Νεο-αποικιοκρατία

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δέσμευσε τα περιουσιακά στοιχεία του Τυνήσιου δικτάτορα Μπεν Αλί. Όμως, η Δύση, εν οις και η Ευρώπη, είναι αυτή που εξακολουθεί να υποστηρίζει τα δικτατορικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δεν είναι αυτός, ο οποίος έλεγε το 2008 ότι οι Τυνήσιοι ζουν σε καθεστώς δημοκρατίας;! Υπενθυμίζουμε, ομοίως, την πρόταση του Γάλλου προέδρου για την ένωση των μεσογειακών χωρών στην οποία συμμετείχαν η Τυνησία και η Ελλάδα! Συνεπώς, η Ευρώπη, με τη Γαλλία επικεφαλής, είναι συνένοχη των δικτατόρων, τονίζει ένας Μαροκινός δημοσιογράφος, καθώς παρά την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών, την κοινωνική αδικία, το αστυνομικό κράτος και τη διαφθορά, η Δύση δεν έπαψε να στηρίζει τα καθεστώτα αυτά. Την ίδια στιγμή, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία ξεσήκωναν μεγάλο κονιορτό για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα και το Ιράν! Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά είχαν ως βασικό τους κριτήριο τα συμφέροντα της Δύσης. Με άλλα λόγια, οι πρώην αποικίες εξακολουθούσαν να συνδέονται με τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις μέσω των εκσυγχρονισμένων οικονομικών εργαλείων και του παραδοσιακού πολιτικού αυταρχισμού των δικτατοριών. Ο Αλγερινός λογοτέχνης Γιασμίνα Χάντρα γράφει στο βιβλίο του «Ο σχιζοφρενής με το νυστέρι» ότι «Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ειλικρινά ότι τα τριάντα χρόνια της ανεξαρτησίας μας έκαναν περισσότερο κακό απ’ ότι τα εκατόν τριάντα δύο χρόνια του ζυγού και του σκοταδισμού». Κι αυτό γιατί η αποικιοκρατία έφυγε από την μπροστινή πόρτα και ξαναμπήκε από την πόρτα υπηρεσίας. Ο Χάντρα αναφέρει μια αίρεση που ονομάζεται «Τσιτσί» σύμφωνα με την οποία «ο μόνος τρόπος για να ανήκεις στην εποχή σου είναι να μιμείσαι τα παρωχημένα τερτίπια της Δύσης». Το ίδιο δεν συνέβη και με τους παρ’ ημίν εκσυγχρονιστές; Μάλιστα, όπως σημειώνει ο Χάντρα «Δε σε συμφέρει να μιλήσεις αραβικά αν δε θέλεις να περιμένεις με τις ώρες μέχρι να σου δώσει σημασία ο πιτσαδόρος»!
Εν συνόψει, η πρώτη αποικιοκρατία που έγινε στο όνομα του πολιτισμού και της προόδου, στην πραγματικότητα συνέβη για την εκμετάλλευση των πλούσιων πλουτοπαραγωγικών πηγών των «νέων χωρών»(ανακαλύψεις). Η δεύτερη αποικιοκρατία, της οποίας η αμφισβήτηση λαμβάνει χώρα σήμερα, γίνεται στο όνομα της σωτηρίας του περιβάλλοντος ή της οικονομικής εξυγίανσης-πάταξη της διαφθοράς- αλλά στην πραγματικότητα γίνεται για τη μεταφορά της κρίσης, η οποία από κρίση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου(τράπεζες) κατέστη κρίση χρέους των περιφερειακών κρατών, τα οποία δένονται χειροπόδαρα οικονομικά και πολιτικά μέσω των νέων υπερ-τοκογλυφικών δανείων εξαγοράς τους χρέους, που όμως διογκώνεται υπερτροφικά(Ελλάδα), τσακίζοντας την οικονομία και δημιουργώντας κοινωνικές εκρήξεις.