Οι ολιγάρχες και οι ισολογισμοί

Καταργούν σχολεία, καταργούν πανεπιστήμια, εξαλείφουν τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, παντού υπερσυγκέντρωση και ολιγοπώλια. Η ολιγαρχία είναι έτοιμη να επιβληθεί και με το νόμο. Δεκαεπτά βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος πήραν το «σήμα» από μεγάλη εφημερίδα και ξεκίνησαν την επίθεση κατάργησης των μικρών εφημερίδων. Όχι, το θέμα δεν είναι οικονομικό, είναι αμιγώς πολιτικό. Οι «μικροί» χαλάνε την πιάτσα και τον πλήρη έλεγχο του πολιτικού και οικονομικού παιγνίου από τους «μεγάλους». Για την ακρίβεια οι «μικροί» δεν χωράνε στη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης», η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. Γιατί η βιομηχανία αυτή έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση των πολιτών, οδηγώντας την πολιτική εξουσία στην εξάρτηση και την απαξίωση. Γιατί οι πολίτες και κάποιοι πολιτικοί, «αυτοί οι πεισματάρηδες οπαδοί της λαϊκότητας»(Ρ. Ντεμπρέ), που προσπαθούν να διακρίνουν μεταξύ ορθολογισμού και πίστης και να δώσουν στην εκκοσμικευμένη εξουσία τον αναγκαίο χώρο, χωρίς να κάνουν μεταφυσικές παραχωρήσεις, αυτού του είδους τα… «παράσιτα» πρέπει να εξοντωθούν. Γιατί η χειραγώγηση της συνείδησης των πολιτών και της πολιτικής είναι απολύτως αναγκαία στα εξωθεσμικά οικονομικά συμφέροντα που χθες υποστήριζαν το σχέδιο Ανάν και σήμερα το Μνημόνιο, επιχειρώντας να επιβάλλουν «συγκυβερνήσεις» και το νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι περιττοί, εντελώς απονεκρωμένοι με όπλο τη γλώσσα μιας αγοραίας κουλτούρας-πολτού. Γιατί και οι λέξεις έχουν αφεντικά. Γιατί αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, οι «ιδιοκτήτες» της γλώσσας επιβάλλουν και τον χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων, μας υποβάλλουν τον τρόπο που αγαπάμε, που μισούμε, που σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε. Γιατί αυτός που κατέχει την εξουσία των λέξεων κατέχει και την πολιτική ηγεμονία.
Βρισκόμαστε, συνεπώς, μπροστά σ’ ένα ολοκληρωτικό παιγνίδι όπου οι μόνοι που θα σωθούν θα είναι οι «μεγάλοι», οι μεγαλο-επιχειρηματίες, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι κ.ά. Αυτή η ταξική κατηγοριοποίηση υφίσταται στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ομάδας, η οποία δομείται με ιεραρχική, πυραμιδική μορφή. Οι «μεγάλοι» (οι πάνω) όλων των κατηγοριών είναι αυτοί που διαπλέκονται μεταξύ τους, επιδιώκοντας, σήμερα, την απόρριψη στον Καιάδα –ή στην Κερατέα- των «μικρών» δίκην σκουπιδιών. Ο Λέστερ Θόροου (σύμβουλος του Κλίντον) το έλεγε κυνικά: «σήμερα ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι» με τις ψήφους που αγοράζουν! Αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία. Και οι πολιτικοί δεν είναι παρά πλασιέ των μεγάλων συμφερόντων. Αλλά τι κάνει η μεγάλη πλειονότητα των δημοσιογράφων που είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας; Είναι, δυστυχώς, εγκλωβισμένοι στην αδυναμία της συνδικαλιστικής του ηγεσίας. Γι’ αυτό τώρα ένας μόνο είναι ο τρόπος αντίδρασης, να επιβληθεί και να κηρυχθεί απεργία διαρκείας.