Η "φωτιά" που σώζει

Οι πολιτικές ελίτ του τόπου αλλά και οι αντίστοιχες διεθνείς αντιπαρατίθενται για το αν χρειάζεται αναδιάρθρωση ή όχι του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την ίδια στιγμή νέα μέτρα έρχονται να τσακίσουν οριζοντίως και καθέτως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους με σκοπό να εξευμενιστούν τα τοτέμ που αποκαλούνται «αγορές». Κι όμως αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η μετακύλυση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην περιφέρεια, ήτοι στις πιο αδύναμες χώρες και στις πιο αδύνατες οικονομικά τάξεις. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να δει το εξόφθαλμο. Αρκεί να μην έχει τυφλωθεί, εντελώς, από την καθεστωτική προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Το επιβεβαίωσε και ο Γερμανός ιστορικός και κοινωνικός ερευνητής Καρλ Χάιντς Ροτ, που μίλησε σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Γκαίτε Θεσσαλονίκης. «Οι άρχουσες ελίτ, είπε, σκοπεύουν να αποζημιώσουν τους διεθνείς επενδυτές, τους δανειστές (...), με το να κάνουν τις φτωχότερες τάξεις να πληρώσουν τα χρέη». Η αντίσταση των «κάτω» έχει μικρή δυναμική γιατί έχει περιοριστεί στα εθνικά σύνορα, ενώ το πρόβλημα είναι διεθνές. Αν συνεχιστεί αυτό, οι εργαζόμενοι θα περάσουν «άλλες δύο δεκαετίες δακρύων». Όσο για την Ελλάδα ο Ροτ θεωρεί ότι «Σε συνέχεια της εξέγερσης του Δεκεμβρίου 2008, οι διεθνείς επενδυτές άρχισαν να κερδοσκοπούν εις βάρος των ελληνικών ομολόγων». Σήμερα, προσθέτει, ο συνδυασμός λιτότητας και επιθετικών εξαγωγών από το γερμανικό κεφάλαιο και την κυβέρνηση, πνίγουν την ευρωπαϊκή περιφέρεια».
Τούτων δοθέντων, υπάρχει άλλος δρόμος; Η συντονισμένη αντίδραση της ευρωπαϊκής περιφέρειας, λέει ο Γερμανός διανοούμενος. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται πρωτοβουλίες και διαμόρφωση κοινού μετώπου με χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ισπανία και η Ιταλία. Για την ώρα έχουμε μόνο μεμονωμένες και σποραδικές αντιδράσεις χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμη χειρότερα , κάποιοι επιρρίπτουν τις ευθύνες στο «λαό», παραγνωρίζοντας τη χειραγώγηση των συνειδήσεων μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας, που μπορεί να ξεσηκώσει τους ανθρώπους «να βάλλουν φωτιά (ακόμη και) στα δικά τους σπίτια»(Ε. Κανέτι).
Δυστυχώς, στην Ελλάδα η συνοχή των αντιδρώντων είναι εμμέσως πολιτική. Έτσι, στην Κερατέα εκείνο που συνέχει το πλήθος περισσότερο κι από την αδικία είναι η βία των Ματ. Το ίδιο ισχύει και για τους «συμβασιούχους». Γι’ αυτό είναι εύκολο να δημιουργηθεί το φαινόμενο της «διπλής (αντιτιθέμενης) μάζας», όπως στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαία η σχέση των αντιδρώντων με τα γήπεδα αλλά και η αξιοποίησή τους στον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό», όπου η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι «κάτω» παραμένουν έρμαια των διαθέσεων των «πάνω». Μόνο που πάντα υπάρχει ένα τυχαίο γεγονός, ένα μικρό κομμάτι γυαλί, που βάζει φωτιά και λαμπαδιάζει ο τόπος.