Ένας κόμπος στο λαιμό, ένα σβήσιμο, βλέπεις το τέλος κι ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο αλλάζει. Τότε γίνεσαι πιο μετριοπαθής και αξιολογείς το θαύμα της ζωής στις πραγματικές του, ανεπανάληπτες διαστάσεις. Το παίρνεις απόφαση πως η αθανασία της νιότης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί κι είσαι ένα μικρότατο, θνητό μέρος της φύσης. Κοιτάζεις την ομορφιά της θάλασσας του Αμβρακικού από το λόφο της Περάνθης, θυμάσαι αίφνης «το βουνό» του Τόμας Μαν, και ο λιγοστός σου πλέον χρόνος μακραίνει. Το ίδιο μακριά είναι και τα δύο συνεχή εικοσιτετράωρα της απλήρωτης εφημερίας του Νίκου, του καρδιολόγου, που εξακολουθεί να σώζει ζωές με την ίδια ζέση και την ίδια πάντα ευγένεια. Το ίδιο και ο Κώστας, το ίδιο και η Ευδοκία που σου εύχεται κάθε φορά για την αίσια έκβαση της κάθε σου «μάχης»(εξέτασης). Ένα επαρχιακό νοσοκομείο με ελλείψεις σε αναλώσιμα αλλά με περίσσια καλοσύνης και επιστημονικής αρτιότητας. Γι’ αυτό δεν είναι όλοι οι γιατροί το ίδιο, όπως ισχυρίζεται ο «κοινωνικός αυτοματισμός» του κ. Λοβέρδου. Δεν είναι όλα τα νοσοκομεία το ίδιο. Πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για τον άνθρωπο θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς. Γι’ αυτό οφείλω να μεταφέρω τη φωνή αυτών των ανθρώπων, τη διαμαρτυρία τους για τη γενικευμένη, τουτέστιν την άδικη αντιμετώπιση από την κυβέρνηση. Όλα αυτά δεν είναι μια γενική θεωρητική συζήτηση αλλά κάτι που γνώρισα στην πράξη. Ναι, δεν υπάρχουν γάζες, αλλά και το βαμβάκι ενίοτε κάνει τη δουλειά του.
Συνήθως, οι άνθρωποι αφήνονται στο ρεύμα των κατεστημένων απόψεων και των στάσεων ζωής. Μέχρι χθες το κυρίαρχο κριτήριο της επαγγελματικής αξιολόγησης ενός γιατρού ή ενός ελεύθερου επαγγελματία ήταν τα χρήματα που κέρδιζε, ανεξάρτητα πως αυτό γίνονταν. Αυτή η λογική χρεοκόπησε μαζί με τη χώρα. Τώρα χρειάζεται η μαγιά της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς. Χρειάζεται να μπουν μπροστά εκείνοι που σαν την πέστροφα πήγαν κόντρα στο ρεύμα των κατεστημένων απόψεων και πίστεων, κόντρα στο πνεύμα της εποχής των λαμογιών. Η κοινωνία οφείλει να τους καλέσει από την εξορία τους «γραφικού» που τους είχε καταδικάσει και να τους ζητήσει να γονιμοποιήσουν εκ νέου τη ζωή με τα ξεχασμένα νοήματα της συλλογικότητας και της προσφοράς. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, όλοι οι αντινομικοί διανοητές που η σκέψη τους αγνοήθηκε ή παρερμηνεύτηκε, επειδή τόλμησαν να εναντιωθούν στην καθεστηκυία πνευματική ορθοδοξία της εποχής που μόλις χρεοκόπησε, απαιτείται να επιστρέψουν από την υπερορία τους για να μας σώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου