Επανέρχονται τα αόρατα παιδιά και τριβελίζουν τη συνείδηση, εμφανίζονται οι ανέστιοι στις τρώγλες της ανέχειας, οι άνεργοι, όλοι όσοι ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή. Ποιος τοκογλύφος τους κλέβει το βίο και το βιός; Η Ελλάδα και οι λοιπές χώρες του ευρωπαϊκού νότου ζουν υπό τη δαμόκλεια σπάθη των περίφημων οίκων αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, των οποίων τα θέσφατα ανεβάζουν στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού. Να, όμως, που το ίδιο συμβαίνει και για τις ΗΠΑ καθώς ο ασιατικός οίκος αξιολόγησης Dagong Global Credit Rating υποβάθμισε την πιστοληπτική τους ικανότητα στο επίπεδο Α, με το αιτιολογικό της πρόβλεψης μίας μεγάλης κρίσης του δολαρίου εντός δύο ετών. Αυτός είναι και ο λόγος της σφοδρής επίθεσης του Κινέζου προέδρου στο δολάριο. Έχουμε, συνεπώς, το γνωστό νομισματικό πόλεμο να γενικεύεται με όπλα αιχμής τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Οι δυτικές τράπεζες –όχι μικρών χωρών όπως η Ελλάδα που αρκούνται στους υψηλούς τόκους- ξαναθυμούνται τα παλιά τους παίγνια. Τώρα «παίζουν» με τις βιομηχανίες πρώτων υλών και μεταποίησης καθώς και στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας(όλοι μιλούν για την έκρηξη των green bonds το 2011). Αλλά ο προσανατολισμός των μεγάλων τραπεζών είναι, κυρίως, οι αναδυόμενες αγορές της Ασίας. Γι’ αυτό τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία προσπαθούν να δημιουργήσουν αναχώματα, δυσκολεύοντας την είσοδο ξένων τραπεζών στις αγορές τους μέσω θυγατρικών. Επίσης, πριμοδοτούν τη χρηματοδότησης των εγχώριων επιχειρήσεων από τις εγχώριες τράπεζες, ενώ καθιστούν τη θέση των ξένων επιχειρήσεων πολύ «ακριβή».
Πέρα, όμως, από την επίθεση στις χώρες της ανατολικής Ασίας, μεγάλη σημασία έχει και η κρίση των τροφίμων, η οποία δημιούργησε την έκρηξη στην Τυνησία, την Αλγερία και το Μεξικό(πριν λίγο καιρό). Η κρίση αυτή αποδίδεται στις κλιματικές αλλαγές και στο μοντέλο ανάπτυξης που εξαφάνισε τη γεωργία. Υπολογίζεται ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει σιτάρι. Γι’ αυτό πολλοί αναγάγουν την κρίση στην προσφορά και τη ζήτηση. Όμως, σ’ αυτό πρέπει να προσθέσουμε και τα χρηματιστηριακά παιγνίδια. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μεξικό αγόρασε δύο εκατομμύρια τόνους καλαμπόκι «στα χαρτιά», δηλαδή στη χρηματιστηριακή αγορά του Σικάγου. Αυτή η λύση καθιστά ευάλωτη την τροφοδότηση της χώρας αλλά και ευαίσθητη την τιμή του προϊόντος σε κερδοσκοπικά παιγνίδια. Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά με συγκεκριμένο τρόπο ότι η σημερινή κρίση αφορά το γεγονός ότι το σιτάρι το ορίζουν αυτοί που δεν έχουν δει ποτέ ένα κόκκο σταριού, αφορά στον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Δύσης, το οποίο λειτουργεί σαν «πανωσήκωμα», που γιγαντώνεται συνεχώς, δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης του οικοδομήματος της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου