Το σημερινό ολοκαύτωμα

Στις Ηνωμένες Πολιτείες έλαβε χώρα το πείραμα της δημιουργίας της σύγχρονης δημοκρατίας αναφέρεται στην εισαγωγή του κινηματογραφικού έργου του Σπήλμπεργκ: «Λίνκολν». «Η Ελλάδα είναι ένα ζωντανό εργαστήριο» δηλώνει ένας καθηγητής του πανεπιστήμιου Κολούμπια. Στην πρώτη περίπτωση, το πείραμα κατέληξε στην περίφημη «αμερικανική σαλάτα», που ήταν η δημιουργία ενός έθνους μεταναστών απ’ όλο τον κόσμο με πρώτους τους «Λευκούς Αμερικανούς Προτεστάντες». Η σως που έδενε κάθε φορά την αμερικανική εθνική σαλάτα ήταν πάντα μία επινόηση είτε επρόκειτο για τη λευκή φάλαινα του Μέλβιλ(Μόμπι Ντικ) είτε για τον «Λίνκολν» του Σπήλμπεργκ. Ποια είναι η μεγάλη ανακρίβεια του δεύτερου έργου; Η ιδεολογική προσέγγιση της κατάργησης της δουλείας, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για την άμεση ανάγκη, που είχε ο υπό ταχεία εκβιομηχάνιση αμερικανικός βορράς, για τα δυνατά και φθηνά εργατικά χέρια των μαύρων δούλων του αγροτικού αμερικανικού νότου. Αλλά αν αυτός ήταν ο στόχος των ποταμών αίματος του αμερικανικού εμφυλίου, ποιος είναι αυτός που επιδιώκεται με το πείραμα, το οποίο λαμβάνει χώρα στο δεύτερο εργαστήριο, αυτό της σημερινής Ελλάδας; Της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας, της δουλείας, της νεοαποικιοκρατίας, της κοινωνίας που τι συνέχει ο φόβος, τι; Η απάντηση στα ως άνω ερωτήματα εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός. Για τους «έξω», όπως ο Ν. Ρουμπινί, η Ελλάδα ήταν ο αδύνατος κρίκος, που θα απέδιδε χρήματα σε όσους «κερδοσκόπους-πελάτες» του ποντάριζαν στην έξοδο της χώρας από το ευρώ. Η σωτηρία της Ελλάδας αποδίδεται στο Ντράγκι, νυν επικεφαλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και στη συνειδητοποίηση της Γερμανίας ότι η κρίση στην Ιταλία και στην Ισπανία καθώς και η επέκταση της ελληνικής κρίσης στην Κύπρο δεν μπορούσε να επιτρέψει την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη. Αυτή η διαπίστωση είναι σίγουρα λανθασμένη κατά το δεύτερο σκέλος της, καθώς ο υπουργός της Γερμανίας Β. Σόιμπλε και στην περίπτωση της Κύπρου επιμένει ότι η άτακτη χρεοκοπία της δεν θα θέσει σε κίνδυνο την ευρωζώνη. Αυτό έχει ως συνέπεια την επίθεση του Μάριο Ντράγκι εναντίον του Β. Σόιμπλε. Άραγε, ο δεύτερος παραγνωρίζει τις συνέπειες; Ασφαλώς, όχι. Όπως έχουμε επισημάνει και παλαιότερα, η γερμανική πολιτική βασίζεται στη διαιώνιση της κρίσης έτσι ώστε η Γερμανία να επιβάλλει την πλήρη επιτροπεία της, αίροντας την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επιχειρούν να ενοποιήσουν για μία ακόμη φορά με πολιτιστικό τρόπο τα νέα ρεύματα μεταναστών που εισρέουν σ’ αυτές, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης βασίζονται, σήμερα, στην οικονομική και πολιτική επικυριαρχία των Γερμανών επί των άλλων ευρωπαϊκών λαών. Υπ’ αυτή την οπτική, η Γερμανική Ευρώπη παραπέμπει περισσότερο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τα διάφορα «μιλέτ» της, παρά σε μία περιοχική ένωση ισότιμων εταίρων. Γι’ αυτό η ρήση της Α. Μέρκελ ότι «έχουμε ευθύνη (σ.σ. οι Γερμανοί) για τα εγκλήματα των ναζί» παραβλέπει τη σημερινή διάσταση του «Ολοκαυτώματος», δηλαδή την ανθρωπιστική καταστροφή με τα εκατομμύρια των ανέργων –στην κυριολεξία νεκρών συμβολικά- και των αυτόχειρων –πραγματικά νεκρών. Συνεπώς, στην περίπτωση των ΗΠΑ έχουμε τουλάχιστον τα δημοκρατικά προσχήματα, ενώ στην Ευρώπη έχουμε έναν άγριο ολοκληρωτισμό που προέρχεται από τα σκοτάδια του παρελθόντος.