ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στο βέτο για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ο Μπους από την πλευρά του επαναλαμβάνει ότι η Κροατία, η Αλβανία και η ΠΓΔΜ θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Το μοναδικό πρόβλημα των ΗΠΑ φαίνεται να είναι η διεύρυνση της ατλαντικής συμμαχίας προς την Ουκρανία και τη Γεωργία λόγω της αντίθεσης του Πούτιν. Αναζητώντας στο διεθνή Τύπο την «ελληνική πλευρά», δεν τη βρήκα πουθενά. Άρα, το πρόβλημα δεν υφίσταται! Μας έχουν σίγουρους, δεδομένους! Ποιοι είμαστε εμείς, ποια είναι η Ελλάδα που θα σταθεί ανάμεσα στον πρόεδρο Μπους και τον καθρέφτη της ιστορίας; Γιατί σύμφωνα με τους αναλυτές, στο Βουκουρέστι ο πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει την υστεροφημία του, τη στερνή εικόνα του, αυτή που μένει στην ιστορία. Επιθυμεί τη δικαίωση της εξωτερικής του πολιτικής, θέλει να επιβραβεύσει όσους στάθηκαν στο πλευρό του στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν (εν οις και τα Σκόπια), πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τα προτεκτοράτα του, προσπαθεί, τέλος, να προλάβει τη φοβερή αντίσταση που εκδηλώνετα...

Δεν θέλει τα «στρογγυλεμένα λόγια», τις στέρεες γραφές, θέλει «αιχμές του δόρατος» που να τρυπούν την άβυσσο, την ανασφάλεια, την ανεργία, την αβεβαιότητα, την απανθρωπιά, τη μοναξιά, θέλει λόγια αιχμηρά, ακονισμένα καλά, που να κόβουν από την αδικία το στερητικό της «α», θέλει λέξεις που να εκφράζουν το χάος της ψυχής του, την ασύμμετρη και άνιση ζωή του, επιθυμεί αντινομικό, αβυσσαλέο, παραληρηματικό λόγο, που να ρίχνει πλήθος βέλη από οξείες στην γκρίζα καρδιά τ’ ουρανού και σ’ αυτούς που στιμάρουν τη ζωή μας. Χάος, λοιπόν, στο χάος, φωτιά στη φωτιά, αταξία στη μονομερή τάξη, ασυνταξία στην ξεφτιλισμένη σύνταξη, βία στη βία, τρέλα στην τρέλα. Είναι ενδεχομένως νέος. Γι’ αυτό επιλέγει αντιδράσεις που του ταιριάζουν: ή ζωή με νόημα ή χαμός, ή μεγαλοσύνη ή ανυπαρξία. Το εκκρεμές τρελαίνεται. Οι πόλοι χτυπιούνται μεταξύ τους! Τα θέλει όλα. Τα θέλει τώρα. Μόνο που τα όπλα του είναι ομοιότροπα, έχουν το ίδιο ήθος, τον ίδιο τρόπο με αυτά του αντιπάλου. Η ομοιοπαθητική είναι μια λύση, αλλά ...

Οι συνεχείς ρυθμιστικές παρεμβάσεις της FED (ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ) για να επιβραδύνει την ύφεση της αμερικανικής οικονομίας και να αποτρέψει ένα κραχ ανάλογο του 1929 αποτελούν για πολλούς (εν οις και οι Financial Times) το τέλος του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς. Ο μύθος της δυνατότητας της ελεύθερης αγοράς να αυτορυθμίζεται εξαερώθηκε σαν ιριδίζον πομφόλυγας. Οι σκεπτικιστές, που άκουγαν «περίεργους θορύβους»(Πωλ Κρούγκμαν) στη μηχανή της οικονομίας, επιβεβαιώνονται. Τελικά, το κεντρικό οικονομικό πρόβλημα στην «επαναστατική» εποχή μας εξακολουθεί να «είναι η υπερβολική προσφορά (...) η συσσώρευση πλεοναζόντων εργοστασίων, καθώς χτίζονται συγχρόνως και νέα στις αναδυόμενες αγορές, η μαζική ανεργία και οι φθίνοντες μισθοί, οι αρρύθμιστοι εμπορικοί αγώνες για είσοδο στην αγορά και μερίδια στη βιομηχανική βάση, ο κορεσμός της αγοράς που ρίχνει τιμές και κέρδη, οι ανελέητοι ανταγωνισμοί που οδηγούν στη δημιουργία καρτέλ...» (Ουίλιαμ Γκρέηντερ ). Η υπερβολική προσφορά δεν μπορ...

Ύβρις για τους βρετανούς καθολικούς το σχέδιο νόμου που επιτρέπει τα υβρίδια έμβρυα, ύβρις για τον αμερικανό υποψήφιο πρόεδρο Τζον Μακέην ο αντιαμερικανισμός, αφού οι ΗΠΑ «είναι η πιο μεγάλη δύναμη του καλού στην ιστορία της ανθρωπότητας», ύβρις για τους κατεστημένους Έλληνες η αλαζονεία των «μικρών» κομμάτων. Αλλά τι είναι αλαζονεία και τι ύβρις; Μήπως δεν είναι ύβρις το γεγονός ότι αμετροεπείς και μέτριοι, μικρές ψυχές κατέχουν πάρα πολύ μεγάλη εξουσία σε ολόκληρο τον κόσμο; Δεν αποτελεί ύβρη η αντιστροφή των νοημάτων των λέξεων από αυτούς που κατέχουν την αυθεντία επί των ιδεών και την εξουσία της Άτης κατά το οικονομικό συμφέρον τους; Αλλά αλαζόνες για όλους αυτούς είναι μόνο εκείνοι που τολμούν να τους αμφισβητήσουν, εκείνοι που σαν φωνές-φωτιές-φρυκτωρίες στέλνουν το μήνυμα ενός διαφορετικού μέτρου των πραγμάτων, μιας alter orbis, μιας άλλης οικουμενικότητας, μιας νέας ευαισθησίας και της επανεύρεσης της ανθρωπιάς μας. Οι υπερβαίνοντες το κατεστημένο χομπσιανό μέτρο –αλήθεια ποιο...

Όταν η εφημερίδα-αναφορά των νεοφιλελεύθερων όλου του κόσμου, οι Financial Times μιλούν για το θάνατο της ελεύθερης αγοράς, τότε δεν υπάρχει χρεία άλλων μαρτύρων και αποδείξεων. Όταν ο αρθρογράφος της ίδιας εφημερίδας Martin Wolf σημειώνει: «Θυμηθείτε τη 14η Μαρτίου 2008 (σ.σ. ρυθμιστική παρέμβαση της FED, της κεντρικής αμερικανικής τράπεζας): ήταν η μέρα που πέθανε το όνειρο του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς». Ακριβώς, αυτή η κεντρική ρύθμιση διέλυσε το μύθο των όπου γης νεοφιλελεύθερων για τη δυνατότητα της αγοράς να αυτορυθμίζεται εν πλήρη ελευθερία. Αλλά οι εν Ελλάδι «πιστοί» της λατρείας του νεοφιλελευθερισμού επιμένουν να μην καταλαβαίνουν την τεράστια αλλαγή που έχει επισυμβεί. Ο Wolf προβλέπει ότι μια «πιο μεγάλη ρύθμιση είναι προ των πυλών». Την ώρα, λοιπόν, που οι κεντρικοί θεσμοί στις ΗΠΑ επιβάλλουν σκληρούς κανόνες, τη στιγμή που το κράτος είναι αναγκαίο όσο ποτέ, παρ’ ημίν οι αυθεντίες εξακολουθούν να μιλούν για «λιγότερο κράτος» και τη δυνατότητα της αγοράς μέσω του… ...

Ένας δημοσιογράφος παρασημοφορείται από τον Σαρκοζί την Κυριακή και τη Δευτέρα διαδηλώνει στην αρχαία Ολυμπία την αντίθεσή του στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα. Μαζί του. Αρκεί η διαμαρτυρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα να μην γίνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όχι, λοιπόν, στις συλλήψεις και τη λογοκρισία κινέζων δημοσιογράφων, όχι στο καθεστώς δουλείας και έσχατης εξαθλίωσης εκατομμυρίων κινέζων, όχι στη βία στο Θιβέτ, αλλά, συγχρόνως, όχι και στη δικτατορία της Μυανμάρ, τη δικτατορία του Μουσάραφ στο Πακιστάν, όχι και στα Γκουαντάναμο. Με άλλα λόγια, το όχι στην καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να είναι επιλεκτικό, διότι τότε είναι κοινή υποκρισία και υποκρύπτει ύποπτες προθέσεις. Τα λέμε αυτά, γιατί ο γενικός γραμματέας των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα» Ρ. Μενάρ είναι ο ίδιος που παραδέχτηκε (Le Monde Diplomatique, Ιούλιος και Αύγουστος 2007) ότι η οργάνωσή του χρηματοδοτήθηκε από τη NED (National Endowment Democracy-Εθνική Χρηματοδότηση για τη Δη...

Ακούγοντας πολιτικούς και άλλους –απόντες οι ποιητές- να διαβάζουν ποίηση στον Ιανό, αναρωτιέσαι ευλόγως, ποιά σχέση έχει άραγε η ποίηση με την πολιτική; Ποια σχέση έχει ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Μαγιακόφσκι, ο Ελύτης με τον Μακιαβέλι, τον Μπους, τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή (αρχαίους και νέους), τον Λιάνη και την Καϊλή; Αλλά για να ορίσεις τη σχέση πρέπει να ορίσεις τους δύο όρους. Αν λοιπόν «η ποίηση δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν τεθεί»(Τίτος Πατρίκιος), τότε δεν απέχει πολύ από την πολιτική, αν ως ουσιώδες για την πολιτική δεν θεωρούνται τόσο οι απαντήσεις όσο τα ερωτήματα (Γ. Πρετεντέρης)! Αλλά η στιγμιαία σύγκλιση γίνεται χαώδες χάσμα όταν τα ερωτήματα γίνονται συγκεκριμένα, όταν σκοπός της πολιτικής γίνεται η εξουσία. Αλλά μήπως και η ποίηση δεν έχει στόχο να εξουσιάσει τα μυαλά των ανθρώπων; Μόνο που όταν η πνευματική εξουσία (η ποίηση) και η πολιτική εξουσία συμπίπτουν, τότε οι Μαγιακόφσκι αυτοκτονούν. Οι ολοκληρωτισμοί είναι απόρροια αυτής της ταύτισης. Γι’ αυτό ο...

Τι είναι η ευτυχία; Πότε είμαστε ευτυχισμένοι; Για να δοθούν απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία. Μία επιστημονική έρευνα, όμως, που δημοσιεύθηκε προχθές στο έγκριτο περιοδικό Science, «αποδεικνύει» στατιστικά ότι όντως τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία υπό τον όρο να ξοδεύονται όχι για τον εαυτό μας αλλά για τους άλλους, για κοινωνικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το επιστημονικό αυτό συμπέρασμα ενισχύει τη θεωρία του «δώρου» του Μ. Μως και την άποψη ότι οι κοινωνίες διέθεταν πάντα μηχανισμούς και τελετουργίες (πότλατς, γιορτές, χορηγίες) μέσω των οποίων απέφευγαν τη βία της συσσώρευσης. Ο δωρίζων μπορεί να «έχανε» αλλά κέρδιζε σε κύρος, σε αναγνώριση. Υπ’ αυτή την οπτική καταρρίπτεται η εκδοχή όσων ισχυρίζονται ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αρχαίο και όχι πρόσφατο κατασκεύασμα. Όμως, η ευτυχία δια της φιλανθρωπίας έχει και μία άλλη πλευρά. Δεν είναι τυχαίο ότι η έρευνα έγινε στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει η εδραιωμένη στον προτεσταντισμό πεποίθηση ότι δια της φιλα...

«Δεν μπορούμε να δεχθούμε τον κόσμο, τέτοιος που είναι». Αυτός που το έλεγε, καταγγέλλοντας την «αδικία των πραγμάτων», ο Βέλγος συγγραφέας Ούγκο Κλάους έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο στα 78 χρόνια του με ευθανασία. Ήταν στο πρώτο στάδιο του Αλτσχάιμερ. Την ώρα που ο Κλάους «απέπλεε», χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα διαδήλωναν την αντίθεσή τους σ’ έναν κόσμο που τους αποκλείει. Την ίδια στιγμή, οι «σκεπτόμενοι» που ξεδίψαγαν με βότκες στη μπάρα του Galaxy περίμεναν τον… Γκοντό. Περίμεναν κάτι να συμβεί. Κάποιον ή κάποια να ’ρθει. Δεν είχαν μάθει για το θάνατο του Κλάους, του μπον βιβέρ ομογάλακτού τους, αυτού που διάβαζε τον έρωτα πάνω στο σώμα της Κριστέλ. Τελικά, δεν ήρθε κανείς. Απλώς «έφυγε» ο Ούγκο Κλάους. Η ριζική απόδραση δια της ευθανασίας. Εν τω μεταξύ, oι «απ’ έξω» συνέχιζαν να πορεύονται και οι διανοούμενοι να αναμένουν. Αλλά οι «έξω», τι τάχα ανέμεναν; Ποιος είναι ο δικός τους αναμενόμενος Θεός; Οι μέσα και οι έξω, οι «σκεπτόμενοι» και οι «απλοϊκοί». Άραγε, ο (πάντα) αναμεν...

Ούτε η πρόοδος με βάση την κερδοσκοπία ούτε η ανάπτυξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι φυσικά φαινόμενα. Όλα τα οικονομικά μοντέλα-συνταγές είναι επινοήσεις του ανθρώπου. Το ίδιο ισχύει και για τους ηθικούς κανόνες. Δεν είναι «πόρνοι» και «πόρνες» όσοι έχουν «συζυγική σχέση» εκτός του ορθόδοξου τυπικού. Κι όμως η Εκκλησία παρουσίασε ένα ακραίο φονταμενταλιστικό πρόσωπο, το οποίο μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνο των πουριτανών προτεσταντών του 17ου αιώνα. Αυτών με τις μαύρες μπέρτες και τα κωνικά καπέλα, που κρατώντας στο ένα χέρι τη Βίβλο και στο άλλο το ξίφος, επιδίδονταν στο κάψιμο «μαγισσών». Έτσι, ο οικονομικός φονταμενταλισμός του νεοφιλελευθερισμού, από τη μια πλευρά, «εκπυρώνει» ό,τι αντιτίθεται στο πέρασμά του, εργαζόμενους, συνταξιούχους και, από την άλλη πλευρά, η πουριτανική ηθική καρφώνει το «άλικο γράμμα» της αμαρτίας και της αιώνιας καταδίκης σε όσους δεν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Ποτέ άλλοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παρουσίασε ένα ανάλογο πρόσωπο μη ανοχής. Την ίδι...

«Ο σημερινός εαυτός σαστισμένος, ο χτεσινός ξεχασμένος· ο αυριανός απρόβλεπτος;» Αυτές οι δέκα λέξεις του Μπόρχες «πετούν» πάνω από τα σκουπίδια της Αθήνας, πάνω από τη Γουόλ Στρητ, τα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Ασίας, πάνω από το Κόσοβο και το Ιράκ, πάνω από τα χαρτόκουτα των άστεγων και το «σαλόνι βιβλίου» του Παρισιού. Κι εκείνος ο απερίγραπτος να επιμένει «αφήστε την Αγορά να ρυθμίσει τα πράγματα». Αφήστε αυτή την ψευδή στην ουδετερότητάς της έννοια (σύμφωνα με τα κατασκευασμένα αθώα και μη ψεύδη-Γκαλμπρέηθ), την αγορά, δηλαδή τον κανιβαλικό καπιταλισμό να καθαρίσει το τοπίο από τους «αδύνατους». Όχι πλέον τους «αδύνατους», τους αποκλεισμένους, τους άνεργους, αλλά τους λιγότερο ισχυρούς επιχειρηματίες. Ήδη ο καπιταλισμός τρώει σαν τον Κρόνο τα παιδιά του. Γι’ αυτό οι δέκα λέξεις του Μπόρχες πετούν σαν τις ερινύες πάνω απ’ αυτούς που έκαναν το χτες να ξεχαστεί, το σήμερα να μένει σαστισμένο, αφού οι κατασκευασμένες έννοιες-ψεύδη δημιούργησαν μια πυκνή ομίχλη, κάνοντας το αύρι...

«Όλοι οι σύντροφοι [αυτοί] είναι συμπορευόμενοι στον ίδιο δρόμο, τον ίδιο στόχο. Κι αυτό μας[εμάς] ενώνει» (Γιώργος Παπανδρέου). Ταυτολογίες και ταυτολογικές συγχύσεις. Ποιοι «είναι αυτοί» και ποιοι «εμείς»; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν απάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλ. Τσίπρας δεν κόμισε νέο λόγο(αντίθετα με τον Αλαβάνο). Η διάγνωση του «νέου» μέσα από τον πολιτικό λόγο των δύο προέδρων δεν έγινε κατορθωτή. Αλλά και στην πολιτική ανθρωπογεωγραφία καμία αλλαγή. Οι ίδιοι άνθρωποι και τα παιδιά τους. Οι αποκλεισμένοι, οι απόκληροι, οι απελπισμένοι, αυτοί που δεν έχουν φωνή και πρόσβαση έλλειπαν και από τα δύο «φόρα». Οι τελευταίοι ήταν φανερό ότι εκφράζονταν καλύτερα στο παρακείμενο στάδιο Καραϊσκάκη. Εκεί όπου η ταυτότητα είναι ξεκάθαρη και η τελετουργία μέσα από την οποία αναπαράγεται το «Εμείς» αποτελεσματική. Ποδόσφαιρο-Πολιτική 2-0! Αλλά που, άραγε, οφείλεται η διαρκής ήττα; Οφείλεται στο γεγονός ότι το υπάρχον οικονομικο-πολιτικό πλαίσιο ...

Οι Αμερικανοί θέλουν να πάρουν πίσω το Όσκαρ από την Marion Cotillard, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους την 11/9 και, μάλιστα, τους αποκάλεσε «σήριαλ ψεύτες». Ναι, «κατά συρροή ψεύτες»! Τουθόπερ σημαίνει ότι εάν η Μάριον τα έλεγε αυτά πριν την απονομή των Όσκαρ, θα το έβλεπε μόνο στον ύπνο της. Άρα, πάνω από την κρίση και την καλλιτεχνική αξία οποιουδήποτε, οι Αμερικανοί θέτουν τον φιλοαμερικανισμό ή τον αντιαμερικανισμό του. Εφόσον ασκείς κριτική στις ΗΠΑ οφείλεις να εξαφανιστείς. Ακριβώς όπως την περίοδο του μακαρθισμού. Αλλά και στα καθ’ ημάς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Εδώ ο «πατριωτισμός» είναι συνυφασμένος με την πίστη στον «πελάτη» και τη γνωστή κραυγή του Βέγγου «πελάτες μου»! Αναφέρομαι στην καταγγελία για την απουσία φυλάκων από τα σχολεία (4ο Λύκειο Περιστερίου) με συνέπεια οι καθηγητές να κλειδαμπαρώνουν τα παιδιά. Όχι ότι δεν υπάρχουν φύλακες. Υπάρχουν και ως γνωστόν έχουν μονιμοποιηθεί. Αλλά υπάγονται στους Δήμους, όπου ακολ...

Ο τηλεοπτικός φακός δίνει ένα γενικό πλάνο από την αίθουσα του Τάε Κβο Ντο και εστιάζει στο σύνθημα «ΠΑΣΟΚ αξιών». Την ίδια ώρα στο Mega ένας βουλευτής του ίδιου κόμματος μιλάει για την «πολιτική αγορά», τα «πολιτικά προϊόντα» και τους «πελάτες»-πολίτες. Ναι, οι πολίτες έγιναν πελάτες, τα πολιτικά κόμματα ανώνυμες εταιρίες παροχής υπηρεσιών και τα κόμματα πλασιέ «αξιών και ομολόγων». Διότι σ’ αυτή τη λογική δεν υπάρχει άλλη αξία πέραν αυτής που «πουλάει». Τι, όμως, πουλάει; Λέξεις, φούμαρα, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτό, όμως, έγινε δυνατό τον πρώτο καιρό. Οι πολίτες (πελάτες) την «έφαγαν» την παραμύθα. Αλλά το ψέμα έχει κοντά πόδια και δεν μπορεί να πάει μακριά. Τώρα οι απαξιωμένοι ψευδοπολίτες(πελάτες) γυρνούν την πλάτη στα κόμματα εξουσίας, που επιμένουν να «σκέφτονται» σαν χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, που πρέπει να ανανεώσουν το πολιτικό τους προϊόν. Μόνο που η ανανέωση περιορίζεται στο περιτύλιγμα, στις ετικέτες, στα σύμβολα, δηλαδή στην πειστικότητα της παραπλάνησης. Με άλλα ...

Οι δημοσιογράφοι (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) «κέρδισαν» (προσωρινά) στο ασφαλιστικό, αλλά έχασαν και την τελευταία υποψία αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας, έχασαν τελεσίδικα τον κόσμο, καθώς για μία ακόμη φορά φάνηκε να επιβεβαιώνουν (να επιβεβαιώνουμε) εκείνη τη φασιστικής υφής στη γενίκευσή της ρήση «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τα παιγνίδια της πλειοψηφίας, που αποφεύγει τις συνεδριάσεις του ΔΣ για να μην ληφθούν αποφάσεις σχετικά με τις κινητοποιήσεις, που δεν δέχεται να γίνει Γενική Συνέλευση για να ακουστούν οι άλλες φωνές. Οι πολίτες δεν ξέρουν ότι κάποιοι προσπαθούν να αντισταθούν σ’ αυτά, να ανατρέψουν την κρατούσα συντεχνιακή αντίληψη, που ομνύει στην ιδεολογία του ακραίου ατομικισμού και του φιλοτομαρισμού, δεν γνωρίζει ότι αρκετοί δημοσιογράφοι υπερασπίζονται με μεγάλο κόστος την αντικειμενικότητα στην πληροφόρηση και πολύ περισσότερο την κριτική στην κάθε εξουσία και, κυρίως, δεν γνωρίζει ότι δεν τα κάνουν όλοι πλακάκια με τις εξουσίες. ...

110 δολάρια το βαρέλι το πετρέλαιο. 4.4% ο πληθωρισμός. 1,6 δις ευρώ τα κέρδη μίας μόνο ελληνικής τράπεζας. Όμως, οι κανίβαλοι δεν χορταίνουν. Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα πια για να κανιβαλίσουν. Δεν ξέρουμε αν «οι κάτω» στην Αμερική θα σκοτώνονται για ένα χαρτόκουτο ή για ένα παγκάκι, όπως στη Γλυφάδα, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους «πάνω». Ο Μπους ασχολείται με την Carlyle ( όπου είναι επενδυμένα τα κεφάλαια της οικογένειάς του) και τις αμερικάνικες τράπεζες που έμειναν με τα κατασχεθέντα ακίνητα των δανειοληπτών τους στα χέρια! Ήδη η Ομοσπονδιακή Τράπεζα(FED) σε συντονισμό με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παρακαλώ, ενίσχυσαν με δάνεια τη ρευστότητα των χρηματιστηριακών αγορών. Ποιος νοιάζεται για τους εργαζόμενους, για τους άστεγους, για τους συνταξιούχους; Τα χρηματιστήρια να σωθούν. Οι τράπεζες να θησαυρίζουν. Μόνο που όλα έχουν κάποιο όριο. Το «αίμα» κάποια στιγμή τελειώνει. Και τα μεγαθήρια έχουν συνηθίσει να ζουν και να αναπτύσσονται με μεγάλες ποσότητες. Η στασιμότητα ισοδυναμε...

Δεν ξέρω για τη χαμηλή πολιτική ούτε για το υψηλό ούτε καν για το «ψιλό δέον», μήτε για το «δεκάλογο του καλού μη εθνικιστή», εκείνο που ξέρω, εκείνο που βιώνουμε όλοι είναι η δικτατορία του γούστου και της εικόνας. Μια εικόνα που μας επιβάλλεται «παραθυρωμένη», επιδειξιομανής, πορνογραφική, ξέχειλη από τα μπότοξ, δυναμική και παλιμπαιδίζουσα μέσω των βιάγκρα και των βιταμινών, εικόνα άλαλη, ανορεξική αλλά και βουλιμική, εικόνα που μας φέρει, ενώ κάποτε τη φορούσαμε μαζί με τα αδειανά πουκάμισα των κενωμένων μας εγώ, θυσία στους πρώτους έρωτες. Κανείς πια δεν ερωτεύεται. Ο καθείς αναζητά κάτοπτρα της εικόνας του ιδανικά. Οι λυρικοί ψεύτες, οι πλάνητες, τα ερωτευμένα υποκείμενα της δαπάνης και όσοι έπαιζαν ή συνεχίζουν να σχοινοβατούν στα ακραία όρια της γλώσσας χωρίς προστατευτικό δίχτυ είναι εξόριστοι, εκτός ορίων, περιθώριοι, ούτε καν καταραμένο απόθεμα. Και χωρίς έρωτα, χωρίς λόγο, χωρίς Πόλη οδεύουν μόνοι, πλανταγμένοι, αδέσποτα σκυλιά διψασμένα για τα ρο του ανεύρετου έρωτα. Όλοι;...

Τον Απρίλιο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο HOMO AMERICANUS

Ακόμη 68 νεκροί στη Βαγδάτη. Ανθρωπιστική καταστροφή λένε τη Γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα. 120 νεκρούς άφησε η επιδρομή του Ισραήλ εκεί. Οκτώ μικροί Ισραηλινοί μαθητές νεκροί στην Ιερουσαλήμ. Ο Παλαιστίνιος καμικάζι δεν υπολογίζεται. Οι Παλαιστίνιοι γενικά δεν λογίζονται ως άνθρωποι, αλλά ως αναλώσιμα όντα. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Μπους (αυτός ο stolidi) είδε μόνο τη «βάρβαρη πράξη» που επέφερε το θάνατο των μικρών μαθητών της σχολής Ταλμούδ. Τα νεκρά νήπια της Γάζας είναι αόρατα. Αυτή η διάκριση των ανθρώπων, αυτός ο διαχωρισμός ακόμη και των νεκρών αναπαράγει το φαύλο κύκλο του αίματος. Δεν μιλάω για τον άλλο πόλεμο, τον ύπουλο, τον αφανή, αυτόν που ανεβάζει το πετρέλαιο στα ύψη και το θάνατο από πείνα αντιστοίχως. Που πάει αλήθεια το πετρέλαιο; Αλλά σήμερα είναι η «Ημέρα της Γυναίκας». Οι γνωστές μέρες… μνήμης. Αλλά η Ελληνίδα σήμερα (όπως και η Ευρωπαία) υφίσταται μία άνευ προηγουμένου επίθεση στο όνομα της ισότητας (Ασφαλιστικό). Της παρέχεται δηλαδή η νομική (θεωρητι...

Ευχαριστώ τις "ιχνηλασίες" για τα καλά τους λόγια.

Είδα την πολυβραβευμένη (4 Όσκαρ) ταινία των αδελφών Κοέν. Δεν ενθουσιάστηκα. Μία απέραντη έρημος σπαρμένη με πτώματα. Προσπάθησα να μπω στη λογική των Αμερικανών για να καταλάβω τι τους άρεσε. Η αλλαγή "βλέμματος" δεν με βοήθησε και πολύ. Ένας πληρωμένος αμερικανός φονιάς έλαβε την εντολή να βρεί μία βαλίτσα με "ναρκοδολάρια". Και αρχίζει να θερίζει κόσμο με όλους τους τρόπους. Κάποια στιγμή, αυτή η ανθρώπινη, φονική μηχανή αυτονομείται. Τα χρήματα ως κίνητρο δεν υφίστανται, γιατί από ένα σημείο και μετά, σκοτώνει για να σκοτώνει. Σκοτώνει τα αφεντικά του. Σκοτώνει ό,τι βρίσκει μπροστά του, ακόμη και αυτούς που τον βοηθούν. Σκοτώνει γιατί έχει δώσει το λόγο του! Ο φονιάς είναι τρελός; 'Οχι. Ή μάλλον είναι τόσο τρελός όσο είναι ένα τρελαμένο υπερτροφικό Εγώ που θέλει να είναι αποτελεσματικό και επιτυχημένο στη... δουλειά του. Το βλέμμα του (επιμονή στα μάτια) είναι βλέμμα τρελού, όπως το τρελό βλέμμα ενός μπίζνεσμαν-κανίβαλου. Παρεμπιπτόντως, στη συνάντηση των δ...

«Μετριότητες. Δεν κατάλαβα τίποτα» είπε βαρύγδουπα η σοφιστικέ κυρία. Η αδυναμία κατανόησης δεν εσωτερικεύεται, δεν γίνεται έλλειμμα και απορία, αλλά εκσφενδονίζεται στα μούτρα εκείνου που μας μιλάει και δεν μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε. Και αφού δεν είναι κατανοητός, είναι μέτριος, βλάκας! Έτσι το άνοο πλην υπερτροφικό Εγώ μένει αλώβητο. Οι άλλοι φταίνε. Οι άλλοι είναι ηλίθιοι. Ενδεχομένως να βρεθεί ένας τρελός που να παραδεχθεί την τρέλα του, αλλά βλάκας, που να παραδεχτεί τη βλακεία του ποτέ. Γι’ αυτό ισχύει διαχρονικά η ρήση πως «είναι περιττός κόπος να προσπαθείς να κάνεις κάποιον που δεν καταλαβαίνει, να καταλάβει». Αποφεύγω να είμαι έντιμος, αποδίδοντας τη ρήση στον Βιτγκενστάιν, γιατί υπάρχει και πάλι ο κίνδυνος του χαρακτηρισμού ως «επιδειξία» γνώσεων! Δεν βγάζεις άκρη. Όταν ο άλλος δεν κοιτάζει το περιεχόμενο ή δεν μπορεί να καταλάβει θα προσπαθήσει να αλλάξει γήπεδο και θα σε κρίνει από το στυλ, από τον τρόπο γραφής. Πάντως, όταν κάποιος γράφει «δεν θέλει μόνο να ΄...

Κοιτάς κάτω, κοιτάς δίπλα σου και νιώθεις ότι το κέντρο του κόσμου είναι ο άνθρωπος, είσαι εσύ. Κοιτάς ψηλά, βλέπεις τον ήλιο και το σύμπαν και αισθάνεσαι το μηδέν σου. Από το παν στο μηδέν, από τη ζωή και το θάνατο, την έσχατη ματαίωση δένεται η ψυχή και σκίζεται στα δυο. Και λες, ποιος Σίνης πιτυοκάμπτης, ποιος ληστής ορίζει τη ζωή μας; Άγνωστο. Αυτή η γνωστική άγνοια, που ταπεινώνει, με ισχυρή δόση εγωπάθειας (η πλήρης αντίφαση) οδηγεί στην τρέλα. Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς διαβάζω τις διαπιστώσεις του M. Shanon, καθηγητή του εβραϊκού πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ ότι ο Μωυσής και οι εβραίοι στο όρος Σινά βρίσκονταν υπό την επήρεια ψυχοτρόπων (από βότανα της ερήμου που καταναλώνουν οι βεδουίνοι). Περισσότερο, όμως, με εντυπωσίασε ο σημαντικός ρόλος των αστρολόγων κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο! Σύμφωνα, λοιπόν, με τα αρχεία του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών ένας αστρολόγος-τσαρλατάνος είχε επιστρατευθεί από την Μ15 για να… ψυχολογήσει τον Χίτλερ. Τον ίδιο αστρολόγο, έναν εβραίο...

Στη Θεσσαλονίκη διαδηλώνουν για το «όνομα», που δηλοί μία ταυτότητα, στην Άρτα για το κάστρο και τις βυζαντινές εκκλησίες που καταρρέουν, διεκδικώντας επίσης την ιστορική τους ταυτότητα από το αθηνοκεντρικό κράτος αυτή τη φορά, στο Πορ-Ρουαγιάλ του Παρισιού χίλιοι καλλιτέχνες διαμαρτύρονται για την πολιτιστική πολιτική του Σαρκοζί που τους εξαφανίζει, στις αραβικές χώρες χτυπούν τα στήθια τους και ολοφύρονται για το ολοκαύτωμα τις Γάζας και τη φοβερή σφαγή των νηπίων από τους Ισραηλινούς, ενώ στη Σομαλία οι Αμερικανοί εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τα κεφάλια των ανθρώπων, προκειμένου να τους κάνουν να σκεφτούν διαφορετικά! Αλλά η βία, αν και παραμένει ζωτική για τον καθορισμό της παγκόσμιας τάξης, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την αυτοκρατορική εξουσία, γιατί δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων. Η βία κερδίζει μάχες, αλλά το ζήτημα είναι να κερδίσεις τον πόλεμο και ο πόλεμος, σήμερα, γίνεται για να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων, ή τουλάχιστον για να αλλάξει η συμπε...

Η ΝΔ πέφτει και το ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και αυτό εκλαμβάνουν ως αδιάψευστο γεγονός οι κάθε λογής αναλυτές. Πρόκειται, άραγε, για μία παγιωμένη κατάσταση ή για μία τάση; Η δυσαρέσκεια είναι γενικευμένη ή όχι; Δύσκολα να απαντηθούν με απόλυτη βεβαιότητα τα ερωτήματα. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως το πολιτικό σύστημα διέρχεται εκείνη την κρίση που συμπυκνώνεται στη ρήση: «οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω δεν θέλουν (ή δεν μπορούν)». Μπορεί τάχα να κυβερνήσει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ; Όχι. Απλώς εισπράττει τη δυσαρέσκεια προς τα κόμματα εξουσίας, εκφράζοντας προς το παρόν σε συμβολικό επίπεδο την ανάγκη ανανέωσης και έκφρασης στο πολιτικό πεδίο των αποκλεισμένων. Οι «αποκλεισμένοι» είναι δύο ειδών: εκείνοι που δεν έχουν πολιτικό λόγο και πρόσβαση στις αποφάσεις και εκείνοι που έχουν λόγο αλλά συμπιέζονται από τους «παλιούς». Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε το θέμα της επετηρίδας και της οικογενειοκρατίας που αφορά τα δύο κόμματα εξουσίας, ενώ στην πρώτη...