«Δεν τον προλάβαμε…». Το άκουσα τόσες φορές... Μια φράση δηλωτική της συνάφειας του χρόνου με τη ζωή. Αλλά και με το χρήμα. Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος χρήμα αλλά και το χρήμα χρόνος. Γιατί αν έχεις «χρήμα» παρακάμπτεις την φοβερή λίστα του δημόσιου νοσοκομείου «φακελώνοντας» ή πηγαίνοντας σε ένα ιδιωτικό. Κι όταν μιλώ για χρήμα δεν εννοώ μόνο το «ζωντανό» με το οποίο αγοράζεις χρόνο και ζωή(όχι πάντα-δεν αγοράζονται όλα ούτε πουλιούνται) αλλά και το «συμβολικό» χρήμα, ή κεφάλαιο, όπως… επιστημονικά λέγεται το «μέσο».
Η στέρηση, λοιπόν, χρημάτων και πρόσβασης, η ανεργία, η μη προοπτική, προπάντων ο «πανικός του χρόνου», εκεί στο κρεβάτι του αρρώστου, του δικού, καθιστά την οδύνη ανυπόφορη. Εδώ το δευτερόλεπτο γίνεται αιώνας και ο χρόνος βράχος και βρόγχος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου