Η επίθεση στα συνδικάτα

Ένας απελπισμένος άνθρωπος απαγχονίστηκε στην Κοζάνη. Δεν άντεξε το Γολγοθά του καθώς τον είχαν «πνίξει» τα χρέη. Δίπλα κοιμόταν η γυναίκα και το παιδί του. Στη Μανωλάδα οι μπράβοι των δουλοκτητών της φράουλας επιτέθηκαν σ’ έναν δημοσιογράφο κι έναν φωτορεπόρτερ. Δεν είναι, συνεπώς, όλοι οι δημοσιογράφοι «αλήτες». Όπως δεν είναι κι όλοι οι συνδικαλιστές εξωνημένοι. Κάθε φορά πρέπει να αντιμετωπίζουμε συγκεκριμένα τόσο τα γεγονότα όσο και τα πρόσωπα, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος της γενίκευσης και του φανατισμού κατά το ανάλογο εκείνων των φασιστοειδών που έκαψαν σπάνια βιβλία στην εβραϊκή συναγωγή της Κέρκυρας. Τα λέμε αυτά εμείς που έχουμε καταδικάσει κατ’ επανάληψη τις ναζιστικές βαρβαρότητες των Ισραηλινών εναντίον των Παλαιστινίων, εμείς που έχουμε γράψει ότι ένιοι συνδικαλιστές πλούτισαν, εξωνίστηκαν, έγιναν επιχειρηματίες και εργολάβοι μισθωτής εργασίας, δουλέμποροι, όπως εκείνοι που επιχείρησαν να κάψουν την Κούνεβα, εκείνοι που απέκτησαν συμβολικό και χρηματικό κεφάλαιο, που έγιναν πολιτικοί και τώρα κυκλοφορούν με σωματοφύλακες, καθώς φοβούνται αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Κι αυτό γιατί όταν η επίσημη εξουσία επιτίθεται εναντίον των συνδικαλιστών, όπως συμβαίνει, σήμερα, με τους όχι και τόσο συμπαθείς συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, σε μία προσπάθεια αποδυνάμωσής τους ενόψει των μελλοντικών αντεργατικών επιθέσεων, τότε εμείς είμαστε με τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους.
Είναι πλέον πασίδηλο ότι το μόνο που απέμεινε στην κυβέρνηση είναι η προπαγάνδα και ο κοινωνικός αυτοματισμός, όπως τον δίδαξαν οι Αμερικανοί στις αρχές του 20ου αιώνα. Ως γνωστόν η «κατασκευή συναίνεσης» είναι όρος του Ουόλτερ Λίπμαν, ο οποίος από το 1920 επέστησε την προσοχή στη σημασία των προπαγανδιστικών τεχνικών για τον έλεγχο των μαζών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και ο Έντουαρντ Μπερνέις (από τους ιδρυτές της βιομηχανίας δημοσίων σχέσεων) που μαζί με τον Λίπμαν ανήκαν στην επίσημη ομάδα προπαγάνδας του Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Η περίφημη αυτή Επιτροπή για τη Δημόσια Ενημέρωση του Ουίλσον πέτυχε να μετατρέψει τους ειρηνόφιλους Αμερικανούς που ήταν αντίθετοι στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο «σε μια ορδή φανατικών κατά της Γερμανίας». Η ίδια προπαγάνδα, μάλιστα, αντικατέστησε τη βία εναντίον του αμερικανικού εργατικού κινήματος (με τους περισσότερους νεκρούς από κάθε βιομηχανική χώρα) και ο περίφημος «κοινωνικός αυτοματισμός» εφαρμόστηκε σε μια απεργία του 1936 στο Μοχόκ της Πενσιλβάνια, όταν έστρεψαν την κοινή γνώμη εναντίον των απεργών. Στην ίδια λογική ήταν και η επίθεση εναντίον των συνδικάτων μέσω κινηματογραφικών ταινιών όπως η On the Waterfront (1954) του Ελίας Καζάν που δείχνει τον Μάρλο Μπράντο να τα βάζει με το διεφθαρμένο συνδικάτο των λιμενεργατών. Οι ίδιες προπαγανδιστικές τεχνικές θα επιβάλλουν στους πολίτες μια «φιλοσοφία ματαιότητας»(δες και την περίφημη «εθνική κατάθλιψη»). Γι’ αυτό σήμερα όταν η κυβέρνηση επιτίθεται στους συνδικαλιστές εμείς πρέπει να το εκλαμβάνουμε ως επίθεση στο θεσμό του συνδικαλίζεσθαι, ως επίθεση δηλαδή εναντίον της δημοκρατίας.