Αντίσταση στους ολιγάρχες του χρηματοπιστωτικού συστήματος

Ασφαλώς, η κοινωνική συνοχή είναι συνάρτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όμως, πίσω από αυτή την αυτονόητη διαπίστωση δεν κρύβονται μόνο οι φοροφυγάδες ούτε εκείνοι που άνοιξαν πανάκριβους δρόμους με απευθείας αναθέσεις και οι οποίοι γκρεμίστηκαν χωρίς να επιστραφούν τα χρήματα, ούτε ο τριπλασιασμός των έργων των Ολυμπιακών Αγώνων λόγω των καθυστερήσεων της κυβέρνησης Σημίτη(σ.σ. κάποιοι… γραφικοί έγραφαν τότε για τον κίνδυνο αργεντινοποίησης της Ελλάδας), ούτε τα περίφημα swaps, μηδέ τα εξοπλιστικά προγράμματα με τους μεσάζοντες και τους κρατικούς προμηθευτές, ούτε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μήτε τα διακομματικά «λαμόγια», που καταβρόχθισαν τρία κοινοτικά πακέτα, ούτε οι «έξυπνοι» Έλληνες του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Πίσω από τη σημερινή κρίση της Ελλάδας βρίσκεται ασφαλώς η εγχώρια παθογένεια, πρωτίστως, όμως, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο πόλεμος της παγκόσμιας τραπεζικής ολιγαρχίας. Κάποιοι, μάλιστα, εκτιμούν ότι η τελευταία τρομοκρατεί τους πολιτικούς κατά το ανάλογο των ομολόγων τους το 1938 απέναντι στους ναζί(AgoraVox). Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί συνιστούν, σήμερα, μία διεθνή ολιγαρχία επί τη βάση της πίστης ότι τα πάντα έχουν μία ανταλλακτική-εμπορική αξία(δεν υπάρχει συνεπώς αξία χρήσης). Την πεποίθηση ότι ο μοναδικός στόχος είναι η εξαγωγή κέρδους από παντού και με οποιοδήποτε τίμημα. Και πως η παγκοσμιοποίηση είναι η στρατηγική ελέγχου ολόκληρου του Πλανήτη με βάση τη μονοδιάστατη νεοφιλελεύθερη σκέψη. Η τελευταία εισάγει την άποψη ότι τα ατομικά συμφέροντα προηγούνται του γενικού συμφέροντος, ότι απαιτείται η εμπιστοσύνη των «αγορών»(τραπεζών) και πως χρειάζεται ανάπτυξη για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Τα δόγματα αυτά διαδίνονται από τα παγκόσμια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχονται από μία δράκα ομίλων συνδεδεμένων με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενώ διδάσκονται και στα πανεπιστήμια, που επιβάλλεται να συνδέονται με την παραγωγή! Αλλά αν αυτός είναι ο τρόπος ιδεολογικού ελέγχου της κοινωνίας, ο έλεγχος των κρατών γίνεται μέσω των επιτοκίων, αφού προηγηθεί η μείωση της πιστοληπτικής τους ικανότητας από τους περίφημους οίκους αξιολόγησης. Κατόπιν, το κράτος για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των «αγορών» καλείται να ελέγξει σύμφωνα με τις επιταγές τους τις δαπάνες του, ειδικά το κόστος των μισθών, και να εξαλείψει το κράτος πρόνοιας. Οι μηχανισμοί πίεσης επί των κρατών ποικίλλουν: Η μέθοδος Κλαούζεβιτς σχετίζεται με την κλιμάκωση των πιέσεων με τις συνεχείς υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης και την άνοδο των επιτοκίων. Επίσης, εξαγοράζεται ο πολιτικός κόσμος με τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπάρακ Ομπάμα στήριξε την εκλογή του κατά πρώτο λόγο στη χρηματοδότηση της Γουόλ Στρητ. Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα έχουμε τη χρηματοδότηση από τη Ζίμενς, που δεν ανήκει στο χρηματοπιστωτικό πεδίο, όμως είναι γνωστή η εμπλοκή πολλών τραπεζών στον έλεγχο του πολιτικού συστήματος. Έτσι, οι πολιτικοί(δες Ιρλανδία) είναι υποχρεωμένοι να καλύψουν τις ζημιές των τραπεζών υπό την απειλή της διεθνούς τραπεζικής ολιγαρχίας για ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας(Too Big To Fail). Υπάρχει άραγε, εναλλακτική λύση; Πολλοί ανεξάρτητοι οικονομολόγοι απαντούν θετικά, προτείνοντας την εξουσιοδότηση των Κεντρικών Τραπεζών, όπως η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, για παροχή δανείων σε κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία με μηδενικό επιτόκιο. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν αγώνα κατά του πολέμου των επιτοκίων. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο έλεγχος αλλά και το σπάσιμο του μονοπωλίου των οίκων αξιολόγησης. Επίσης, απαιτείται ο διαχωρισμός των εμπορικών από τις αγοραίες δραστηριότητες των τραπεζών. Τέλος να απαγορευτούν τα στοιχήματα στις τιμές αλλά και η κερδοσκοπία σε είδη πρώτης ανάγκης όπως το νερό και η τροφή. Όλα αυτά θεωρούνται αναγκαία ώστε να μην καταλήξουμε σε μια διεθνής οικονομική ολιγαρχία(χρηματοπιστωτικό σύστημα) που θα κυριαρχεί πάνω σ’ έναν κόσμο ερειπίων.