ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Ούτε μία ανάσα, ούτε ένα ξαπόσταμα. Η διάταξη για τη ρύθμιση των χρεών των δανειοληπτών αποσύρθηκε μετά από ασφυκτική πίεση προς την κυβέρνηση εκ μέρους των ελληνικών τραπεζών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Αντίθετα, οι τροπολογίες που έχουν σχέση με την εύνοια συγκεκριμένων μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ψηφίζονται εν μια νυκτί. Για να αποδειχθεί ότι οι επικυρίαρχοι αυτού του τόπου αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης είναι οι τραπεζίτες και τα πολύ μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ουσιαστικά μία παγκόσμια μαφία με τους εγχώριους τοποτηρητές της. Είναι αυτοί που δανείζονται με 1% και μας δανείζουν με 19%. Οι άλλοι, οι «κάτω», οι υπερχρεωμένοι ιδιώτες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες βρίσκουν λύτρωση μόνο στην αγχόνη και στη φωτιά. Όπως συνέβη, χθες, μ’ έναν 58χρονο και έναν 27χρονο στην Ιταλία που αυτοπυρπολήθηκαν λόγω ανεργίας και χρεών. Ζούμε μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση και μια υπόκωφη βοή έρχεται από τα λιμασμένα σωθικά και την καθημαγμένη αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπω...

Η εγκληματικότητα σε πλήρη αντιστοίχηση με την ανεργία και τη συνακόλουθη εξαθλίωση έχει καταστεί ανεξέλεγκτη. Οι πρώτοι που υφίστανται τα δεινά της κρίσης είναι οι παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι πλέον δεν έχουν άλλο τρόπο να επιβιώσουν ειμή μόνο εγκληματώντας. Ασφαλώς δεν είναι μόνο οι παράνομοι μετανάστες το πρόβλημα, καθώς πάνω από ένα εκατομμύριο νόμιμοι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι άνεργοι. Όμως, βρισκόμαστε ενώπιον μίας προεκλογικής πολιτικής εκκαθαρίσεων («σκουπίσματος») ως εάν το θέμα να μπορούσε να λυθεί με τον εγκλεισμό όλων των παράνομων μεταναστών σε στρατόπεδα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα απλώς θα μετατεθεί και θα διασπαρεί από το κέντρο της Αθήνας στην περιφέρεια. Όμως, καμία τοπική κοινωνία δεν θέλει τους μετανάστες, αυτό το «εύφλεκτο υλικό», όπως το χαρακτήρισε κάποιος, στην πόρτα της. Κάποιες γιατί δικαίως δεν εμπιστεύονται την πολιτεία. Κάποιες άλλες γιατί εκμεταλλεύονται άγρια τα φτηνά χέρια των παράνομων μεταναστών. Το σίγουρο, βέβαια, είναι πως κανένα στρα...

Όταν λέγαμε ότι «η λύση για την έξοδο από την κρίση είναι η ανάπτυξη», εκείνοι έθεταν το δίλημμα «λιτότητα ή χρεοκοπία». Όταν παρά την άγρια λιτότητα δεν αποφεύχθηκε η χρεοκοπία, η οποία οδήγησε στη δεύτερη δανειακή σύμβαση, υποστηρίζουν ότι «η λιτότητα είναι αναγκαία για την Ανάπτυξη». Πρόκειται για τους ίδιους που μιλούν για επίθεση κατά της δημοκρατίας όταν πέφτει ένα γιαούρτι σε κάποιον πολιτικό, ενώ όταν πέφτουν τόνοι χημικών σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που διαμαρτύρονται, είναι απλώς Τετάρτη! Είναι αυτοί που με περίσσιο κυνισμό, όταν αναφέρονται στην ανάπτυξη, εννοούν εκείνη που χτίζεται πάνω στα πτώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, πάνω στη δυστυχία της πλειονότητας των ανθρώπων. Είναι όσοι θεωρούν φυσικό να χρηματοδοτούνται οι τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1 τρις ευρώ και επιτόκιο 1% , ενώ δανείζουν με 19%(κι αυτό να μη θεωρείται τοκογλυφία)! Είναι, εντέλει, εκείνοι που θεωρούν ότι οι άνθρωποι, για την ακρίβεια οι «κάτω», δεν είναι παρά «διαχειρίσι...

Αυτοί που με φανατισμό διακήρυσσαν ότι το πρώτο Μνημόνιο θα σώσει την ελληνική οικονομία, επιπλήττουν τώρα ως φανατικούς και ακραίους εκείνους που προέβλεψαν την όξυνση της ύφεσης και το αδιέξοδο. Ψέγουν, επίσης, ως ακραίες τις διαμαρτυρίες εκείνων που έχουν χάσει τη δουλειά τους αλλά και όσους φοβούνται τα νέα μέτρα που επέρχονται τον Ιούνιο. Μέμφονται, επιπροσθέτως, αυτούς που μιλούν για τους «διεθνείς τοκογλύφους» και τις συνομωσίες, ως εάν να μην είναι γνωστός ο ρόλος των τραπεζών και της Goldman Sachs, το περίφημο «δείπνο του Μανχάταν», ή ακόμη οι περίφημοι «κουκουλοφόροι» που δίνουν στην τρόικα αιτήματα συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, όπως αυτό της σκανδαλώδους κατάργησης δημοσίευσης των ισολογισμών στις πολιτικές και περιφερειακές εφημερίδες. Ποιος ωφελείται από όλα αυτά; Η πρώην και η νυν διαπλοκή. Αυτή η οποία αφού οδήγησε στους μισθούς των 400 ευρώ και την εξάλειψη των εργασιακών δικαιωμάτων, επιδιώκει, τώρα, να καταβροχθίσει ότι μικρό και μεσαίο κινείται στο επιχειρημ...

Τι σημαίνει μία εθνική γιορτή και τι συμβολίζει το τελετουργικό της, στο οποίο εντάσσεται και η παρέλαση φορέων της συλλογικής μνήμης αλλά και της συνέχειάς της(μαθητές); Οι εθνικές γιορτές συνιστούν σύμβολα, που συνδέουν τα μέλη ενός λαού, αναπαράγοντας το αίσθημα του ανήκειν. Η συμμετοχή, δηλαδή, σ’ αυτές ανατροφοδοτεί την πίστη των ατόμων ότι ανήκουν σε ένα ιδιαίτερο, αλληλέγγυο σύνολο με υποκειμενική και συλλογική ταυτότητα. Στο όλο τελετουργικό λαμβάνουν μέρος όχι μόνο οι παρελαύνοντες αλλά και οι θεατές καθώς και οι εκπρόσωποι του έθνους(επίσημοι). Εσχάτως, οι τελευταίοι αμφισβητούνται για το αν νομιμοποιούνται να παίξουν αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο τους. Και γι’ αυτό αποδοκιμάζονται τόσο από τους θεατές όσο και από τους παρελαύνοντες μαθητές. Τι αποδοκιμάζουν, όμως, οι τελευταίες δύο κατηγορίες; Ό,τι νομίζουν ό,τι συμβολίζει την αιτία της σύγχρονης εθνικής μας καταστροφής, το οποίο κατά τη γνώμη τους είναι το πολιτικό προσωπικό(επίσημοι). Δείχνουν, με άλλα λόγια, την απαρέσκειά του...

Στην Αθήνα οι υπάλληλοι του Δήμου μάζεψαν τα νεράντζια από τα δέντρα για να μην έχουν «όπλα» οι αγανακτισμένοι ενόψει της 25ης Μαρτίου! Ο Κ. Σημίτης επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ και ο Χρυσοχοΐδης «σκουπίζει» τους «καταραμένους», σπρώχνοντάς τους κάτω από το χαλί των απόκεντρων γειτονιών και των προαστίων της πρωτεύουσας. Στη Χαλκιδική ακούγονται τα ταμπούρλα του «κοινωνικού εμφυλίου» με τους εργάτες των μεταλλείων να επιτίθενται εναντίον των κατοίκων της περιοχής. Στην Σταδίου, μπροστά από τον Ιανό, οι ποιητές γιορτάζουν την παγκόσμια μέρα τους με κύμβαλα αλαλάζοντα και ξυλοπόδαρους. «Όταν πια δε θα ’χουμε άλλο αίμα, τότε θ’ αρχίσει το ποίημα» γράφει ένα πανό, παραπέμποντας σε μία βαμπιρική αντίληψη της ποίησης. Ως εάν η ποίηση να είναι εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων. Και πορεύονται οι ποιητές εν μέσω εκκωφαντικών ήχων, μην ακούγοντας τον άνεργο που τους λέει «Η ζωή δεν με γνωρίζει». Δεν ακούν τους εργαζόμενους, τους νέους, άνεργοι ένας στους ...

Νέα «επώδυνα μέτρα» για τους Έλληνες εργαζόμενους προαναγγέλλει η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα. Τουτέστιν, οδηγούμαστε σε νέες μειώσεις των μισθών, γιατί αυτοί, κατά τη γνώμη της, είναι μεγαλύτεροι από τους αντίστοιχους στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την… Κροατία. Ποιος μισθός, όμως, είναι το «μέτρο» της ανταγωνιστικότητας; Ο πιο μικρός! Αυτές τις απόψεις της κ. Λαγκάρντ προβάλλουν θριαμβευτικά τα παρ’ ημίν μίντια με τη νεοφιλελεύθερη άποψη. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και για τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας των ΗΠΑ, Τ. Γκάιτνερ, ο οποίος δήλωσε ότι οι συνεχείς περικοπές των δαπανών και η αύξηση των φόρων προκειμένου να μειωθούν τα ελλείμματα δημιουργούν «ένα αυτοενισχυόμενο αρνητικό σπιράλ λιτότητας που ‘’σκοτώνει’’ την ανάπτυξη». Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Ποια αντίληψη αληθεύει; Καμία γενικώς, καθώς κάθε μία εξυπηρετεί ειδικά συμφέροντα. Όσο για την περίφημη ανταγωνιστικότητα, που αιτιολογεί την άγρια λιτότητα, στη λογική ...

Ένα παιδί κλαίει για τους δολοφονημένους συμμαθητές του στο εβραϊκό σχολείο της Τουλούζης. Ένα άλλο κλαίει στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Ένας ηλικιωμένος εισβάλλει με το δίκαννό του στην εφορία της Αγίας Παρασκευής. Κι ένας άλλος φουντάρει με το αυτοκίνητό του στο λιμάνι του Πειραιά. Πριν λίγες ώρες, χιλιάδες πολίτες ψήφιζαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα, που τους τσάκισε τους μισθούς και τις συντάξεις. Γιατί άραγε; Εκπλήττονται οι παρατηρητές. Αλλά δεν γνωρίζουν ότι στην πελατειακή κουλτούρα των ψηφοφόρων είναι σαφές πως την εργασία τους την οφείλουν στο… ΠΑΣΟΚ! Σ’ αυτό εναποθέτουν εκ νέου την πελατειακή τους ελπίδα, καθώς σκέφτονται, όπως εκείνος ο πληρωμένος φονιάς στην Τουρκία, που προσέφυγε στον Σύνδεσμο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαμαρτυρόμενος, γιατί δεν τον πλήρωσαν οι εντολείς του για τη «δουλειά»! Χρωστούν, συνεπώς, οι εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων στο ΠΑΣΟΚ και του ανταποδίδουν τη χάρη(ρουσφέτι) με την ψήφο τους. Εξάλλου, σ’ αυτό εναποθέτουν την ατομικ...

«Αυτό δεν είναι κίνημα είναι προσκύνημα» έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου τη δεκαετία του ‘60. «Αυτό δεν είναι προσκύνημα είναι κίνημα, νέο ξεκίνημα» έλεγε ο εγγονός του, Γιώργος Παπανδρέου, το 2004. «Αρχίζουμε», «ξεκινάμε» λέει και ο νέος πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος, παραπέμποντας στον συμβολισμό του ονόματός του καθώς, όπως δήλωσε, σαν χθες «πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος». Για να επιβεβαιωθεί εκείνος που έλεγε ότι κάθε νέα κατάσταση είναι υποχρεωμένη να «ντυθεί με τα ρούχα(τα σύμβολα και τις ιδέες) των πεθαμένων». Ή, όπως έλεγε ο ήρωας του Λιούις Κάρολ («Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»), γιατί ακόμη και οι λέξεις έχουν αφεντικά και συνεπώς μπορούν να κληρονομούνται. Αλλά στις μέρες μας πιο ισχυρή κι από τους λεκτικούς κώδικες είναι η μεταγλώσσα της εικόνας, μια αγοραία εικόνα που είναι ντυμένη «κάζουαλ» χάριν της οικειότητας και εισάγεται τηλεοπτικά σε κάθε σπίτι, επιβάλλοντας μια «πραγματικότητα» πολιτικών πρακτικών προς κατανάλωση. Συμπυκνωτικά μηνύματα (όπως αρχίζουμε, ή νέο ξεκίνημα),...

«Τι θα πει η κοινωνία;». Μέσα από το ερώτημα αυτό αναδεικνύεται η κοινωνία -τοπική, ελλαδική, ευρωπαϊκή- ως εκείνη που καθορίζει το πλαίσιο των συμπεριφορών μας, των πράξεών μας, εντέλει την εικόνα-ταυτότητά μας. Η κοινωνία γίνεται, έτσι, ο λακανικός μεγάλος Άλλος, ο «μπάτσος» που είναι εγκατεστημένος μέσα στο κεφάλι μας, που μας ελέγχει κάθε στιγμή, που μας ψέγει ή μας αναγνωρίζει. Γι’ αυτό όταν λένε για εμάς τους Έλληνες ότι είμαστε «τεμπέληδες» και άλλα τινά στερεότυπα, ουσιαστικά μας τιμωρούν, καθώς αναιρούν την συμβολική μας ταυτότητα, την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, δηλαδή αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. Και να μη θυμώνουν οι Γερμανοί για την αντίδραση των Ελλήνων απέναντι στους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους. Γιατί οι τελευταίοι συνιστούν άγρια βία, ανάλογη του «συμβολικού ευνουχισμού». Με άλλα λόγια, η νέα συμβολική ταυτότητα που μας αποδίδεται είναι το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο η άρχουσα, νεοφιλελεύθερη –ευρωπαϊκή και εντόπια- ιδεολογία μάς εγκαλεί ως πολίτε...

Αυτός που μιλάει για το φασισμό του ανάπηρου συντρόφου του, επειδή τον αποδοκίμασε με τη «γλώσσα» του γιαουρτιού του, είναι ο αυριανός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτός που χαρακτηρίζει υπευθυνότητα την αντιδημοκρατική «καταστατική νομιμότητα» εκλογής του… ενός. Είναι ο ίδιος, που μας μίλησε για την «αφόρητη πολυφωνία» των μέσων ενημέρωσης, αυτός ο οποίος θεωρεί ότι σε συμβολικό επίπεδο ο ελληνικός λαός θα εμπνευσθεί από τον «έναν», τον εκλεκτό, τον… παράκλητο, τον… μεσσία. Αυτό νομίζει ότι προσμένουν εκείνοι από τους οποίους ζήτησε «συγγνώμη»! Όμως, αυτός που μετέρχεται τη βία του λόγου του, περιφρονώντας επί της ουσίας τους ανθρώπους, οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, την ίδια στιγμή παραπονιέται στο όνομα της κατάλυσης της δημοκρατίας ότι οι διαμαρτυρόμενοι άνεργοι, που χρησιμοποιούν τη λιπαρή βία των γιαουρτιών, είναι φασίστες. «Φασίστας», συνεπώς, σύμφωνα με το νέο πρόεδρο είναι κι εκείνος ο τραγικός κρητικός, ο 44χρονος άνεργος, που κρεμάστηκε γιατί ντρεπόταν να τον ζει ο ηλικιωμέν...

Οι μαρυρίες των επικεφαλείς του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους(ΟΔΔΗΧ) της Ελλάδας από το 1999 έως σήμερα καταδεικνύουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές, τουλάχιστον, ευθύνες για το πώς η χώρα μας έφθασε στη χρεοκοπία και στα δύο Μνημόνια. Γιατί ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής γνωρίζει ότι δηλώσεις όπως αυτές του υπουργού Οικονομικών σύμφωνα με τις οποίες η ελληνική οικονομία παραπέμπει στον «Τιτανικό», και του πρωθυπουργού ότι θα καταφύγει στο ΔΝΤ, κάνουν πολύ μεγάλη ζημία στην εικόνα μιας χώρας και την οικονομία της. Ακόμη χειρότερα, όπως δήλωσαν στο γνωστό πρακτορείο Bloomberg οι δύο πρόεδροι του ΟΔΔΗΧ από το 1999 έως το 2010, η Ελλάδα χρησιμοποίησε την περίφημη αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs προκειμένου να κρύψει το χρέος της ώστε να ανταποκρίνεται στα κριτήρια της ευρωζώνης. Η προσφυγή, όμως, στην παραπάνω τράπεζα κόστισε αμέσως 600 εκ. ευρώ καθώς αυτή άλλαξε την πολιτική της έναντι της ευρωζώνης. Αναφέρεται, επίσης, ότι οι «ελληνικές υπηρεσίες» ε...

Αυτοί που μέχρι πρότινος άκουγαν «ανάπτυξη» και έβγαζαν περίστροφο, τώρα την έχουν κάνει ευαγγέλιό τους. Για «ανάπτυξη» μιλούσε, χθες, ακόμη και ο κ. Σαχινίδης -εκπομπή της κ. Τσαπανίδου στο ΣΚΑΪ-, ο πλέον διαπρύσιος κήρυκας του πρώτου Μνημονίου. Όμως, η οικονομική πολιτική της άγριας λιτότητας, που ακολουθείται και στο δεύτερο Μνημόνιο, εκτοξεύει στα ύψη την ύφεση –ήδη υπολογίζεται στο 7%- αλλά και την ανεργία, θάβοντας κυριολεκτικά την ανάπτυξη και, συνεπώς, την αντιμετώπιση του χρέους. Αν, μάλιστα, υπολογίσουμε και τα νέα μέτρα λιτότητας, που θα επιβληθούν από τον Ιούνιο, τότε η ελληνική οικονομία θα εξαερωθεί μαζί με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Και είναι εύλογο το ερώτημα του νομπελίστα οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν(New York Times) πώς είναι δυνατόν χώρες που «συστηματικά αρνούνται να δώσουν ένα μέλλον στους νέους τους, με ανεργία που φτάνει το 50%, να δυνηθούν να εξασφαλίσουν επαρκή ανάπτυξη για την αποπληρωμή του χρέους τους». Με αφορμή την «επίσημη, οργανωμένη χρεοκοπία της Ε...

Η γενικευμένη επίθεση εναντίον των πολιτικών, ως εάν αυτοί να ευθύνονται αποκλειστικά για την κρίση, είναι λανθασμένη και αποπροσανατολιστική. Οι πολιτικοί, απλώς, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, πρόκειται δηλαδή για τους μπάτλερ και όχι για τους κυρίους. Συνεπώς, αν θέλει να δει κανείς τον αίτιο ας ακολουθήσει το δρόμο του χρήματος. Οι πολιτικοί μεμονωμένα αλλά και τα κόμματά τους αναγκάζονται λόγω της πανάκριβης εκλογικής διαδικασίας(τεράστιες δαπάνες για αγορά διαφημιστικού χρόνου, κυρίως τηλεοπτικού) να προσφύγουν και να εξαρτηθούν από τα μεγάλα οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα. Κι αυτό εξαιτίας της τηλεοπτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης της εκλογικής καμπάνιας. Μάλιστα, οι πολιτικοί αν επιθυμούν να συμμετέχουν στο πολιτικό παιγνίδι με όρους επιτυχίας πρέπει υποταχθούν στους κανόνες που επιβάλει το κατεστημένο, το οποίο σήμερα τους αμφισβητεί ως ανεπαρκή «παλαιά υλικά»! Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί υποχρεώνονται να υποδυθούν ρόλους ώστε να ανταποκρίνονται στο έργο το οπο...

Ακούγοντας το Σάββατο τον απερχόμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Α. Παπανδρέου, και το νέο, Ευάγγελο Βενιζέλο, κάθε Έλληνας, που βιώνει την κρίση με τον πιο επαχθή και δραματικό τρόπο, αναρωτιόνταν, τα πιστεύουν αυτά που λένε ή μας εμπαίζουν κυνικά; Κατά τη γνώμη μας ισχύουν και τα δύο. Συγκεκριμένα, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου λέει πως «Αποδείξαμε ότι μπορούμε να φέρουμε επανάσταση. Σε δύο χρόνια κάναμε την αρχή και αυτό θα συνεχίσει», αυτό το πιστεύει μόνο ο ίδιος και ο Γιώργος Νταλάρας. Ο δεύτερος, μάλιστα, δήλωσε πως ο Γ. Παπανδρέου «ήθελε την ανατροπή, αλλά ο λαός δεν ήταν έτοιμος»! Εμείς -ο λαός- φταίμε λοιπόν. Ακόμα χειρότερα, όταν ο Γ. Παπανδρέου επισημαίνει τη συνεισφορά της κυβέρνησής του στο να καταλήξει η χώρα σε αυτό «το θετικό αποτέλεσμα», δηλαδή στο κούρεμα του χρέους, αυτό το πιστεύει μόνο αυτός, αλλά το πιστεύει. Γιατί ο Παπανδρέου είναι ένας ήρωας του Παπαδιαμάντη, ο οποίος κατά το ανάλογο της Φραγκογιαννούς νομίζει ασυνείδητα πως κάνει το καλό, ενώ έχει κάνει το κακό. Α...

Βγήκε ο νέος αρχηγός με ύφος μικρού Βοναπάρτη και πανηγύρισε για την επιτυχία. Ακολούθησε ο πρώην αρχηγός που διακήρυξε πως πρέπει «να υπερασπιστούμε τη μεγάλη κατάκτηση» και ότι «οι θυσίες του λαού δεν πήγαν χαμένες»! Ύστερα κι άλλοι διεκδίκησαν μερίδιο από τη… νίκη. Αλλά για ποια νίκη πρόκειται; Γιατί, όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα της η γαλλική εφημερίδα Le Monde, η Ελλάδα επί της ουσίας απέφυγε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και κατάφερε να χρεοκοπήσει οργανωμένα. Με άλλα λόγια, πέσαμε στο γκρεμό σιγά σιγά και δεν τσακιστήκαμε εντελώς. Αλλά κι αυτή είναι μία γενίκευση, γιατί οργανωμένη χρεοκοπία σημαίνει τη χρεοκοπία των εργαζομένων και των συνταξιούχων, κυρίως των μεσαίων τάξεων, και τη διάσωση μόνο των τραπεζών. Το άπαν, συνεπώς, είναι η διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως δήλωσε και ο ασυμπάθηστος Σόιμπλε. Αυτό δηλοί το παράδειγμα των 523 τραπεζών, που άντλησαν 489 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1% και οι οποίες με τη σειρά τους δανείζο...

Ρόδος, Ίλιον και αλλού, εκεί όπου η απελπισία καθίσταται μία απολίτικη, άναρθρη οργή, εκεί όπου δεν υπάρχει πολιτική οργάνωση του καημού και η πράξη βυθίζεται σ’ έναν τυφλό, βίαιο αυθορμητισμό, χάνοντας το δίκιο της. Αλλά ποιοι είναι εκείνοι που προσδίδουν ακραία πολιτικά χαρακτηριστικά στις υδαρές ή τις λιπαρές αποδοκιμασίες των πολιτικών από τους πολίτες; Είναι για μία ακόμη φορά οι γνωστοί συστημικοί, διαπλεκόμενοι διανοούμενοι, που επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την απελπισία από την προοπτική της ουσιαστικής πολιτικοποίησής της. Με άλλα λόγια, επιχειρείται η δημιουργία ενός κοινωνικού αναχώματος που θα εμποδίσει τις εμβαθύνσεις για τα αίτια της κρίσης (οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής), έτσι ώστε η αγανάκτηση να μην μπορέσει να ενδυθεί έναν επεξεργασμένο πολιτικό λόγο με στόχους και πρόγραμμα. Ακόμη χειρότερα, η προσπάθεια να μπουν ταμπέλες στην εκδήλωση της αγανάκτησης έχει ως στόχο την κατασυκοφάντησή της αλλά και τον αποπροσανατολισμό προς την κατεύθυνση μίας εμφύλιας ...

Η βία παντού. Στην απόλυση του εργαζόμενου, στην ανεργία του νέου, στη φτώχεια του συνταξιούχου, στην άγρια ταλαιπωρία του καταναλωτή ηλεκτρικού ρεύματος, στη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας, στον εκφοβισμό για το χειρότερο. Τελικά, βιώνουμε έναν ψυχρό ψυχολογικό πόλεμο, όπου από τη μία πλευρά είναι οι ξένοι πιστωτές(με τη μάσκα του εταίρου) της Ελλάδας, τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι πολιτικοί υπηρέτες τους –νεοφιλελεύθεροι στην ιδεοληψία- και από την άλλη οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, που υφίστανται μία ανθρωπιστική καταστροφή ανάλογη με αυτή κάποιας χώρας της υποσαχάριας αφρικανικής ηπείρου. Κι όμως σύμφωνα με το εμπιστευτικό έγγραφο της Διεθνούς Οργάνωσης των Τραπεζών(IIF) από τα μέσα του Φεβρουαρίου το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας θα είχε ως συνέπεια μία ζημία ενός τρις ευρώ και τον κίνδυνο χρεοκοπίας της Πορτογαλίας αρχικά και ύστερα της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, καθώς και την αποσταθεροποίηση της ΕΕ. Συνεπώς, οι τραπεζίτες έτρεμαν τη χρεοκοπί...

«Αισθάνομαι βαριά την ευθύνη για ό,τι έκανα και σε ό,τι δεν αντέδρασα» σημειώνει η πρώην υπουργός επί της Παιδείας και νυν Ανάπτυξης, Άννα Διαμαντοπούλου στην… πολιτική της πλατφόρμα. Για ό,τι δεν έκανε, για τις παραλείψεις της, για το πρωτοφανές γεγονός να μην έχουν φέτος οι μαθητές βιβλία δεν μετανιώνει η υπουργός; Αλλά κι αν είναι ειλικρινής η αυτοκριτική της, γιατί δεν αποσύρεται στην καλλιέργεια του κήπου της, αφήνοντας αυτούς που αντέδρασαν, αυτούς που προειδοποίησαν, που χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» γιατί τόλμησαν να στραφούν εναντίον του Μνημονίου να κάνουν τη δουλειά. Γιατί, άραγε, επιμένουν αυτοί που προκάλεσαν ή όξυναν την κρίση να καταστούν και οι θεράποντές της; Γιατί θα πρέπει να τους εμπιστευθούν και πάλι οι εκατοντάδες χιλιάδες «συμβολικοί νεκροί», όσοι δηλαδή ρίχτηκαν στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας; Τους είδαμε, τους νιώσαμε στο πετσί και στην ψυχή μας, ας αποχωρήσουν τώρα. Ή μήπως αδικούμε την κυρία Διαμαντοπούλου και όσους κάνουν αυτοκριτική; Κατηγορηματικά ...

Σύμφωνα με το έγκυρο γερμανικό έντυπο Der Spiegel, οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας συμφώνησαν στο μποϋκοτάρισμα της εκλογής στη Γαλλική Προεδρία του Hollande, ο οποίος δεσμεύτηκε για την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας αν εκλεγεί, γιατί δεν εμπεριέχει μέτρα για την Ανάπτυξη. Οι κυβερνήσεις, βέβαια, διέψευσαν ότι προέβησαν σε ανάλογη συμφωνία, αλλά είναι γνωστή η έμπρακτη συμπαράσταση της Άνγκελας Μέρκελ στον Σαρκοζί, ενώ, συγχρόνως, αρνείται να συναντηθεί με τον αντίπαλό του. Αυτά έχουν μία σημασία για ολόκληρη την Ευρώπη στο βαθμό που έχουμε τη δημιουργία μιας «Ιερής Συμμαχίας», η οποία πολεμάει οτιδήποτε αντιβαίνει στην πολιτική της, αλλά έχουν σημασία και για την Ελλάδα, καθώς είναι γνωστό το πολιτικό εμπάργκο εναντίον του Αντώνη Σαμαρά στο πρώτο Μνημόνιο, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, επειδή δηλαδή υποστήριζε ότι η λιτότητα χωρίς Ανάπτυξη βαθαίνει την ύφεση και οδηγεί την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο. Παραδόξως, ο Αντώνης Σαμαράς ανήκει στη Δε...

Όσοι γράφουν για τα πάθη των εργαζομένων είναι εντεταλμένοι για να πουλούν «κλάμα»! Αυτό υποστηρίχτηκε από ένιους πολιτικούς και δημοσιογράφους στο κομματικό τηλεοπτικό κανάλι του ΛΑΟΣ. Η εκφρασθείσα θέση υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει μήτε θλίψη και στεναγμός, μήτε οδύνη, ούτε ανεργία, ούτε φτώχεια, μηδέ και απελπισία στους εργαζόμενους, στους νέους, στις γυναίκες και τους συνταξιούχους. Ότι όλα βαίνουν καλώς και κάποιοι μίζεροι «κλαίγονται» ή, ακόμα χειρότερα, λαμβάνουν εντολή να γράφουν δακρύβρεχτα κείμενα. Εδώ κάπου σταματά η λογική κι αρχίζει το παράλογο. Ως εάν να μην υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι -ένας στους δύο νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά και ξεριζώνονται-, ως εάν να μην υπάρχουν οι ξεζουμισμένοι κυριολεκτικά εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, που αδυνατούν πλέον να ζήσουν, ή οι νοικοκυραίοι της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης, που ψάχνουν στα σκουπίδια όταν σουρουπώνει. Και σκέφτεται κανείς εύλογα, είναι δυνατόν άνθρωπος να αμφισβητεί το δράμα της ελληνικής κοινωνίας; Ναι, ...

Αίφνης όλοι ανακάλυψαν την ανάπτυξη. Ο τραπεζίτης πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, ου μην και ο προκάτοχός του Γιώργος Α. Παπανδρέου καθώς και οι Ευρωπαίοι, Γερμανοί και άλλοι νεοφιλελεύθεροι μιλούν πλέον για την επείγουσα ανάγκη λήψης αναπτυξιακών μέτρων. Γιατί άργησαν δύο χρόνια; Γιατί, τάχα, μέχρι σήμερα διαπόμπευαν όποιον τολμούσε να αντιτεθεί στο εκβιαστικό τους δίλημμα: Λιτότητα ή χρεοκοπία; Άραγε δεν έβλεπαν ότι με την ακολουθούμενη πολιτική θα έχουμε και λιτότητα και χρεοκοπία; «Τα κράτη οφείλουν να επανεκκινήσουν την ανάπτυξη, αλλιώς το χρέος θα καταστεί δυσθεώρητο» σημειώνεται σε άρθρο της συντηρητικής γαλλικής εφημερίδας Le Monde. Χρειάστηκαν δύο πολύτιμα χρόνια και να καταστραφεί μία χώρα-πειραματόζωο για να γίνει αυτό αντιληπτό; Πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να θεωρεί πως οι πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες δεν ήξεραν. Γνώριζαν, αλλά η ανάπτυξη έπρεπε να υπάρξει σ’ ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον αποψιλωμένο πλήρως από τις κατακτήσεις των εργαζομένων, α...

Μόλις έχει φύγει. Μόλις «τελείωσε η πρώτη πράξη». Η δεύτερη πράξη συντελείται εν τη απουσία του. Ο Λούτσιο Ντάλα, ο Λουκιανός, όπως τον αποκαλεί ο Χρίστος, έφυγε τελεσίδικα. Πρωτομηνιά. Πλην όμως είναι εδώ. Ακούω το felicita, ύστερα το Carouso. Τον βλέπω. Κοιτάζω πρώτα τον Λούτσιο και μετά τα πρόσωπα των ακροατών της συναυλίας, έτσι καθώς τήκονται γλυκά στο άκουσμα της μουσικής του, καθώς λιώνουν, διαθέσιμα για την πιο τέλεια ερωτική σύντηξη. Γιατί αυτό είναι η ζωή, να ζούμε ως εική, όπως έλεγε ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, ο ποιητής. Αρκεί να διαιωνίζουμε τη ζωή. Αυτός είναι ο μέγας σκοπός του Ανθρώπου. Μα να, κάποιοι εμποδίζουν τη ζωή ν’ ανθίσει. Εκεί στην Κομοτηνή ο απολυμένος πατέρας εισβάλλει τρελαμένος με το όπλο στο εργοστάσιο απ’ όπου τον έδιωξαν, διεκδικώντας ακριβώς το δικαίωμά του να διαιωνίσει τη ζωή, να θρέψει τα δύο παιδιά του. Στην Κορινθία ένας άστεγος πεθαίνει από το κρύο. Και στο Περιστέρι ένας άντρας πέφτει νεκρός με μία σφαίρα στο κεφάλι. Για εκατό ευρώ. Τόσο κοστίζει η ζωή...

Τι καθορίζει την πολιτική σκέψη και την πολιτική πράξη στην Ελληνική κοινωνία σήμερα; Υπάρχει κάποιος πολιτικός σχηματισμός που να ηγεμονεύει ιδεολογικά στα μυαλά και στις ψυχές των ανθρώπων; Κατηγορηματικά όχι. Υπάρχει κάποιος «μεγάλος Άλλος» που να καθορίζει μέσα από μια «συμβολική τάξη» τις συμπεριφορές μας; Κανένας. Αυτό που πλανάται παντού σκιάζοντας τα μυαλά και ξεγυμνώνοντας τις πράξεις των Ελλήνων είναι ο φόβος, η απελπισία και η δυσανεξία. Η συμβολική τάξη της όποιας ιδεολογίας ξεσκίζεται από το φοβερό ρήμα «πεινάω». Γι’ αυτό η μόνη πολιτική ηγεμονία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι εκείνη της απελπισίας. Μόνο που δεν μετουσιώνεται σε πολιτικές πράξεις αλλά σε τυφλή βία είτε με γιαουρτώματα είτε με πυρπολήσεις. Κι αυτό συμβαίνει γιατί κανένα πολιτικό κόμμα δεν εμπνέει ώστε να οργανώσει τη λαϊκή διαμαρτυρία, καθιστώντας την πολιτική διεκδίκηση. Υπ’ αυτή την οπτική, οι επιθέσεις εναντίον άλλων παρατάξεων φανερώνουν αδυναμία, καθώς παραπέμπουν σε προσπάθεια απόκτησης πολιτικής τ...