Απαιτείται εκδημοκρατισμός της οικονομίας

Τι σημαίνει η προαναγγελία από το ΔΝΤ των νέων μέτρων λιτότητας εναντίον της καθημαγμένης κοινωνίας μας, τη στιγμή, μάλιστα, που ο υπεύθυνος μελετών του ίδιου του Ταμείου θεωρεί ότι έγιναν λάθος εκτιμήσεις; Κάποιοι διερωτώνται αν οι δυτικοί θέλουν όντως να σώσουν την Ελλάδα ή να την καταστήσουν οικονομική και πολιτική αποικία τους. Άλλοι φοβούνται την αντίδραση της κοινωνίας, καθώς όταν ασκείται τέτοιας μορφής απάνθρωπη δράση, η αντίδραση των πολιτών είναι φυσικός νόμος. Συνεπώς, το σχέδιο αποσταθεροποίησης διαμορφώνεται εκτός Ελλάδας και όχι εντός. Για την ώρα, οι Έλληνες άνεργοι και μη, εκπεπτωκότες της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης και εργαζόμενοι των 400 ευρώ ή οι συνταξιούχοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Αναρωτιούνται αν πιάσαμε πάτο, αν υπάρχει ελπίδα, αν υπάρχει σωτηρία. Οργίζονται με το πολιτικό προσωπικό, όταν ακούν πως ενδέχεται να υπήρξε σχέδιο για την προσφυγή στο ΔΝΤ μέσω της τεχνητής διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Παρόλα αυτά δεν ξεσηκώνεται κανείς γιατί οι περισσότεροι θεωρούν ότι κάθε μορφή εξέγερσης είναι μάταιη. Όταν, όμως, ο θρόμβος της απελπισίας από τους «κάτω» μεταφέρεται στην καρδιά, τότε ο κίνδυνος γενικευμένου εμφράγματος είναι ορατός. Κι αυτό γιατί οι τροϊκανοί δεν μας παρέχουν την προοπτική μιας εναλλακτικής λύσης, μιας παρακαμπτήριας οδού, που θα σώσει την ελληνική κοινωνία από το χάος. Τι απομένει; Ή, όπως έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ ειρωνικά, ο λαός να υποταχτεί μέσω της μιντιακής προπαγάνδας και να επιδιώξει τις ανέσεις της… εθελοδουλείας, η οποία παρουσιάζεται σαν ελευθερία και διέξοδος από την κρίση! Ή να εκτονωθεί η κρίση μέσω της μετανάστευσης. Οι Έλληνες, δηλαδή, κυρίως οι νέοι καλούνται να συναντήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες των Πακιστανών, των Ινδών, των Φιλιππινέζων και άλλων (σ.σ. οι μετανάστες σε ολόκληρο τον κόσμο ανήλθαν το 2010 σε 214 εκατομμύρια), που οδεύουν προς τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, στον Καναδά, ακόμη και στην Αυστραλία. Θα συμβεί, με άλλα λόγια, αυτό που περιγράφει στο μυθιστόρημά του ο Στήβενσον, όπου οι σχεδίες των μεταναστών πολιορκούν τις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης. Οι άθλιοι, όταν θα καταφέρνουν να εισέλθουν στο εσωτερικό των χωρών υποδοχής, θα παίρνουν μία γεύση για το τι σημαίνει κόλαση μέσα από τον αέναο εμφύλιο των «κάτω» που θα τροφοδοτείται από τον τεχνητά αναπτυσσόμενο ρατσισμό. Η κοινωνική αναταραχή, συνεπώς, θα μεταφερθεί και στην πλούσια Δύση. Αλλά το πρόβλημα εκτός από πολιτικο-κοινωνικό είναι και οικονομικό, καθώς αυτοί που δεν έχουν είναι η πρώην μεσαία τάξη, η οποία ήταν αυτή που κατεξοχήν κατανάλωνε. Γι’ αυτό η βασική προτεραιότητα της δεύτερης θητείας του Μπάρακ Ομπάμα, όπως την εξήγγειλε ο ίδιος, είναι η στήριξη της μεσαίας τάξης και κατ’ επέκταση της πραγματικής οικονομίας. Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική, όμως, θα βρει ως αντίπαλό του το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την πανίσχυρη Γουόλ Στρητ, η οποία δεν έχει ανάγκη την πραγματική οικονομία, αφού κερδίζει τζογάροντας τοξικό χρήμα. Για να υπάρξει, συνεπώς, μια άλλη κατεύθυνση απαιτείται ο εκδημοκρατισμός και της οικονομίας, η οποία λειτουργεί με όρους μαφίας και μάλιστα σε πλανητικό επίπεδο.