Η ΕΡΤ, σύμβολο αντίστασης

Το «μαύρο» στην ΕΡΤ πολιτικοποίησε τα αιτήματα των εργαζομένων της δημόσιας τηλεόρασης, καθιστώντας τα καθολικά, καθιστώντας αιτήματα όλων, οργισμένα αιτήματα όσων πετιούνται στον Καιάδα της Ανεργίας αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, που είδαν το φάντασμα του φασισμού να εκδηλώνεται και πάλι και δη νύχτα. Το «μαύρο» ακύρωσε τον κοινωνικό αυτοματισμό. Κι όχι μόνο αυτό. Συγχρόνως έφερε την κοινωνία συμπαραστάτη των εργαζομένων της δημόσιας τηλεόρασης που πέρα από τα εργασιακά αιτήματα έγιναν σύμβολο της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Αλλά γιατί η επίθεση στη δημόσια τηλεόραση; Γιατί η ΕΡΤ και οι «μικροί» δεν χωράνε στη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης», η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. Γιατί η βιομηχανία αυτή έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση των πολιτών, δημιουργώντας «αυτόματους κοινωνικούς διακόπτες» διαρκούς επιτήρησης, που θα καθορίζουν την πολιτική θερμοκρασία της κοινωνίας(Π. Βιριλιό). Εν προκειμένω επιχειρείται η κατάψυξη της συνείδησης των πολιτών, που είναι απολύτως αναγκαία στα εξωχώρια και στα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα για να επιβάλλουν «συγκυβερνήσεις» και ένα νεοφιλελεύθερο τύπου ολοκληρωτισμό, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι περιττοί. Αυτοί οι κοινωνικοί διακόπτες, όμως, δεν μπορούν να λειτουργήσουν όταν υπάρχουν μίντια που διαφεύγουν από τον πλήρη έλεγχο. Στην ΕΡΤ οι εργαζόμενοι ότι έχουν στις πλάτες τους ολόκληρη την κοινωνία, ότι γράφουν ιστορία. Γι’ αυτό νικούν τους φόβους, κι ας τους εκβιάζουν κρατώντας ομήρους στο τρένο που λέγεται βιοτή, παιδιά και οικογένειες. Εδώ ζει κανείς τις σπάνιες στιγμές απόλυτης ελευθερίας. Κι αυτό δεν αλλάζεται με τίποτα. Γι’ αυτό θα αποτύχουν και πάλι αυτοί που μιλούν για «βολεμένους», θα αποτύχουν και πάλι οι ιεροφάντες της κάθαρσης του πελατειακού συστήματος, οι οποίοι στην πράξη αναπαράγουν το πελατειακό σύστημα, τάζοντας επαναπροσλήψεις(μη απολύσεις) για να διασπάσουν. Γιατί αν χθες το πελατειακό σύστημα καθιστούσε τον πολίτη-πελάτη βασιζόμενο στην εξαγορά της ψήφου με την πρόσληψη, τώρα το ίδιο σύστημα αναπαράγεται υποσχόμενο τη μη απόλυση ή την επαναπρόσληψη. Οι διαφθορείς που μιλούν για όργιο διαφθοράς, εξακολουθούν τις επιχειρήσεις διαφθοράς στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι επιβάλλουν έναν πολιτικό αγνωστικισμό, όπου κυριαρχεί μία συλλογή από μισο-αλήθειες, από στρατηγήματα διαφυγής, από αυτοαναφορικότητα, κατάτμηση και διάλυση. Επιβάλλουν έναν κόσμο όπου οι συγγραφείς (αυτοέγκλειστοι στον κόσμο τους) πρέπει να γράφουν για άλλους συγγραφείς προς χρήση άλλον συγγραφέων. Οι πολιτικοί να μιλούν στα μίντια για τα λεγόμενα άλλων πολιτικών, που κρίνουν άλλους πολιτικούς. Επίσης, οι κοινωνικές ομάδες να στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων, οι επαγγελματίες εναντίον άλλων επαγγελματιών, σ’ έναν αλληλοκανιβαλισμό μέχρις εσχάτων. Ποιος θα σωθεί απ’ αυτό το κανιβαλικό όργιο; Ο τελευταίος κανίβαλος. Έτσι η συσσώρευση της ενημέρωσης και, πρωτίστως, του πλούτου θα καταστεί τέλεια, δικτατορική! Ένας τέτοιος κατακερματισμός που σε προηγούμενες εποχές θα σήμαινε την πλήρη κοινωνική αποσύνθεση, σήμερα είναι δομικό στοιχείο του συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η βασική εντολή της τρόικας είναι η εργασία ορισμένου χρόνου και ο ψυχή τε και σώματι προσαρμοσμένος εργαζόμενος. Ο τηλεκατευθυνόμενος αυτοματοποιημένος άνθρωπος. Ένα νευρόσπαστο κατά το ανάλογο των αρχαίων δούλων σε μία δημοκρατία των ολίγων. Θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο. Oι εργαζόμενοι της ΕΡΤ διατήρησαν τη συνάντηση με την κοινωνία, παράγοντας πολιτισμό και αξιοποιώντας σε επικοινωνιακό επίπεδο όλα τα μίντια: τη ραδιοτηλοψία, τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το «δρόμο». Ο τελευταίος είναι οι διαδηλώσεις, οι διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, η γειτονιά, η μεταφορά της είδησης από στόμα σε στόμα. Ο «δρόμος» είναι το κατ’ εξοχήν μέσο επικοινωνίας της αντιπολίτευσης και των αποκλεισμένων. Εντέλει, η ουτοπία μιας αυτοδιαχειριζόμενης δημόσιας τηλεόρασης έγινε εδώ πραγματικότητα. Δεν υπερβάλω αν πω ότι εδώ χτίζεται το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, το μέλλον του συνδικαλισμού και μιας πολιτικής που δεν σκέφτεται λογιστικά, δεν σκέφτεται με το πνεύμα του εφόρου, αλλά ανθρώπινα.