Τα "άλλα" παιδιά

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και οι φίλοι του «δεν είναι σαν τα δικά μας και τα δικά σας» παιδιά, αλλά παιδιά ικανά να διαπράξουν ανθρωποκτονία! Τα λόγια ανήκουν στον συνήγορο υπεράσπισης του αστυνομικού Κορκονέα, που επιχειρεί μ’ αυτόν τον τρόπο να πείσει ότι ο θύτης-πελάτης του σκότωσε τον 15χρονο ευρισκόμενος σε κατάσταση άμυνας! Παραδόξως, ο ίδιος δικηγόρος συμμετείχε πριν λίγες μέρες στη δίκη των δολοφόνων του νεαρού Αυστραλού στη Μύκονο αλλά αυτή τη φορά ως πολιτική αγωγή. Και διερωτάται κανείς που βρίσκονται τα όρια, η «κόκκινη γραμμή» των υπερασπιστικών επιχειρημάτων; Νομιμοποιείται ένας δικηγόρος, προκειμένου να υπερασπιστεί τον πελάτη του, να «σκοτώσει» ηθικά το θύμα; Σύμφωνα με μία ορισμένη σχολή η απάντηση είναι καταφατική. Εν άλλοις λόγοις, η αλήθεια είναι το «ψέμα» που νικά, και δίκαιο το άδικο που έχει επιβληθεί. Συνεπώς, όλα και το δίκαιο είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων και δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά η υποκειμενική αλήθεια του καθενός. Αυτό όμως αναιρείται από τη στιγμή που υπάρχουν κριτήρια αληθείας, ή αλλιώς «ποιοτικά χαρακτηριστικά» βάση των οποίων κρίνονται ετούτοι ή οι άλλοι άνθρωποι, ετούτα ή τα άλλα παιδιά. Ο συνήγορος συνεπώς αντιφάσκει. Για την ακρίβεια ακολουθεί κατά το δοκούν θεωρίες του 19ου αιώνα, όπως αυτή του εγκληματολόγου Λομπρόζο που μιλούσε για «ευκαιριακούς εγκληματίες» και για «γεννημένους εγκληματίες». Άρα, ο δικηγόρος επιχειρεί να πείσει ότι τα παιδιά ήταν… εκ γενετής εγκληματίες ενώ ο αστυνομικός φόνευσε «ευκαιριακά» και μάλιστα ευρισκόμενος σε άμυνα. Πίσω από τις θεωρίες αυτές βρίσκονται οι προκαταλήψεις και τα ταξικά στερεότυπα κάθε εποχής. Έτσι, ο Lombroso φαίνεται να επηρεάζεται από τα μεγάλα γεγονότα που σφράγισαν την εποχή και πρωτίστως από την Κομμούνα του Παρισιού. Γι’ αυτό μιλάει για τις «επικίνδυνες τάξεις» από τις οποίες στρατολογείται «ο στρατός του εγκλήματος». Την ίδια περίοδο και ο κόμης d’ Haussonville στην έκθεση που παρουσιάστηκε στο εθνικό Κοινοβούλιο της Γαλλίας το 1873 κάνει αναφορές στις «επικίνδυνες τάξεις» απ’ όπου στρατολογεί «ο στρατός του εγκλήματος», ενώ συνδέει έγκλημα και επανάσταση και ιδιαιτέρως το κοινό έγκλημα και την Κομμούνα. Παραδόξως, όμως, τον 21ο αιώνα ένας δικηγόρος θα χρησιμοποιήσει και πάλι τα «ποιοτικά χαρακτηριστικά» ενός παιδιού για να καταδείξει ότι ανήκει στα «άλλα παιδιά», στα παιδιά των Εξαρχείων, στα «επικίνδυνα» κατά το ανάλογο «των επικίνδυνων τάξεων», σ’ αυτά που είναι ικανά να διαπράξουν ανθρωποκτονία, όπως οι εκ γενετής ή έστω οι ευκαιριακοί εγκληματίες, όπως αποκαλούνταν οι γαβριάδες του 19ου αιώνα! Ο συνήγορος στην προσπάθειά του να χαρακτηρίσει το θύμα φανερώνει μία δυσκολία αναγνώρισης του «άλλου», του άλλου παιδιού, αυτού που δεν είναι σαν «τα δικά του», και γι’ αυτό -λόγω δηλαδή μη αναγνώρισης της ετερότητας- μπορεί κάποιος αστυνομικός να το σκοτώνει! Αλλά ποιος είναι ο αστυνομικός αυτός που σκοτώνει ό,τι δεν αναγνωρίζει σαν δικό του; Είναι ένας άνθρωπος φαινομενικά «κανονικός», κυριευμένος από κάτι βίαιο και στιγμιαίο, που εγκληματεί χωρίς λόγο, δηλαδή επειδή δεν ξέρει το λόγο! Όμως, μόνο ο μακρινός πρωτόγονος άνθρωπος έχει ανάγκη να σκοτώσει χωρίς αναγκαιότητα, αλλά λόγω μιας εγκληματικής παραφροσύνης, που είναι εγγεγραμμένη σε μία ορισμένη κουλτούρα «αντρισμού», αυτισμού και αυταρχισμού.