«…Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»

Αυτός είναι ο κόσμος μας, αυτή είναι η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά…». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υποστεί ο ίδιος ως νόθο παιδί, ακριβώς τα ίδια και χειρότερα ισχύουν τον 21ο αιώνα. Τώρα τα παιδιά παραμένουν εσαεί αόρατα, εξόριστα, ερημωμένα από την αγάπη που έχουν ανάγκη για ν’ ανθίσουν. Αυτός ο κόσμος, η Δύση, αυτή η δημοκρατία, η δυτική, μισεί τα παιδιά. Γι’ αυτό «…όταν βρεθείς εκεί ανάμεσα σ’ όλα τα παιδιά του θλιμμένου αμερικάνικου παράδεισου... θα δεις πως όλοι έχουν γίνει παράφρονες - ένα παρανοϊκό σύμπαν»(Κέρουακ). Αυτό είναι το σύμπαν των ψυχοτρόπων. Ψυχοτρόπα για τους «πάνω», ψυχοτρόπα και για τους «κάτω». Έτσι καταστέλλεται η νεανική οργή.