Ξεριζωμένοι άνθρωποι

Την ώρα που ο Μπάρακ Ομπάμα απευθύνεται στο Αμερικανικό έθνος υποσχόμενος θέσεις εργασίας και επενδύσεις για την ανάπτυξη, αυτές που οι νεοφιλελεύθεροι και οι νεοσυντηρητικοί χαρακτηρίζουν απαράδεκτες «δαπάνες», ένας άστεγος πεθαίνει στο Μπρούκλιν από την παγωνιά. Αντίθετα, οι άθλιοι της Νομικής ζεσταίνονται κι ας μην έχουν θέρμανση, όπως λέει ο κοσμήτορας. Γιατί ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνο το ψωμί αλλά και την τροφή, δεν έχει ανάγκη μόνο το ηλεκτρικό ρεύμα ή το πετρέλαιο θέρμανσης αλλά και τη ζεστασιά. Έτσι, μια ανοιχτή αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει την ψυχή, κι αυτή με τη σειρά της το σώμα. Δεν γνωρίζω αν αυτοί που εγκατέστησαν τους μετανάστες στην πανεπιστημιακή σχολή, το έκαναν με σκοπό πολιτικά οφέλη, αλλά είναι βέβαιο πως έφεραν το μεταναστευτικό στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης της ελληνικής κοινωνίας. Ο μετανάστης είναι ο Άλλος. Και σήμερα καλούμαστε να τοποθετηθούμε απέναντι στον Άλλο. Κάποιοι μιλούν για απέλαση, ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους μετανάστες, άλλοι μιλούν για την ενσωμάτωσή τους, και στις δύο περιπτώσεις μιλούν για την κατάργησή τους. Κανείς δεν μιλάει για τον «σεβασμό» του Άλλου. Αλλά τι είναι σεβασμός; Η πραγματική πλήρωση ενός δικαιώματος δεν είναι αυτοδίκαιη, δεν προκύπτει από εκείνον που το κατέχει, αλλά από όλους εκείνους τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι κατά ένα τρόπο σχετικά μ’ αυτό το δικαίωμα του Άλλου. Σεβασμός, συνεπώς, είναι η αναγνώριση του δικαιώματος του Άλλου να είναι άνθρωπος και να απολαμβάνει τα θεμελιώδη δικαιώματα αυτής του της ιδιότητας. Αυτή η υποχρέωση είναι που συνδέει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι σκέφτονταν ότι μία ψυχή δεν μπορεί να δικαιωθεί μετά θάνατον εάν δεν μπορεί να πει: «Δεν άφησα κανέναν να υποφέρει από πείνα». Το ίδιο ισχύει και για τους πρωτο-χριστιανούς, που μιλούν για την Αγάπη και την αλληλοβοήθεια, αλλά και για τους χριστιανούς κοινωνιστές. Ναι, η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους μετανάστες, η Ευρώπη δεν αντέχει άλλους «ξένους». Αλλά γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ολόκληρες στρατιές ανθρώπων ξεριζώνονται και έρχονται εκεί που υπάρχει τροφή για τους ίδιους και τα παιδιά τους; Γιατί, σήμερα, υπάρχει μία τεράστια αδικία. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, οποιασδήποτε εθνότητας, φυλής και χώρας πρέπει να είναι ίσος με κάθε άλλον στην ελπίδα τόσο τη δική του όσο και τον παιδιών του. Στην Τυνησία, στην Αλγερία, στο Κάιρο οι απελπισμένοι, όσοι δεν μπαρκάρουν στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων, προτιμούν να καούν παρά να χαθούν χωρίς έναν αναστεναγμό διαμαρτυρίας. Στο Ιράκ σκοτώνονται από τους καμικάζι αυτοκτονίας και στο Αφγανιστάν όσοι γλιτώνουν από τους Αμερικανούς σκοτώνονται από τους Ταλιμπάν. Ναι, ο Μπάρακ Ομπάμα θα δημιουργήσει ενδεχομένως νέες θέσεις εργασίας παρά τις διαμαρτυρίες των ρεπουμπλικάνων, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν για το ύψος των στρατιωτικών δαπανών, δημιουργώντας νέα κύματα μεταναστών από το Ιράκ και το Αφγανιστάν και νέα κύματα ξενοφοβίας στην έρημη Ελλάδα, που επιχειρεί να αμυνθεί με «φράχτες» κι άλλες αστειότητες. Υπενθυμίζουμε ότι το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ με το τείχος 110 χιλιομέτρων στα σύνορα με το Μεξικό, όπου, όμως, οι απελπισμένοι βρήκαν πάλι τρόπο να περάσουν δίκην αρουραίων. Άρα, η λύση της μετανάστευσης βρίσκεται μόνο στη ριζική αντιμετώπιση των ανισοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο που επιβάλλουν το ξερίζωμα των ανθρώπων από τις πατρίδες τους.