Στη μνήμη του Παύλου Φύσσα
Διακηρύττουν ότι η βία είναι παντού, ότι είναι εγγενής στον άνθρωπο και στη φύση, ότι βίος ίσον βία. Προβάλλουν ως επιχειρήματα τη βία του Χέγκελ, ως ιδρυτική δύναμη της ανθρώπινης ιδιότητας, την ακόρεστη libido dominandi του Μακιαβέλι, το βαμπιρικό τρόμο του θανάτου, την οντολογική βία του Χάιντεγκερ κ.ά. Λένε πως στην επιθυμία, στην αγωνία, στη χαρά και στην οδύνη, παντού βρίσκεται η βία σαν σκουλήκι μεσ’ στο μήλο. «Λειώσε πριν σε λειώσουν», το σύνθημά τους! Απέναντι σ' αυτούς τους κυνικούς, υπάρχουν και οι πιο ήπιοι, οι ωφελιμιστές, αυτοί που θεωρούν ότι η βία εναντίον του Άλλου, πρέπει να είναι δημιουργική. Μόνο που χαρακτηρίζουν ως δημιουργική τη βία της ανάπτυξης που «μοιάζει με εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων(σκλάβων)», αλλά ουτοπική και αντιπαραγωγική τη βία που επιχειρεί «πρακτικές βελτιώσεις στην άθλια ανθρώπινη συνθήκη» των "κάτω". Το ίδιο άχρηστα θεωρούν και τα μεγάλα πολιτικά οράματα της ιστορίας που επιδιώκουν να «εξορθολογίσουν τη βία».http://www.artinews.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC%CF%82.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου