Το χέρι στην επιφάνεια της θάλασσας, χαιρετισμός στην άδικη ζωή. Ένα μικρό παιδί. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάνεται στη Μεσόγειο, χωρίς να βρεθεί ποτέ ο αίτιος. Και δεν υπάρχει μάνα να μοιρολογήσει, να ονοματίσει, να θρηνήσει. Αλλά το πένθος διαχέεται παντού μέσα από τις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες και ο αναπεμπόμενος πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Και σένα που κλαις μπροστά στη φωτογραφία του κοριτσιού, εσένα που πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που τάφηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή, εσένα σε κάνει αρχόντισσα ο πόνος και η αγωνιστική αλληλεγγύη, που αλλιώς τη λεν και τρυφερότητα. Ναι, το μοιρολόι είναι μοιρασμένος πόνος. Μόνο που αυτές οι ζωές χάθηκαν πολύ νωρίτερα. Τότε που τους ξερίζωναν την καρδιά, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από το σπίτι τους. Γιατί το ξερίζωμα, η εξορία από τον τόπο σου είναι ζωντανός θάνατος. Και η εξορία απ' την εξορία, όπως λέει ο Τζαμάλ, θάνατος μεσ' στους θανάτους...
http://www.artinews.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B6%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου