Ευχές και ξόρκια απέναντι στην τρομοκρατία του χειρότερου. Ελπιδοφόρο να είναι το 2011 και να διαψεύσει τις κασσάνδρες. Να ελπίσουμε ναι, αλλά σε τι; Να αντισταθούμε στον τρόμο αλλά πως; Να αισιοδοξούμε ναι, αλλά γιατί; Μήπως υπάρχει κάποια εναλλακτική οδός, κάποια διέξοδος που μας προτείνεται; Τι να πεις στο δεκάχρονο παιδί με το τρύπιο χαμόγελο, που καθάριζε τα τζάμια των αυτοκινήτων στη Λένορμαν; Τι να πεις στους γονείς του ανασφάλιστου εργαζόμενου, που σκοτώθηκε καθώς καθάριζε τα τζάμια του υπουργείου Εργασίας. Τι να πεις για τη νόμιμη μαφία των «εργολάβων εργασίας» και για τα εγκλήματα τύπου Κούνεβα. Τι να πεις στον άνεργο και στους εξόριστους της χαράς των ημερών; Πάσχουμε, λέει, από «εθνική κατάθλιψη», ως εάν η κατάθλιψη να είναι κάτι κακό. Αλλά το κακό δεν είναι η κατάθλιψη καθ’ εαυτή, αλλά η κατάθλιψη που αντί να γίνει αγανάκτηση και ενέργεια, τελματώνει, γίνεται θρόμβος και γάγγραινα. Γιατί τα μικρά παιδιά που πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα της Ασίας και της Αφρικής για να δουλέψουν στο «μεγαλύτερο εργοστάσιο του κόσμου»(Κίνα) ή στις φυτείες κακάο και καφέ (ναι, αυτός που πίνουμε) της Ακτής του Ελεφαντοστού χρειάζονται την οργή και τη διαμαρτυρία μας περισσότερο από τη συμπόνια μας. Γιατί ο παγκόσμιος πολιτισμός του θανάτου που κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη χρειάζεται τη συλλογική δράση μας για να ανατραπεί, χρειάζεται το τραγούδι μας, όπως εκείνο που λέει «Η μιζέρια σου και το μίσος σου μας σκοτώνουν όλους» (Welkome to the Black Parade).
Γιατί η εσωτερική ερήμωση της απώλειας είναι αταξική λέει η ποιήτρια, αλλά η ολοκληρωτική ματαίωση του προσώπου είναι ταξική απαντά ο άνεργος. Γιατί χειρότερη κι από την ανεργία είναι η αναξιοπρέπεια, είναι η αφαίρεση του Προσώπου σου, είναι η αφαίρεση του ονείρου για μία ζωή χωρίς άχθος και ανασφάλεια, χωρίς δουλεία, είναι η πίστη στη ρήση του Μεγάλου Βασιλείου για την Κυριακή, που ως αργία και γιορτή «είναι η ημέρα του μέλλοντος αιώνος». Γιατί η εργασία εκτός από δουλεία είναι και δημιουργία, ό,τι δηλαδή συνιστά το νόημα-σφραγίδα του περάσματος του ανθρώπου από τη ζωή αυτή, μια βιο-ιστορία. Γι’ αυτό οφείλουμε εκτός από την οικονομίστικη διάσταση των διεκδικήσεών μας να προτάξουμε και τις οντολογικές μας ανάγκες, αυτές που νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας επί της Γης. Καλή Χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου