Ανάπτυξη για ποιόν;

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που ως γνωστόν παραδέχθηκε με απόλυτο κυνισμό ότι η συνταγή της υπέρμετρης λιτότητας ήταν λάθος στην περίπτωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, προβλέπει ότι η παγκόσμια οικονομία θα περάσει στην ανάπτυξη το 2013 και το 2014( 3,5% το 2013 και 4,1% το 2014). Αυτό παρέχει την ελπίδα ότι και η ελληνική οικονομία θα διασωθεί, καθώς θα κινηθεί σ’ ένα θετικό περιβάλλον. Τα πράγματα, βέβαια, θα ήταν πολύ καλύτερα, αν η παγκόσμια ανάπτυξη λάμβανε χώρα όχι μόνο στις αναδυόμενες αγορές(Κίνα με ανάπτυξη 8,5%, Ινδία με 6,4% και Βραζιλία με 4% το 2014), αλλά και στην ευρωζώνη. Η τελευταία είναι η μόνη, η οποία σύμφωνα πάντα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ θα κινηθεί σε υφεσιακά επίπεδα(0,2% το 2013 και 1% το 2014). Η αδυναμία της ευρωζώνης οφείλεται στην ιταλική ύφεση (-1% το 2013 και 0,5% το 2014), την ισπανική ύφεση (-1,5% το 2013 και 0,8% το 2014) αλλά και στην αδυναμία της Γερμανίας (0,6% το 2013 και 1,4% το 2014) και της Γαλλίας(0,3% το 2013 και 0,9% το 2014). Όλα τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν την αργή αλλά σταθερή έξοδο από την κρίση της ευρωζώνης, που θα επηρεάσει αναλόγως και τη χώρα μας. Το ερώτημα, όμως, είναι τι είδους ανάπτυξη θα είναι αυτή και ποιον θα ωφελήσει. Αν, δηλαδή, φτωχοποιήσει ακόμα περισσότερο τους «κάτω»-στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η μεσαία τάξη-, συσσωρεύοντας ακόμη περισσότερο πλούτο για τους «πάνω» και δη τους ξένες επενδυτές και πιστωτές. Ο προβληματισμός αυτός προκύπτει από μία πρόβλεψη του ΔΝΤ σύμφωνα με την οποία ακόμα και οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής θα έχουν ανάπτυξη που θα κυμανθεί κατά μέσο όρο στο 5,7%! Γνωστής της εξαθλίωσης των ανθρώπων στις χώρες της μαύρης Αφρικής, διερωτάται κανείς, άραγε αυτή η ανάπτυξη του 5,7% ποιον θα ωφελήσει; Ασφαλώς, μόνο όσους εκμεταλλεύονται τον ορυκτό και όχι μόνο πλούτο αυτής της ηπείρου. Κατά συνέπεια, η ανάπτυξη και οι αριθμοί έχουν θετικό πρόσημο μόνο για τις πολυεθνικές και ακόμα μεγαλύτερο για τις τράπεζες. Από εδώ αναδεικνύεται ένα πρώτο ζήτημα ανθρωπιστικού χαρακτήρα και κοινωνικής δικαιοσύνης καθώς και ένα θέμα δημοκρατίας. Το τελευταίο συμβαίνει γιατί οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των λαών και η λειτουργία του Δημοσίου υποκαθίσταται από τα γραφεία τεχνοκρατών, όπως επισημαίνει η Mathilde Goanec στο πόνημά της «Όταν οι δικηγόροι των επιχειρήσεων γράφουν τους νόμους»! Η συγγραφέας εκκινεί από το νόμο για τις τράπεζες που παρουσίασε η κυβέρνηση του… σοσιαλιστή Φρ. Ολάντ και ο οποίος ήταν εμπνευσμένος από τις «ιδέες» του lobby των τραπεζών. Το ίδιο συμβαίνει και στις Βρυξέλλες, την έδρα της ΕΕ, αλλά και στις πρωτεύουσες των άλλων χωρών-μελών, εν οις και η Αθήνα. Τούτων δοθέντων, η ανάπτυξη θα συμβεί, αλλά όχι για εμάς.