Το facebook και ο Νασίμ

Καλά τα έγραψε η 18χρονη στον πρωθυπουργό, αλλά ο τελευταίος δεν άκουσε ποτέ την κραυγή του Νασίμ, ενός εξ αυτών που απελπισμένοι και ανέστιοι βρήκαν άσυλο –έστω κι αν κάποιοι τους το υπέδειξε- στη Νομική. Θυμάμαι τη φωνή του Νασίμ πριν δύο χρόνια να μεταδίδεται από ιστολόγιο σε ιστολόγιο σαν τις φρυκτωρίες, σαν τις σπίθες που ξεσηκώνουν, σήμερα, τα πλήθη στην Τυνησία, στην Αλγερία, στην Αίγυπτο: «Λέγομαι Νασίμ Μουχαμέντι, είμαι από το Αφγανιστάν, 22 χρονών. Είμαι σχεδόν 3 χρόνια στην Ελλάδα(σ.σ. τώρα 5), 15 μήνες ήμουν μέσα στη φυλακή της Αυλώνας επειδή τη δεύτερη μέρα που βρέθηκα εδώ στην Ελλάδα πήγα στο Αλλοδαπών να ζητήσω άσυλο ως πρόσφυγας... Με παίρνει ο αστυνόμος μέσα στο τμήμα. Με χτύπησαν πάρα πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ για μία εβδομάδα... Μου είπαν ότι «λες ψέματα πώς ήρθες, ποιος έχει πληρώσει, να μου πεις ποιος σε έφερε εδώ». Μετά την άλλη μέρα με πήγαν δικαστήριο. Δικάστηκα μέσα σε 2 ½ -3 λεπτά, δεν μου φέραν δικηγόρο, δεν είχα μετάφραση, δεν ήξερα τι είναι γιατί πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά στο νόμο… Φοβόμουν… Με πήγαν και στο κρατητήριο. 16 μέρες ήμουν εκεί. Έφαγα ξύλο από τους κρατούμενους εκεί... Μετά με πήγαν στο Αυλώνα. Μετά από 2-3 μήνες βρήκα ένα παιδί, με πήγε για να μάθω γιατί με φέρανε, τι έχω κάνει. Μου λέει ότι στο δικαστήριο σου έχουν ρίξει 4 μήνες φυλακή, 2.000 για να πληρώσω πρόστιμο γιατί ήρθα εδώ για να ζήσω και δικαστική απέλαση... έκανα απεργίες δεν μου απάντησε κανένας [...]Με κορόιδευαν… Το τι έχουμε πάθει στην Ελλάδα εμείς οι πρόσφυγες… Δεν μπορώ να κάνω μπροστά, δεν μπορώ να κάνω πίσω… Ευχαριστώ πολύ». Αυτό το γράμμα δεν το διάβασε ποτέ ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν έφθασε ποτέ στο facebook του. Αλλά αυτή η επιστολή είναι ο δείκτης του πολιτισμού μας, ενός πολιτισμού από τον οποίο έχει εκλείψει η συμπάθεια και η αγάπη. Αλλά και στους πιο απάνθρωπους καιρούς, στις πιο απάνθρωπες συνθήκες υπάρχει η ανθρωπιά, όπως οι de l’ un(Ζίζεκ) στα στρατόπεδα των ναζί, αυτές οι εξαιρέσεις του κανόνα, που μνημονεύει ο Πρίμο Λέβι, όπως οι «υποδειγματικοί» του Βόνεγκατ, οι «είρωνες» της Τζούλιας Κρίστεβα, όπως όλοι αυτοί που εξισορροπούν τη βία των κυνικών. Χάρη στους πρώτους, στους πιο απάνθρωπους καιρούς, συντηρείται η ανθρωπιά. Αυτοί είναι η έσχατη μαγιά της ζωής. Αυτοί που διαλέγουν το κρεματόριο της αλληλέγγυας αγάπης από την ασφάλεια. Αυτοί που προτείνουν τη μνήμονα Αγάπη, ζώντας στην κόλαση. Μόνο οι εξαιρέσεις πλέον υπάρχουν μες στην έρημο. Αυτοί που τρομάζουν, σταυρώνονται αλλά συνεχίζουν ν’ αγαπούν. Οι μετανάστες της Νομικής δεν ζητούν «νομιμοποίηση» αλλά κάρτα παραμονής. «Δεν εμποδίζουν τα μαθήματα ούτε της εξετάσεις» μου είπε ο Αλέξανδρος, φοιτητής της Νομικής, έξαλλος για τα ψεύδη που ακούει. Τότε ποιος λέει ψέματα; Ποιος τρομοκρατεί, μιλώντας για «ύβρι»; Και για ποιο σκοπό;