγμή οικονομικής κατάρρευσης και διεθνούς πολυπλοκότητας, πολιτικής αποτυχίας και του ηθικού να βρίσκεται στο μηδέν, η Αμερική σύμφωνα πάντα με το NY, οι ΗΠΑ «έχουν ανάγκη συγχρόνως από έμπνευση και ρεαλισμό, από αλλαγή και σταθερότητα». Αυτά, λοιπόν, τα εγγυάται ο Ομπάμα. Προπάντων σταθερότητα αλλά και επανάκτηση του απολεσθέντος κύρους της Αμερικής στον κόσμο. Με άλλα λόγια επενδύονται στον Ομπάμα ελπίδες και προσδοκίες που μόνο ένας «σωτήρας», ένας «μεσσίας» θα μπορούσε να υλοποιήσει. Είναι αυτό σωστό; Απολύτως όχι. Γιατί η σημερινή κατάρρευση των ΗΠΑ είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά και δεν οφείλεται μόνο στον Μπους, δηλαδή σ’ ένα πρόσωπο. Ο τελευταίος, δηλαδή οι νεοσυντηρητικοί ενδεχομένως να επιτάχυναν τις εξελίξεις. Είναι συνεπώς το όλο σύστημα που πάσχει. Όμως, οι Αμερικανοί έχουν γνωρίσει και άλλες καταστροφές (1929) και έχουν εξέλθει με επιτυχία από αυτές. Μπορεί να συμβεί το ίδιο και σήμερα; Σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο ναι, καθώς στην Αμερική είναι αδύνατο να υπάρξει ανατροπή του περίφημου αμερικάνικου «πατριωτισμού» που λειτουργεί τρομοκρατικά εναντίον όποιου ασκεί ριζική κριτική και προπάντων όταν αμφισβητεί το ρόλο των ΗΠΑ ως εκ Θεού (ή εκ της ιστορίας) ηγέτιδος δύναμης του κόσμου. Συνεπώς, η ανατροπή μπορεί να προκύψει με δραματικό τρόπο, δηλαδή μέσω μιας σύγκρουσης προς τα έξω, όπως συνέβη με τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.